Ο έλληνας πρέπει να μάθει πάλι να «τρέχει»

«Όποιος τρέχει πέφτει, όποιος σέρνεται δεν πέφτει»
Έτσι είχε πει ο Ζαν Πωλ Σαρτρ και αποτελεί σημείο των καιρών στη χώρα μας

Είναι παγκοίνως γνωστό ότι η Ελλάδα, διέρχεται ιστορικές όσο και δραματικές στιγμές. Το φάσμα της χρεωκοπίας πλανιέται απειλητικά πάνω από την πατρίδα του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη του Αισχύλου, του Μ. Αλέξανδρου, του Κολοκοτρώνη, του Μακρυγιάννη, του Βενιζέλου, του Σεφέρη, του Ελύτη και άλλων ων ουκ έστιν ο αριθμός σημαντικών Ελλήνων.

Οι προαναφερθέντες «έτρεχαν» και «έπεφταν», κάνοντας την Ελλάδα υπερήφανη, δημιουργώντας πολιτισμό, διδάσκοντας στον κόσμο πως κατακτιέται η ελευθερία, διδάσκοντας την οικουμένη πως το πνεύμα, η αξιοπρέπεια, οι επιστήμες, η λογική, ο ηρωισμός η δημοκρατία υπερτερούν της βίας, του φασισμού και του ναζισμού. Ωστόσο οι έλληνες ξέχασαν να «τρέχουν» και βολεύτηκαν στην καλοζωία και την επίπλαστη ευημερία που εντέχνως αλλά και απροκάλυπτα, το σαθρό και ανεπαρκές πολιτικό σύστημα –ιδίως μετά την μεταπολίτευση- δημιούργησε, ώστε το πελατειακό δυναμικό των ψηφοφόρων να το εξυπηρετεί και να εξυπηρετείται.

Αυτό το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης προτίμησε να «σέρνεται» για να μην πέσει από τους θώκους της εξουσίας. Έτσι έμαθε και ο Έλληνας να «σέρνεται», αφού έγινε οπαδός της ήσσονος προσπάθειας, αφού θεώρησε ότι μια θεσούλα στο δημόσιο χωρίς προσόντα αποτελεί δημοκρατικό δικαίωμα, πίστεψε ότι η απόκτηση ενός πτυχίου με το … δημοκρατικό πέντε χωρίς απόκτηση ουσιαστικών γνώσεων, ότι η εγκατάλειψη της πρωτογενούς παραγωγής, ότι η συγκάλυψη της διαφθοράς τόσο στο δημόσιο τομέα, όσο και στις πολιτικές δραστηριότητες καθώς και σ’ όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας , ότι η αχαλίνωτη κατανάλωση και η έλλειψη μέτρου αποτελούσαν τις συνιστώσες του κατ’ επίφαση εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους.

Ωστόσο το πολιτικού κατεστημένο της χώρας και ιδίως αυτοί που είχαν και έχουν την ευθύνη διακυβέρνησης εξακολουθούν να σέρνονται βρισκόμενοι σε κατάσταση πολιτικής και ηθικής σήψης. Ακόμη και τώρα που η χώρα διέρχεται μια πολύ βαθιά και σοβαρή κρίση αγωνίζονται με νύχια και δόντια να περισώσουν την πελατειακή τους ολιγαρχία τριτοκοσμικού τύπου, που έχουν τόσα χρόνια εγκαθιδρύσει με κύρια χαρακτηριστικά την οικογενειοκρατία, την αναξιοκρατία, την ημετεροκρατία, τη συναλλαγή και την ιδιοτέλεια. Αποδείχθηκε πλέον περίτρανα αλλά δυστυχώς αργά, ότι όχι μόνον στάθηκαν αδύναμοι να επιλύσουν τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα του ελληνικού λαού, αλλά δεν είναι σε θέση να διεκπεραιώσουν τη στοιχειώδη διαχείριση των κοινών. Αλλά αυτές οι αθυρματικές φιγούρες – οι ολετήρες της πατρίδας που θέλουν να λέγονται πολιτικοί ταγοί προτίμησαν να σέρνονται γιατί ήταν και είναι πιο ασφαλές για αυτούς. Το αίσθημα της επιβίωσης γαρ...

