Αλήθεια μας φταίει η τρόικα;...

Tου Αλέκου Λασκαράτου 

Βλέπω εδώ και καιρό, αλλά πιο έντονα τελευταία, να διαμορφώνεται στην κοινή γνώμη, αλλά και στα συνθήματα της αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) η άποψη ότι για τα μεγάλα δεινά που... μας έρχονται, που μας ήρθαν ήθελα να πω, φταίει η Τρόικα δηλαδή η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Αυτοί οι τρείς επαχθέστατοι οργανισμοί μας έχουν περάσει τη θηλιά στο λαιμό και τη σφίγγουν, όλο και περισσότερο, κάθε φορά που είναι να εκταμιευτεί η επόμενη δόση του δανείου. Δεν ξέρω αν θα πτωχεύσουμε και, θα τολμήσω να πω πως, δεν με νοιάζει και πολύ πια, αφού είμαστε ήδη φτωχοί και μισοπεθαμένοι, αφού όλη η κοινωνία μας είναι σε μαύρη απελπισία, αφού ότι έχει μείνει όρθιο από κοινωνικό ιστό, σύντομα θα είναι παρελθόν. Η οργή ξεχειλίζει. Και στρέφεται κυρίως εναντίον της Τρόικας η οποία μας επιβάλει όλο και σκληρότερα μέτρα, ταπεινώνοντάς μας σαν κοινωνία και σαν έθνος.


Είναι όμως σωστή αυτή η ανάγνωση των πραγμάτων; Με το απλό μυαλό ενός πολίτη, ενός μη ειδικού, λέω πως όχι. Τα πράγματα δεν είναι έτσι. Δεν φταίει η Τρόικα, αλλά η κυβέρνησή μας, και κανένας άλλος, που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Ναι, δυστυχώς, έτσι πιστεύω πως είναι τα πράγματα. Πώς να εξηγήσω πως κάθε φορά τα μέτρα είναι και σκληρότερα; Γιατί τα σημερινά μέτρα να μην είχαν επιβληθεί από την αρχή αν αυτά είναι που χρειαζόμασταν; Οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες στο είδος τους και αν τα σημερινά ή και τα χτεσινά μέτρα τα χρειαζόμασταν νωρίτερα θα μας τα είχαν επιβάλει. Τότε τι; Η απάντηση είναι ότι, απλούστατα, στην αρχή δεν τα χρειαζόμασταν. Με άλλα λόγια, αν τα κατά καιρούς ηπιότερα μέτρα είχαν πραγματικά υλοποιηθεί από την κυβέρνηση τότε σωστά και σε βάθος, είμαι βέβαιος ότι θα είχαμε αποφύγει τα σημερινά μέτρα που βάζουν ταφόπλακα στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας. Αντί γι’ αυτό, η κυβέρνηση πήρε τα «εύκολα» μέτρα, όπως μειώσεις μισθών και συντάξεων, αλλά τα άλλα τα πιο σοβαρά και διαρθρωτικά, όπως απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας, κ.ά., τα άφησε, ελλείψει πολιτικού θάρρους, για ‘αργότερα’. Στο μεταξύ η οικονομική κατάσταση χειροτέρευε κάθε φορά και περισσότερο. Με αποτέλεσμα νέα σκληρότερα μέτρα να επιβάλλονται από την Τρόικα για να έρθουμε στα ίσια μας. Νομίζαμε ότι με κάτι λεονταρισμούς περί «πολιτικής διαπραγμάτευσης» θα τη γλιτώναμε. Αμ δε! Αντί για πολιτική διαπραγμάτευση φάγαμε τη φάπα της ζωής μας, και δαρμένοι και ταπεινωμένοι πήραμε τα νέα μέτρα, τα οποία ούτε ο πρωθυπουργός ούτε ο υπουργός οικονομικών τόλμησαν να ανακοινώσουν οι ίδιοι, αλλά μας τα γνωστοποίησαν με γραπτό ανακοινωθέν.

Πόσο πολύ θα ήθελα να βγω στους δρόμους και να φωνάξω εναντίον της Τρόικας, να της πω να τσακιστεί να πάει σπίτι της και να μας αφήσει ήσυχους, όπως είναι μερικά από τα συνθήματα που κυκλοφορούν. Έλα όμως που δεν μου βγαίνει. Δεν μου βγαίνει γιατί, είμαι βέβαιος πως άλλος είναι ο αληθινός υπεύθυνος για την προδιαγραφόμενη κατάρρευση της κοινωνίας μας και όχι η τρόικα. Χωρίς βαρβάρους τι θα κάνουμε τώρα; Ήσαν και αυτοί μια κάποια λύση, που λέει και ο ποιητής.
protagon.gr