Περίοδοι με μεγαλύτερο αριθμό κρίσεων / κραδασμών συμπίπτουν με υψηλότερα επίπεδα χρέους….
Σε μία ρηξικέλευθη, για τα γερμανικά
δεδομένα, ανάλυση προχώρησε ο Jim Reid, ένας εκ των κορυφαίων αναλυτών
της Deutsche Bank, εκτιμώντας ότι έρχεται σύντομα η επόμενη οικονομική
κρίση.
Αφού ανέλυσε τους κινδύνους που μπορεί να προκαλέσουν την επόμενη κρίση, διαπίστωσε ότι οι προϋποθέσεις έχουν δημιουργηθεί.
Αλλά είναι δύσκολο να προσδιοριστεί επακριβώς ο χρόνος εκδήλωσής της.
Όπως γράφει ο Reid, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα παραμένει ευάλωτο στις χρηματοπιστωτικές κρίσεις.
Μια απλή αναζήτηση στο Διαδίκτυο των οικονομικών κρίσεων μέσω της ιστορίας επιβεβαιώνει ότι η συχνότητα έχει αυξηθεί κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Παραδείγματα περιλαμβάνουν την τραπεζική κρίση του Ηνωμένου Βασιλείου (1975), τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις (1970), τις πολυάριθμες αδυναμίες των αναδυόμενων αγορών (στα μέσα της δεκαετίας του ’80), τις μαζικές αποτυχίες των αμερικανικών περιφερειακών τραπεζών (τέλη της δεκαετίας του 80 / αρχές της δεκαετίας του ’90) (1992), την κρίση της Μεξικάνικης Τequila (1994), την ασιατική κρίση (1997), τη ρωσική κρίση και την κρίση LTCM (1998), τη συντριβή των εταιρειών Dot.com (2000) ), τα διάφορα λογιστικά σκάνδαλα (02/03), το GFC (08/09) και την κρίση του ευρώ (10-12).
Μια ποσοτική ανάλυση το υποστηρίζει αυτό.
Ως εκ τούτου, θα χρειαζόταν ένα τεράστιο άλμα πίστης για να πούμε ότι οι κρίσεις δεν θα εξακολουθήσουν να αποτελούν τακτικό χαρακτηριστικό του σημερινού χρηματοπιστωτικού συστήματος που εφαρμόζεται από τις αρχές της δεκαετίας του ’70.
Η σχεδόν εκθετική αύξηση της χρηματοδότησης και η απελευθέρωσή της από το σημείο αυτό ενθάρρυνε αυτή την τάση.
Πράγματι, υπάρχουν ορισμένοι τομείς του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος που δοκιμάζουν ακραία επίπεδα.
Αυτό περιλαμβάνει τις αποτιμήσεις σε πολλές κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων, το απίστευτα μοναδικό μέγεθος των ισολογισμών των κεντρικών τραπεζών, τα επίπεδα χρέους, τα πολύ χαμηλά επιτόκια όλων των εποχών και ακόμη και το επίπεδο της ενδεχόμενης αλλαγής της πολιτικής, με υποστήριξη των λαϊκιστών.
Αν υπάρχει κρίση σχετικά σύντομα (μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια), θα ήταν δύσκολο να εξετάσουμε αυτές τις μεταβλητές και να πούμε ότι δεν υπάρχει τρόπος να τις εντοπίσουμε.
Υπό τα παραπάνω δεδομένα, οι κρίσεις τείνουν να έχουν ένα μεγάλο στοιχείο απροβλέπτου, καθώς δεν μπορεί να προβλεφθεί ο ακριβής χρόνος εμφάνισής τους.
Περίοδοι με μεγαλύτερο αριθμό κρίσεων / κραδασμών συμπίπτουν με υψηλότερα επίπεδα χρέους….
Σύμφωνα με τον Reid, οι περίοδοι με τον μεγαλύτερο αριθμό κρίσεων / κραδασμών συμπίπτουν με υψηλότερα επίπεδα χρέους…. και με αυτό υψηλότερα δημοσιονομικά ελλείμματα.
Το κυβερνητικό χρέος των G7 είναι στο υψηλότερο επίπεδο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν από τις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Επίσης, τα επίμονα δημοσιονομικά ελλείμματα υπήρχαν μόνο πραγματικά στον πόλεμο.
