Ζητείται ελπίς (Και που να τη βρούμε)

Τελικά μήπως δεν έχουμε σωτηρία; Μήπως είμαστε μια τελειωμένη χώρα που ζει από κεκτημένη ταχύτητα; Ή που τελικά ο Θεός είναι πράγματι Έλληνας και μας λυπάται που και που;

Οι σκέψεις αυτές έρχονται αυτόματα όταν βλέπει κανείς το πολιτικό σύστημα και ποιοι επιχειρούν να γίνουν πρωταγωνιστές. Παλιοί και νέοι, ούνα φάτσα, ούνα ράτσα. Όταν π.χ. βλέπεις στην τηλεόραση να μιλά ο Γιώργος Παπανδρέου και να αισθάνεται δικαιωμένος με τις επιλογές του, τότε τι άλλο να περιμένεις;

Βλέπεις τον Αλέξη Τσίπρα να ραίνεται με λουλούδια που; Στη Θράκη που την έχει εγκαταλείψει στα χέρια των Γκρίζων Λύκων και του ουσιαστικού αρχηγού τους, του Σουλτάνου Ερντογάν που θέλει να έρθει στην Αθήνα και να κάνει και τη βόλτα του στα μουσουλμανικά χωριά. Μιλά ο Τσίπρας για ανάπτυξη, έξοδο από τα μνημόνια, κοινωνικό μέρισμα όταν είναι αυτός που έχει τσακίσει τους πάντες και κυρίως τη μεσαία τάξη; Που έχει περάσει τους φτωχούς Έλληνες για ζητιάνους και τους δίνει αυτά που τους έχει πάρει διπλά και τριπλά. Και δεν εξεγειρόμαστε, δεν αντιδράμε σε τέτοιες απάτες.

Μιλά ή μάλλον δεν μιλά η Νέα Δημοκρατία η οποία θέλει να γίνει κυβέρνηση, όμως, το μόνο που κάνει είναι να μοιάζει με ακόλουθο της ατζέντας του Τσίπρα. Να μην δημιουργεί ελπίδα, να μην φτιάχνει όραμα, να περιορίζεται σε μια διαχείριση της καθημερινότητας και σε μια ανούσια κριτική.

Και τελικά βλέπουμε και την Κεντροαριστερά που πράγματι μπορεί να παίξει ρόλο – ρυθμιστή, να πάει να στηριχθεί μόνο στο ΠΑΣΟΚ και μάλιστα στο ορθόδοξο με Λαλιώτη, Ρέππα και λοιπούς βαρόνους. Ένα ΠΑΣΟΚ Plus δηλαδή που είναι ήδη εξαρτώμενο από επιχειρηματικά και μιντιακά συμφέροντα.

Την ίδια στιγμή η οικονομία καταρρέει, έστω και αν οι αριθμοί του… Καρτερού από το Μαξίμου, δείχνουν άλλα. Πάνω από 2 δις οι απώλειες από τα έσοδα από φόρους, δείγμα της κατάστασης που βρίσκονται οι Έλληνες. Η κυβέρνηση κόβει από το ΠΔΕ, δεν γίνονται επενδύσεις, τσακίζονται οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και παρουσιάζει πλεόνασμα.

Μέχρι που θα πάει αυτή η κατάσταση; Μια κυβέρνηση σε αποδρομή και με υψηλό δείκτη επικινδυνότητας για τη χώρα. Μια αξιωματική αντιπολίτευση που κούρασε τους πολίτες με το συνεχές αίτημα για εκλογές όταν παράλληλα δεν έχει παρουσιάσει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα. Και γύρω – γύρω τα υπόλοιπα κόμματα να βρίσκονται σε μια κατάσταση απόλυτης νιρβάνας όπου όλοι δείχνουν να μην ενδιαφέρονται για τίποτε, πέρα από το να κρατήσουν το δικό τους καπετανάτο.

Έχουμε σωτηρία άραγε; Θα φύγει η κυβέρνηση και σύντομα; Θα ξυπνήσει ο Κυριάκος; Θα αντιληφθούν στην Κεντροαριστερά ότι ένα νέο… παλιό ΠΑΣΟΚ απλά θα εξοργίσει ακόμη περισσότερο;

Και οι πολίτες θα πάψουν να είναι σιωπηροί θεατές μιας χώρας που καταρρέει οικονομικά, κοινωνικά, αξιακά;

Υπάρχει άραγε χρόνος για να αναταχθεί η Ελλάδα; Και ποιοι θα αναλάβουν να κτίσουν κάτι καινούργιο;

Δυστυχώς φαίνεται να είμαστε ιδιαίτερα απαισιόδοξοι αλλά αν μας δώσετε μια αχτίδα φωτός θα αλλάξουμε γνώμη. Γιατί προς το παρόν η πατρίδα δεν σώζεται.

Ή όπως είχε πει ο Δημήτρης Χορν: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Συνεχώς ξεψυχάει».