25 χρόνια από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, 25 χρόνια μονοκρατορίας της Υπερεθνικής Ελίτ

Γνωρίζουμε ότι η Σοβιετική Ένωση και το Πρώην Ανατολικό Μπλοκ δεν ήταν φυσικά σοσιαλιστικοί παράδεισοι, παρότι τουλάχιστον κάλυπταν τις βασικές ανάγκες των πολιτών τους, κάτι που ήταν τεράστιο επίτευμα δεδομένου του επίπεδου ανάπτυξης της Ρωσίας το 1917 — Σε σύγκριση, οι ΗΠΑ ακόμα δεν καλύπτουν τις βασικές ανάγκες σχεδόν του 1/3 του πληθυσμού της! Και ακόμα, διατηρούσαν μια αίσθηση της κοινότητας περισσότερο απ’ότι οι σημερινές «Δημοκρατίες» της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Η ύπαρξη, όμως, ενός…

ρωμαλέου αντίπαλου πόλου απέναντι στις Δυτικές και Αμερικανικές ιμπεριαλιστικές βλέψεις ήταν καταλυτικής σημασίας για την επικράτηση ενός πολύ πιο ειρηνικού και ελπιδοφόρου κόσμου. Επιπλέον, η επιρροή που ασκούσε το μαζικό κομμουνιστικό κίνημα, (ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν πέτυχε τελικά τους στόχους του) στους λαούς και στην Αριστερά στη Δύση, ήταν ο βασικός λόγος για την ενωμένη εναντίωση τους στις Αμερικάνικες επεμβάσεις παγκοσμίως, η οποία πετύχαινε συχνά την αποτροπή τους. Σε αντίθεση, σήμερα, όχι μόνο δεν υπάρχει μαζικό κίνημα ενάντια στις εγκληματικές επεμβάσεις  της Υπερεθνικής Ελίτ στη Λιβύη, τη Συρία, την Ουκρανία, ή ενάντια στη συστηματική περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ κλπ., αλλά το μεγαλύτερο μέρος της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» φτάνει στο σημείο, έμμεσα, να υποστηρίζει αυτές τις κτηνωδίες ενάντια στην εθνική και λαϊκή κυριαρχία των λαών, για το καλό της προάσπισης των «δικαιωμάτων», όπως τα ορίζουν ο κάθε Σόρος, τα Ινστιτούτα και οι ΜΚΟ της Νέας Διεθνούς Τάξης! 

25 χρόνια από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, 25 χρόνια παγκόσμιας αστάθειας.

Ναι, έχετε διαβάσει σωστά τον τίτλο αυτού του άρθρου. Και όχι, δεν πρόκειται για ένα δελτίο τύπου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Πρόκειται για ένα άρθρο που τεκμηριώνει τι έχει συμβεί στη διεθνή σκηνή, από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ πριν από 25 χρόνια και ως συνέπεια αυτής. Ένα γεγονός που συνεχίζει να επηρεάζει τις ζωές των απλών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι, είτε τους αρέσει είτε όχι.

Το άρθρο αυτό στέκεται διαμετρικά αντίθετα από τη συνήθη αφήγηση της Δύσης για την ΕΣΣΔ, και είναι αυτό που το κάνει σήμερα ένα ιδιαίτερα καίριο άρθρο, δεδομένου οτι η παρουσίαση της Δύσης για τον εαυτό της ως «θεμελιωτή της παγκόσμιας ειρήνης και σταθερότητας» έχει εκτεθεί σαν τίποτα περισσότερο από μια βιτρίνα και ενα παραπλανητικό ψέμα. Έχοντας αυτό υπόψη, ζητώ από τον αναγνώστη να διαβάσει με ανοιχτό μυαλό αυτό το άρθρο και να «διαγράψει» ό,τι  οι δυτικοί πολιτικοί και γενικά οι δημοσιογράφοι του λένε συνεχώς για τη Σοβιετική Ένωση –μια χώρα που, μεταξύ πολλών άλλων επιτευγμάτων, εξασφάλισε τη νίκη κατά του Ναζισμού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως έγραψε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, ήταν η ΕΣΣΔ που «εξουδετέρωσε τη ναζιστική πολεμική μηχανή».