Τώρα είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό.
Αυτό αφήνει την τρέχουσα παγκόσμια οικονομία ιδιαίτερα επιρρεπή σε έναν κύκλο αναταράξεων.
Δεν υπάρχει κανένα φυσικό σημείο όπου η εκκαθάριση των υπερβολών επιβάλλεται από περιορισμό της δημιουργίας πιστώσεων.
Επομένως, ο Reid δηλώνει αρκετά σίγουρος ότι σύντομα θα υπάρξει μια άλλη οικονομική κρίση / σοκ, καθώς η συχνότητά τους θα συνεχίσει να είναι υψηλή έως ότου δημιουργήσουμε ένα σταθερότερο παγκόσμιο δημοσιονομικό πλαίσιο.
Από πού θα προέλθει η επόμενη κρίση;
Ένα προφανές ζήτημα είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλύουμε τον συνδυασμό της χαλάρωσης των ασύγκριτων μεγεθών των ισολογισμών των κεντρικών τραπεζών σε μια εποχή ρεκόρ κυβερνητικού χρέους και ειρήνης.
Μάλιστα, εξακολουθούμε να έχουμε ακραία επίπεδα παγκόσμιων ανισορροπιών, τα οποία αποτελούν κίνδυνο, καθώς οι διεθνείς ροές κεφαλαίων είναι απαραίτητες για την υποστήριξη του status quo.
Αυτά είναι πιο δύσκολο να ελέγχονται από τις αρχές ή να προβλεφθούν.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή εξαιρετικά υψηλών τιμών παγκόσμιων περιουσιακών στοιχείων, με χαμηλή οικονομική ανάπτυξη σε σχέση με το παρελθόν.
Θα μπορούσαμε να είμαστε ευάλωτοι σε μια σημαντική διόρθωση των τιμών ενεργητικού που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια κρίση;, αναρωτιέται ο Reid.
Οι παγκόσμιες κεντρικές τράπεζες διευκόλυναν αυτές τις αυξημένες τιμές των περιουσιακών στοιχείων.
Μια μακρά σειρά παγκόσμιων οικονομικών προβλημάτων έχουν περάσει σε όλα τα τμήματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, με τα περισσότερα από αυτά τα προβλήματα να στοιβάζονται και τώρα στις κεντρικές τράπεζες και κυβερνήσεις.
Η συσσώρευση χρέους που δημιούργησε αυτό οδήγησε τις κεντρικές τράπεζες να διατηρήσουν τα επιτόκιά τους σε πολύ χαμηλά επίπεδα, αυξάνοντας έτσι τις τιμές άλλων παγκόσμιων περιουσιακών στοιχείων.
Η Ιταλία και η Ιαπωνία έχουν φαινομενικά μη βιώσιμες επιβαρύνσεις χρέους και είναι πιθανώς ευάλωτες σε ένα ξέσπασμα κρίσης.
Ωστόσο, και οι δύο το έχουν εδώ και αρκετό καιρό μετριάσει τους βραχυπρόθεσμους κινδύνους.
Η Ιταλία είναι ίσως πιο ευάλωτη λόγω της επισφαλούς και εύθραυστης πολιτικής, των αυξημένων επιπέδων του λαϊκισμού και μιας κεντρικής τράπεζας που είναι περιφερειακή και δεν ελέγχεται εσωτερικά.
Η Ιαπωνία δείχνει ότι μπορεί να αποφύγει μια κρίση, αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι θα πρέπει να είμαστε εφησυχασμένοι, ειδικά ενώ η BoJ κατέχει πλέον το 40% της αγοράς ιαπωνικών κρατικών ομολόγων (από κάτω του 10% το 2012).
Σχετικά με τον λαϊκισμό, ο δείκτης που παρακολουθεί την άνοδό του σε όλες τις μεγάλες χώρες δείχνει ότι είμαστε κοντά στα υψηλά επίπεδα της δεκαετίας του 1930.
Πρόκειται για πρόδρομο για μια μεγάλη κρίση;
Κάνει πιο απρόβλεπτες τις πολιτικές, τα οικονομικά και τις αγορές;, αναρωτιέται ο Reid.
