Έμαθε τίποτα η Ευρώπη;

Τελικά το ξεμπλοκάρισμα των διαπραγματεύσεων Αθήνας – θεσμών ώστε να ολοκληρωθεί εγκαίρως η πολυθρύλητη αξιολόγηση, είναι γεγονός. Από σήμερα το μεσημέρι οι εκπρόσωποι του κουαρτέτου ξεκινούν τις συνομιλίες αρχίζοντας τη συζήτηση με τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο. Υποθέτουμε ότι αυτή τη φορά έχουν προσδιοριστεί και συμφωνηθεί οι στόχοι, ώστε ο κόπος να αφορά τις μεθόδους και τα μέσα επιτυχούς ολοκλήρωσής τους. Επίσης υποθέτουμε ότι το ΔΝΤ έχει βάλει νερό στο κρασί του, καθώς έχουν ουσιαστικά ξεκινήσει οι διεργασίες και για τη ρύθμιση και του χρέους, ώστε αυτό να γίνει τελικά βιώσιμο, δηλαδή διαχειρίσιμο.

Είναι ιδιαίτερης σημασίας, αυτήν την κρίσιμη στιγμή που η χώρα δοκιμάζεται σε δύο ταμπλό, να κλείσουν τα θέματα της οικονομίας το ταχύτερο δυνατόν, ώστε να μην προκληθούν πάλι αναταραχές στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Επιτέλους, η χώρα έχει ανάγκη από σταθερούς κανόνες και από ασφαλές οικονομικό περιβάλλον, όπου όλες οι παραγωγικές δυνάμεις θα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να πάνε μπροστά. Το πείραμα κράτησε πολύ και δεν πάει παρακάτω. Δεν ήταν η Ελλάδα ούτε Ιρλανδία, ούτε Πορτογαλία, ούτε Κύπρος, χώρες που ολοκληρώνουν τις περιόδους των μνημονιακών υποχρεώσεων. Και δεν ήταν, διότι στις άλλες τρεις χώρες, και ιδιαιτέρως στην Ιρλανδία και την Κύπρο, το πρόβλημα ήταν αποκλειστικά η τραπεζική φούσκα.

Στη δική μας περίπτωση, όταν οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις με την επιβολή των θέσεων του γερμανικού ιερατείου μας έβαλαν στη μέγγενη, το πρόβλημα ήταν το έλλειμμα και το χρέος. Η τραπεζική κατάρρευση που ακολούθησε -και χρειάστηκε η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών- ήταν ουσιαστικά αποτέλεσμα της τερατώδους ύφεσης και μάλιστα όχι εν αγνοία, αλλά με επιλογή, για να σωθούν οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες που ήταν εκτεθειμένες σε ελληνικούς τίτλους. Έτσι ο ιδιωτικός δανεισμός έγινε κόκκινος.

Ευελπιστούμε ότι η αναστάτωση που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί το προσφυγικό ζήτημα, που πριν ήταν μεταναστευτικό (και τίποτα δεν αποκλείει ότι θα ξαναγίνει), έχει προκαλέσει τα απαραίτητα σοκ στα ευρωπαϊκά πολιτικά κέντρα για να κλείσουν τις επικίνδυνες εκκρεμότητες με την Ελλάδα. Η Ε.Ε. δεν απέκτησε ποτέ την πολιτική ισχύ που της αναλογεί, συρόμενη από τα αμερικανικά σχέδια τόσο στις πολεμικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή όσο και στον οικονομικό αποκλεισμό που επιχείρησε κατά της Ρωσίας. Έως πότε όμως θα δέχεται να πληρώνει το κόστος των ανταγωνισμών των άλλων μεγάλων παγκόσμιων παικτών, αρνούμενη -επιπλέον- να κλείνει με αποτελεσματικό τρόπο τις εσωτερικές της πληγές, πλήττοντας μέλη της Ένωσης για εθνικού χαρακτήρα ανταγωνισμούς;

Αν λοιπόν σωστά ερμηνεύουμε τις οικονομικές, κοινωνικές και διεθνείς εξελίξεις με επίκεντρο την Ευρώπη, μπορούμε να αισιοδοξούμε ότι πλησιάζει στο τέλος του το ελληνικό πείραμα.