Μέχρι το 1991, η Δύση, κατά βάση οι Ηνωμένες Πολιτείες, είχε παρέμβει, είτε με άμεση στρατιωτική δύναμη είτε μέσω ανατροπής κυβερνήσεων, στα εσωτερικά ενός αριθμού ανεξάρτητων, κυρίαρχων κρατών, όπως το Βιετνάμ και η Χιλή. Οι παρεμβάσεις αυτές, οι οποίες ήταν παράνομες βάσει του διεθνούς δικαίου, έφεραν τεράστιες απώλειες ανθρώπινων ζωών και προκάλεσαν αστάθεια στις περιφερειακές χώρες, που φυσικά, είχε αλυσιδωτές συνέπειες για την παγκόσμια σταθερότητα. Ωστόσο, από το 1991 και μετά, ο ρυθμός με τον οποίο οι ΗΠΑ παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις των χωρών έχει αυξηθεί εκθετικά, παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο όσο ποτέ άλλοτε και ενεργώντας με τον πιο θρασύ τρόπο από κάθε άλλη φορά. Το τελικό αποτέλεσμα αυτών των παρεμβάσεων ήταν να κάνουν τον κόσμο πιο επικίνδυνο και πιο ασταθή από κάθε άλλη στιγμή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η λίστα με τις χώρες και τις περιοχές που οι ΗΠΑ παρενέβησαν είναι μεγάλη και σοκαριστική, που την κάνει καταθλιπτική στην ανάγνωσή της: Βοσνία, Κροατία,  Σερβία, Κοσσυφοπέδιο, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία και Ουκρανία. Όλες αυτές οι χώρες έχουν τεράστια γεωστρατηγική σημασία, και συνεπώς συνεχίζουν να είναι υπό το ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον. Και στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις, οι Αμερικανοί ή έχουν επιτύχει, ή προσπάθησαν να επιτύχουν τους στόχους τους, με την υποστήριξη ισλαμιστών (Βοσνία,  Λιβύη και Συρία), φασιστών (Κροατία και Ουκρανία) ή οργανωμένου εγκλήματος (Κοσσυφοπέδιο).

Αυτή η παρέμβαση της Δύσης, υπό τον παραπλανητικό τίτλο «ανθρωπιστική επέμβαση», έχει προκαλέσει τεράστια ζημιά στην κατάσταση του διεθνούς δικαίου και των μηχανισμών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Έχει μετατρέψει σταθερές μέχρι τώρα χώρες και περιοχές σε βαθιά ασταθή μέρη που έχουν, κυριολεκτικά μιλώντας, παραδοθεί στις φλόγες. Έφερε το οργανωμένο έγκλημα σε μικρές και μεγάλες πόλεις σε όλη την Ευρώπη. Και έχει μετατρέψει την ισλαμική τρομοκρατία σε μια ισχυρή δύναμη που έχει εξαπλωθεί σαν κακοήθης καρκίνος στην Ευρώπη.

Έτσι, τι είναι αυτό που ευθύνεται για την ξαφνική και δραματική αύξηση των παρεμβάσεων της Αμερικής στον κόσμο από το 1991; Η απάντηση είναι απλή: η απουσία της ΕΣΣΔ.

Η Σοβιετική Ένωση ήταν μια υπερδύναμη, η οποία, από το 1945 μέχρι την κατάρρευσή της το 1991, εμπόδισε τις ΗΠΑ να κυριαρχήσουν τον κόσμο (κάτι που η Ουάσιγκτον πέτυχε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, της οποίας τις συνέπειες ο κόσμος υποφέρει σήμερα). Με έναν τεράστιο βιομηχανικό τομέα, ένα τεράστιο βιομηχανικό-στρατιωτικό σύμπλεγμα και έναν τεράστιο στρατό, που αριθμούσε πάνω από τέσσερα εκατομμύρια προσωπικού το 1991, υποστηριζόμενο από ένα τεράστιο κατάλογο στρατιωτικού εξοπλισμού, η ΕΣΣΔ ενήργησε ως τρομερό μπλοκ απέναντι στις αμερικάνικες φιλοδοξίες.

