Αλλοτρίωση…

Μια βόλτα στους δρόμους της Αθήνας θα κάνει όλους να καταλάβουν το χάος που επικρατεί λόγω της απεργίας, κυρίως στο μετρό. Απίστευτη ταλαιπωρία, εκνευρισμός, χιλιάδες εργατοώρες χαμένες και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα να μην μπορούν να φτάσουν στη δουλειά τους.
Και πράγματι, μια απεργία που έλαβε ένα συνδικαλιστικό όργανο χωρίς ψηφοφορία των περισσοτέρων εργαζόμενων και πιθανότατα χωρίς τη συμφωνία τους, δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Γι’ αυτό και η διάταξη που προβλέπει το 50+1 κρίνεται εν πολλοίς σωστή, αν και αποτελεί ταμπού για το ΚΚΕ.
Για την αριστερά του Τσίπρα βεβαίως, του μεγάλου κωλοτούμπα, ακόμη και η κατάργηση της απεργίας δεν είναι κάτι σοβαρό, μια καθημερινότητα στη δουλική στάση του απέναντι στους δανειστές.

Η ουσία είναι ότι χιλιάδες εργαζόμενοι σήμερα έχουν καταταλαιπωρηθεί γιατί κάνει απεργία το μετρό. Κι αυτό το λέμε αντίσταση στη λαίλαπα του πολυνομοσχεδίου. Αυτό το λέμε αντίδραση σε μέτρα που αλλάζουν τη ζωή τη δική μας, των παιδιών μας, των γνωστών μας;
Κάνανε δηλαδή μια 24ωρη απεργία οι εργαζόμενοι του μετρό, κάνανε μια στάση εργασίας οι εργαζόμενοι του δημοσίου και όλα καλά; Ξαναγυρνάμε στο καβούκι μας, ξαναπάμε στις δουλίτσες μας, καθόμαστε ήσυχα μέχρι να έρθουν τα επόμενα μέτρα, μέχρι να έρθει ο επόμενος τρελός υπουργός να μας πει ότι το κάνει για το καλό μας, μέχρι να έρθει κάποιος να μας πει ότι παραχώρησαν και τη «Μακεδονία»;
Απολαμβάνουμε το φρεντοτσίνο μας ήσυχοι γιατί ακούστηκε κάπου ότι στην Ελλάδα την Παρασκευή έγινε μια απεργία και τη Δευτέρα θα ψηφιστεί το νομοσχέδιο και όλα καλά;
Μα τόσο πολύ έχουμε αλλοτριωθεί; Τόσο πολύ έχουμε συμβιβαστεί με τη μοίρα μας και απλά περιμένουμε την επόμενη ημέρα; Καμιά αντίδραση, κανένας «θόρυβος» παρά μόνο οι βρισιές γιατί ταλαιπωρούμαστε σήμερα επειδή δεν έχει μετρό;
Και ο Αλέξης ή ο κάθε πρωθυπουργός να κάθεται στο θρόνο του και να απολαμβάνει τη νίκη του κατά της κοινωνίας και των πολιτών που τρέμουν και στην ιδέα ότι θα χάσουν ένα μεροκάματο ή δύο. Ότι θα χάσουν την ησυχία τους γιατί πρέπει να κατέβουν στο δρόμο, ότι πρέπει να φωνάξουν για το δίκιο τους.
Όχι, δε γίναμε ξαφνικά… κομμουνιστές. Περιγράφουμε μια κατάσταση η οποία δείχνει τη μεγάλη ήττα που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία η οποία συμβιβάστηκε με το κακό της ριζικό. Και που δεν αντιδρά ακόμη κι αν είναι προφανής η αδικία. Και αδικία είναι να κόβονται οι συντάξεις, να μειώνονται τα επιδόματα για τους πολύτεκνους και την ίδια στιγμή τα δισεκατομμύρια να σφυρίζουν γύρω από τα κεφάλια μας, αφορολόγητα, νταβατζήδικα, καθαρά και όμορφα με την ανοχή της εκάστοτε κυβέρνησης. Κι αυτή η κατάσταση είναι η πιο νοσηρή σ’ αυτά τα χρόνια.
Δεν είπαμε να βγει ο κόσμος και να βρίζει, να καίει, να σπάει και να ανοίγει το δρόμο στους μπαχαλάκηδες να διαλύουν τη χώρα. Άλλωστε, αυτό το σταμάτησε η κυβέρνηση της αριστεράς που από το πεζοδρόμιο και τις μολότοφ τώρα βρίσκεται στα υπουργικά γραφεία.
Αυτό που λέμε είναι ότι δεν μπορεί οι λέξεις απεργία, κινητοποίηση, αντίδραση, αντίσταση να περιορίζονται σε μια τυπική, εθιμική 24ωρη απεργία στο μετρό και μια τρίωρη στάση στα λεωφορεία. Δεν είναι αυτό κανονική χώρα με την έννοια ότι δεν μπορεί να αφήνεται η ακρότητα της κυβέρνησης να περνά χωρίς διαφορετική φωνή.
Κάποτε πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να απαντήσουμε σ’ αυτούς που έχουν βάλει γύψο στα δικαιώματά μας.