Ο ίδιος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το πού και πότε θα συμβεί η επόμενη κρίση.
Μπορούμε όμως να είμαστε αρκετά σίγουροι ότι οι συνθήκες παραμένουν σε ισχύ για έναν κόσμο συχνών κρίσεων.
Αφού ανέλυσε τους κινδύνους που μπορεί να προκαλέσουν την επόμενη κρίση, διαπίστωσε ότι οι προϋποθέσεις έχουν δημιουργηθεί.
Αλλά είναι δύσκολο να προσδιοριστεί επακριβώς ο χρόνος εκδήλωσής της.
Όπως γράφει ο Reid, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα παραμένει ευάλωτο στις χρηματοπιστωτικές κρίσεις.
Μια απλή αναζήτηση στο Διαδίκτυο των οικονομικών κρίσεων μέσω της ιστορίας επιβεβαιώνει ότι η συχνότητα έχει αυξηθεί κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Παραδείγματα περιλαμβάνουν την τραπεζική κρίση του Ηνωμένου Βασιλείου (1975), τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις (1970), τις πολυάριθμες αδυναμίες των αναδυόμενων αγορών (στα μέσα της δεκαετίας του ’80), τις μαζικές αποτυχίες των αμερικανικών περιφερειακών τραπεζών (τέλη της δεκαετίας του 80 / αρχές της δεκαετίας του ’90) (1992), την κρίση της Μεξικάνικης Τequila (1994), την ασιατική κρίση (1997), τη ρωσική κρίση και την κρίση LTCM (1998), τη συντριβή των εταιρειών Dot.com (2000) ), τα διάφορα λογιστικά σκάνδαλα (02/03), το GFC (08/09) και την κρίση του ευρώ (10-12).
Μια ποσοτική ανάλυση το υποστηρίζει αυτό.
Ως εκ τούτου, θα χρειαζόταν ένα τεράστιο άλμα πίστης για να πούμε ότι οι κρίσεις δεν θα εξακολουθήσουν να αποτελούν τακτικό χαρακτηριστικό του σημερινού χρηματοπιστωτικού συστήματος που εφαρμόζεται από τις αρχές της δεκαετίας του ’70.
Η σχεδόν εκθετική αύξηση της χρηματοδότησης και η απελευθέρωσή της από το σημείο αυτό ενθάρρυνε αυτή την τάση.
Πράγματι, υπάρχουν ορισμένοι τομείς του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος που δοκιμάζουν ακραία επίπεδα.
Αυτό περιλαμβάνει τις αποτιμήσεις σε πολλές κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων, το απίστευτα μοναδικό μέγεθος των ισολογισμών των κεντρικών τραπεζών, τα επίπεδα χρέους, τα πολύ χαμηλά επιτόκια όλων των εποχών και ακόμη και το επίπεδο της ενδεχόμενης αλλαγής της πολιτικής, με υποστήριξη των λαϊκιστών.
Αν υπάρχει κρίση σχετικά σύντομα (μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια), θα ήταν δύσκολο να εξετάσουμε αυτές τις μεταβλητές και να πούμε ότι δεν υπάρχει τρόπος να τις εντοπίσουμε.
Υπό τα παραπάνω δεδομένα, οι κρίσεις τείνουν να έχουν ένα μεγάλο στοιχείο απροβλέπτου, καθώς δεν μπορεί να προβλεφθεί ο ακριβής χρόνος εμφάνισής τους.
Περίοδοι με μεγαλύτερο αριθμό κρίσεων / κραδασμών συμπίπτουν με υψηλότερα επίπεδα χρέους….
Σύμφωνα με τον Reid, οι περίοδοι με τον μεγαλύτερο αριθμό κρίσεων / κραδασμών συμπίπτουν με υψηλότερα επίπεδα χρέους…. και με αυτό υψηλότερα δημοσιονομικά ελλείμματα.
Το κυβερνητικό χρέος των G7 είναι στο υψηλότερο επίπεδο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν από τις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Επίσης, τα επίμονα δημοσιονομικά ελλείμματα υπήρχαν μόνο πραγματικά στον πόλεμο.
Τώρα είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό.
Αυτό αφήνει την τρέχουσα παγκόσμια οικονομία ιδιαίτερα επιρρεπή σε έναν κύκλο αναταράξεων.