Όταν οι πολιτικοί στην Ουάσινγκτον σχεδίαζαν σε ποιες χώρες να παρέμβουν για να ενισχυθεί η αμερικανική δύναμη, πάντα έπρεπε να λαμβάνουν υπόψη ποια θα ήταν η αντίδραση της σοβιετικής κυβέρνησης. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, οτι οι Αμερικανοί αποθαρρύνονταν πάντα από τη Σοβιετική Ένωση. Αλλά τα σχέδια των ΗΠΑ περιορίζονταν σημαντικά λόγω της σοβιετικής δύναμης. Αυτό, στο οποίο ο κόσμος έγινε μάρτυρας από το 1945 μέχρι το 1991, ήταν ένα αντίβαρο στην αμερικανική πολιτική, οικονομική και στρατιωτική επιρροή. Αυτό σήμαινε ότι οι ΗΠΑ δεν είχαν το ελεύθερο χέρι στις παγκόσμιες υποθέσεις.

Τώρα, ενώ ο κόσμος πριν από το 1991 δεν ήταν ασφαλής, δεδομένου ότι τα πυρηνικά όπλα ήταν πιο πολλά από σήμερα, οι αποσταθεροποιημένες χώρες ήταν πολύ λιγότερες πριν από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Εκτός αυτού, η άνοδος του ριζοσπαστικού Ισλάμ και της ισλαμικής τρομοκρατίας από το 1991, για τα οποία οι Αμερικανοί έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο ως αποτέλεσμα της υποστήριξης τους στους ισλαμιστές στη Βοσνία, τη Λιβύη και τη Συρία, θέτουν σε τρομερό κίνδυνο σήμερα την ασφάλεια και την προστασία των απλών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο σε καθημερινή βάση.

Ας ρίξουμε μια ματιά στο πώς θα είχε εξελιχθεί ο κόσμος αν δεν είχε καταρρεύσει η ΕΣΣΔ.

Κατ ‘αρχάς, η κουβανική κρίση πυραύλων αποφεύχθηκε, εν μέρει, επειδή οι ΗΠΑ έπρεπε να διαπραγματευτούν με τη Σοβιετική Ένωση. Στη Δύση δεν λένε συχνά ότι ένας από τους κύριους λόγους που η ΕΣΣΔ ανέπτυξε διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους στην Κούβα είναι οτι οι ΗΠΑ είχαν ήδη τους δικούς  τους στην Τουρκία, η οποία φυσικά συνορεύει με τη Σοβιετική Ένωση. Και στη Δύση, επίσης δεν λένε συχνά, οτι η κουβανική κρίση επιλύθηκε επειδή η σοβιετική κυβέρνηση συμφώνησε να αποσύρει τους πυραύλους της από την Καραϊβική νήσο σε ανταπόδοση για την απόσυρση αμερικάνικων πυραύλων από την Τουρκία. Ως εκ τούτου, από μια σχεδόν καταστροφή για τον κόσμο προέκυψε μια πιο σταθερή κατάσταση, στην οποία ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Σοβιετική Ένωση είχε βαλλιστικούς πυραύλους στα σύνορα της κάθε πλευράς. Θα πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, πως σήμερα υπάρχουν αμερικανικές πυρηνικές κεφαλές στην Τουρκία. Δυστυχώς, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ ενθάρρυνε τους Αμερικανούς να αναπτύξουν ακόμη μια φορά όπλα μαζικής καταστροφής σε μια χώρα που βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο μέρος του κόσμου, και η Ρωσική Ομοσπονδία δεν ενήργησε αποτρεπτικά σε αυτήν την περίπτωση.

Δεύτερον, η Σοβιετική Ένωση δεν θα είχε ανεχθεί να κατακερματιστεί η εδαφική ακεραιότητα της Γιουγκοσλαβίας, όπως η Δύση έπραξε ήδη από 1991-1992, και στη συνέχεια και πάλι το 1999. Η σοβιετική κυβέρνηση θα είχε δώσει την πλήρη υποστήριξή της στο στρατό του Γιουγκοσλαβικού Λαού για να αφοπλίσει και να συλλάβει τις παράνομες ένοπλες ομάδες που εμφανίστηκαν στη Σλοβενία, την Κροατία, τη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο. Και το Σοβιετικό Ναυτικό θα είχε αποστείλει ένα στολίσκο στα Γιουγκοσλαβικά ύδατα ενάντια στη Δυτική στρατιωτική επέμβαση. Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη το 1989, η Γιουγκοσλαβία άρχισε να στρέφεται προς τη Σοβιετική Ένωση για υποστήριξη.

Τρίτον, η Σοβιετική Ένωση ανέπτυξε στρατιωτικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν για να εξουδετερώσει εκεί την άνοδο του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Εν μέρει ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, οι Ταλιμπάν, υπό τη διεύθυνση της στενής σύμμάχου των ΗΠΑ στο Πακιστάν, σύντομα ήρθαν στην εξουσία στο Αφγανιστάν. Αν η ΕΣΣΔ δεν είχε καταρρεύσει, θα ήταν δυνατόν οι Ταλιμπάν να μην είχαν πάρει τον έλεγχο της χώρας και θα ήταν βέβαιο οτι οι Αμερικανοί δεν θα είχαν εισβάλει στο Αφγανιστάν, όπως και έκαναν το 2001. Σε καμία περίπτωση η σοβιετική κυβέρνηση δεν θα είχε ανεχθεί την αμερικανική παρουσία στο Αφγανιστάν στα σύνορα της με την Κεντρική Ασία – και η Ουάσιγκτον θα το γνώριζε αυτό. Ως εκ τούτου, η τρομερά επικίνδυνη κατάσταση στο Αφγανιστάν σήμερα, που προκαλείται από την αμερικανική εισβολή, θα είχε αποφευχθεί μέσω της ΕΣΣΔ.

Τέταρτον, το Ιράκ, ενώ ήταν σύμμαχος της Δύσης, ήταν ταυτόχρονα και σημαντικός σύμμαχος της ΕΣΣΔ. Και όπως και η Δύση, η σοβιετική κυβέρνηση πώλησε τεράστιες ποσότητες στρατιωτικού εξοπλισμού στους Ιρακινούς. Κατά τη διάρκεια του Ιρανο-Ιρακινού Πολέμου, σοβιετικά πολεμικά πλοία και φορτηγά στάλθηκαν στον Περσικό Κόλπο για να διασφαλίσουν να μην διακοπούν οι προμήθειες πετρελαίου από το Ιράκ. Οι Αμερικανοί, με την παρουσία της Σοβιετικής Ένωσης, ποτέ δεν θα είχαν εισβάλει στο Ιράκ, όπως έκαναν το 2003. Η Ουάσιγκτον θα γνώριζε πως μια εισβολή στο Ιράκ θα μπορούσε οδηγήσει σε μεταξύ τους πόλεμο τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ.

Πέμπτον, η Λιβύη ήταν μια σημαντική αγορά όπλων για την ΕΣΣΔ και έδινε στη Μόσχα σημαντική επιρροή στη Βόρεια Αφρική. Από το ανωτέρω προκύπτει, οτι η σοβιετική κυβέρνηση θα απέστελνε ένα ναυτικό στολίσκο προς τη λιβυκή ακτή όταν οι Αμερικανοί, Βρετανοί και Γάλλοι θα έκαναν στρατιωτική επέμβαση για την ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι, όπως και έκαναν το 2011. Τα σχέδια για την δυτική επέμβαση στη Λιβύη θα αποθαρρύνονταν.

Έκτον, η Συρία, ο πιο στενός φίλος και σύμμαχος της Σοβιετικής Ένωσης στη Μέση Ανατολή, λειτούργησε ως τα μάτια και τα αυτιά της σοβιετικής κυβέρνησης σε αυτό το εξαιρετικά σημαντικό μέρος του κόσμου. Οι Αμερικανοί δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν την υποστήριξη τρομοκρατικών ομάδων στη Συρία, όπως κάνουν σήμερα. Η Ουάσιγκτον ήξερε πόσο στενές ήταν οι σχέσεις μεταξύ της Συρίας και της ΕΣΣΔ. Οι ΗΠΑ δεν θα είχαν αγγίξει τη Συρία, όπως και η ΕΣΣΔ δεν θα είχε αγγίξει το Ισραήλ, έναν πιστό φίλο και σύμμαχο της Αμερικής.