Δεν υπάρχει κανένα φυσικό σημείο όπου η εκκαθάριση των υπερβολών επιβάλλεται από περιορισμό της δημιουργίας πιστώσεων.
Επομένως, ο Reid δηλώνει αρκετά σίγουρος ότι σύντομα θα υπάρξει μια άλλη οικονομική κρίση / σοκ, καθώς η συχνότητά τους θα συνεχίσει να είναι υψηλή έως ότου δημιουργήσουμε ένα σταθερότερο παγκόσμιο δημοσιονομικό πλαίσιο.
Από πού θα προέλθει η επόμενη κρίση;
Ένα προφανές ζήτημα είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλύουμε τον συνδυασμό της χαλάρωσης των ασύγκριτων μεγεθών των ισολογισμών των κεντρικών τραπεζών σε μια εποχή ρεκόρ κυβερνητικού χρέους και ειρήνης.
Μάλιστα, εξακολουθούμε να έχουμε ακραία επίπεδα παγκόσμιων ανισορροπιών, τα οποία αποτελούν κίνδυνο, καθώς οι διεθνείς ροές κεφαλαίων είναι απαραίτητες για την υποστήριξη του status quo.
Αυτά είναι πιο δύσκολο να ελέγχονται από τις αρχές ή να προβλεφθούν.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή εξαιρετικά υψηλών τιμών παγκόσμιων περιουσιακών στοιχείων, με χαμηλή οικονομική ανάπτυξη σε σχέση με το παρελθόν.
Θα μπορούσαμε να είμαστε ευάλωτοι σε μια σημαντική διόρθωση των τιμών ενεργητικού που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια κρίση;, αναρωτιέται ο Reid.
Οι παγκόσμιες κεντρικές τράπεζες διευκόλυναν αυτές τις αυξημένες τιμές των περιουσιακών στοιχείων.
Μια μακρά σειρά παγκόσμιων οικονομικών προβλημάτων έχουν περάσει σε όλα τα τμήματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, με τα περισσότερα από αυτά τα προβλήματα να στοιβάζονται και τώρα στις κεντρικές τράπεζες και κυβερνήσεις.
Η συσσώρευση χρέους που δημιούργησε αυτό οδήγησε τις κεντρικές τράπεζες να διατηρήσουν τα επιτόκιά τους σε πολύ χαμηλά επίπεδα, αυξάνοντας έτσι τις τιμές άλλων παγκόσμιων περιουσιακών στοιχείων.
Η Ιταλία και η Ιαπωνία έχουν φαινομενικά μη βιώσιμες επιβαρύνσεις χρέους και είναι πιθανώς ευάλωτες σε ένα ξέσπασμα κρίσης.
Ωστόσο, και οι δύο το έχουν εδώ και αρκετό καιρό μετριάσει τους βραχυπρόθεσμους κινδύνους.
Η Ιταλία είναι ίσως πιο ευάλωτη λόγω της επισφαλούς και εύθραυστης πολιτικής, των αυξημένων επιπέδων του λαϊκισμού και μιας κεντρικής τράπεζας που είναι περιφερειακή και δεν ελέγχεται εσωτερικά.
Η Ιαπωνία δείχνει ότι μπορεί να αποφύγει μια κρίση, αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι θα πρέπει να είμαστε εφησυχασμένοι, ειδικά ενώ η BoJ κατέχει πλέον το 40% της αγοράς ιαπωνικών κρατικών ομολόγων (από κάτω του 10% το 2012).
Σχετικά με τον λαϊκισμό, ο δείκτης που παρακολουθεί την άνοδό του σε όλες τις μεγάλες χώρες δείχνει ότι είμαστε κοντά στα υψηλά επίπεδα της δεκαετίας του 1930.
Πρόκειται για πρόδρομο για μια μεγάλη κρίση;
Κάνει πιο απρόβλεπτες τις πολιτικές, τα οικονομικά και τις αγορές;, αναρωτιέται ο Reid.
Ο ίδιος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το πού και πότε θα συμβεί η επόμενη κρίση.
Μπορούμε όμως να είμαστε αρκετά σίγουροι ότι οι συνθήκες παραμένουν σε ισχύ για έναν κόσμο συχνών κρίσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.