Έβδομον, η Ουκρανία δεν θα οδηγούνταν προς ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, λόγω της επιρροής των ΗΠΑ σήμερα, επειδή αν η ΕΣΣΔ δεν είχε καταρρεύσει, η τεχνητά δημιουργηθείσα χώρα της Ουκρανίας δεν θα υπήρχε.

Είναι πολύ εύκολο να ξεχνάμε ότι, πριν από το 1991, οι αμερικανικές παρεμβάσεις στον κόσμο δεν ήταν τόσο συχνές όσο έχουν γίνει σήμερα. Οι Αμερικανοί, μέχρι τότε ήξεραν τους περιορισμούς στις φιλοδοξίες και την εξουσία τους — και αυτοί οι περιορισμοί ορίζονταν από την Σοβιετική Ένωση. Οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν απλά να βομβαρδίζουν μια χώρα (Σερβία) και στη συνέχεια να πέρναν ένα κομμάτι του εδάφους της και να το διακήρυτταν ως «ανεξάρτητο» (Κοσσυφοπέδιο), ή να εισβάλουν σε μια χώρα σε μια από τις πιο γεω-στρατηγικά σημαντικές περιοχές του κόσμου (Ιράκ), για να καθαιρέσουν τόσο τον ηγέτη όσο και την κυβέρνησή του και να την αντικαταστήσουν με μια φιλο-αμερικανική.

Αν κοιτάξει κανείς τις χώρες και περιοχές του κόσμου που θέτουν σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα σήμερα, θα δει πως έχουν όλες αποσταθεροποιηθεί από τις αμερικανικές παρεμβάσεις — από την πρώην Γιουγκοσλαβία στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Ουκρανία. Και οι ΗΠΑ κατάφεραν να παρέμβουν σε αυτές τις χώρες, επειδή δεν υπήρχε η αποτροπή της Σοβιετικής Ένωσης.

Τώρα, η Ρωσία, υπό την ηγεσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, ανέκτησε πολλή από την χαμένη υπερδύναμη της. Και αυτό είναι πολύ καλό για την ειρήνη και πολύ καλό για την σταθερότητα στον κόσμο. Έτσι, για παράδειγμα, εάν η Ρωσία σήμερα ήταν τόσο αδύναμη όσο στη δεκαετία του 1990, θα ήταν περισσότερο πιθανό οι Αμερικανοί να είχαν χρησιμοποιήσει άμεση στρατιωτική δύναμη στη Συρία για να ανατρέψουν τον Πρόεδρο Μπασάρ αλ-Άσαντ. Ως εκ τούτου, είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν το ελεύθερο στις παγκόσμιες υποθέσεις που απολάμβαναν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης – και αυτό οφείλεται στη ρωσική αποτροπή.

Ωστόσο, η σημερινή Ρωσία δεν έχει την δύναμη που είχε η ΕΣΣΔ. Ίσως, ελπίζουμε,  θα την έχει κάποια ημέρα. Αλλά μέχρι τότε, οι αμερικανικές επεμβάσεις θα παραμείνουν ένα χαρακτηριστικό του κόσμου στον οποίο ζούμε σήμερα, έστω και με μειωμένη συχνότητα.

Η Σοβιετική Ένωση, την οποία η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της υποστηρίζουν, όπως εκφράστηκε σε δημοψήφισμα τον Μάρτιο του 1991, αποδείχθηκε όχι μόνο επιτυχία για τους ανθρώπους της, αλλά και για την παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα. Φέτος συμπληρώνονται 25 χρόνια από την εξαφάνιση αυτής της θετικής δύναμης στη διεθνή σκηνή. Αρκεί να πούμε πως ο κόσμος σήμερα είναι πιο επικίνδυνος λόγω της απουσίας της ΕΣΣΔ.