Αλλά τι κάνουμε τώρα… Ο έλληνας πρέπει να μάθει πάλι να «τρέχει», να προσπεράσει το απαξιωμένο πολιτικό σύστημα να σέρνεται που εξακολουθεί να επιβιώνει μόνον λόγω της δύναμης της αδρανείας. Ο έλληνας πρέπει να μάθει πάλι να «τρέχει», αναζητώντας και κατακτώντας τη δυναμική του στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, στην επιστροφή στην ελληνική γη, στην αξιοποίηση του μυαλού του και στην υλοποίηση ιδεών και ανάληψη πρωτοβουλιών. Ακόμη ο έλληνας κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξης πρέπει να αποβάλλει πια τη νοοτροπία της κακώς εννοούμενης καλοζωίας που οδηγεί σε μια πλήρως ευθύγραμμη κατάρρευση της οξυδέρκειας και του προβληματισμού. Η χώρα χρειάζεται ένα νέο όραμα και συνειδητούς πολίτες αρωγούς σε αυτή την δύσκολη προσπάθεια, ώστε οι θυσίες που θα έχουν δρομολογηθεί, να έχουν τουλάχιστον αντίκρισμα για τις επόμενες γενεές..

Η Ελλάδα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα τα οποία δεν έχουν αξιολογηθεί. Μοναδική πολιτιστική κληρονομιά, ναυτιλία, ορυκτό πλούτο, πετρέλαιο στο Αιγαίο, τουριστικές υποδομές, ενώ ταυτόχρονα η στρατηγική της θέση της, θα μπορούσε να την καταστήσει ως την κύρια πύλη της Ευρώπης για τα Ασιατικά προϊόντα.

Εν κατακλείδι παρατίθενται αποσπάσματα από τον Επιτάφιο του Περικλή, που αποδεικνύουν πως η ιστορική συνέχεια δεν αφορά απλά μία συνέχεια στον χρόνο, αλλά μία κατάκτηση που πραγματώνεται στο παρόν κάθε στιγμή:

«Γιατί δεν υπήρξαν ούτε μια στιγμή, κατά την οποία να έπαυσαν να κατοικούν την χώρα αυτή, και χάρις στην ανδρεία τους διαφύλατταν την ελευθερία της από γενεά σε γενεά μέχρι των ημερών μας και μας την παράδωσαν ελεύθερη. Και εκείνοι λοιπόν είναι άξιοι επαίνου αλλά ακόμη περισσότερο οι πατέρες μας. Γιατί επί πλέον εκείνων, τα οποία κληρονόμησαν, απέκτησαν με πολλούς κόπους και κληροδότησαν σε μας τους σημερινούς όλη αυτή την επικράτεια που κατέχουμε σήμερα. Το δε έργο της περαιτέρω βελτίωσης, το επιτελέσαμε εμείς οι ίδιοι που είμαστε συγκεντρωμένοι εδώ, οι οποίοι βρισκόμαστε ακόμη σε αυτήν ακριβώς την ηλικία μας, και εμείς εφοδιάσαμε την πόλη μας με όλα τα πράγματα, ώστε να είναι αυταρκέστατη και για πόλεμο και για ειρήνη..

..(..) ....Και ονομάζεται μεν δημοκρατία, γιατί η διοίκηση είναι στα χέρια των πολλών και όχι των ολίγων, έναντι δε των νόμων είναι όλοι ίσοι στις ιδιωτικές τους διαφορές, ενώ ως προς την θέση τους στον δημόσιο βίο κάθε ένας προτιμάται για ένα από τα δημόσια αξιώματα ανάλογα με την επίδοση την οποία σημειώνει σε αυτά, δηλαδή η δημόσιά του σταδιοδρομία εξαρτάται μάλλον από την ατομική του αξία και όχι από την κοινωνική τάξη, από την οποία προέρχεται, ούτε πάλι ένας, ο οποίος είναι μεν φτωχός έχει όμως την ικανότητα να παράσχει κάποια υπηρεσία στην πατρίδα του, εμποδίζεται σε αυτό από το γεγονός ότι είναι άγνωστος. ..

.(..) ....Ενώ δε στην ιδιωτική μας ζωή συναναστρεφόμαστε μεταξύ μας χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον, στην δημόσιά μας ζωή, σαν πολίτες, από σεβασμό προ πάντων δεν παραβαίνουμε τους νόμους, υπακούμε δε στους εκάστοτε κατέχοντες τα δημόσια αξιώματα και στους νόμους, προ περισσότερο σε εκείνους από τους νόμους, που έχουν θεσπιστεί για υποστήριξη των αδικούμενων, και σε άλλους, οι οποίοι αν και άγραφοι, η παράβασή τους φέρνει πανθομολογούμενη ντροπή στους παραβάτες.

Γιατί είμαστε λάτρες του ωραίου, όμως χωρίς σπατάλη χρήματος, και καλλιεργούμε το πνεύμα χωρίς να χάνουμε την ανδρεία μας. Και μεταχειριζόμαστε τον πλούτο περισσότερο σαν μια ευκαιρία δράσης παρά σαν αφορμή κομπορρημοσύνης, το να ομολογεί δε κανείς την φτώχεια του δεν είναι ντροπή, είναι όμως αισχρότερο το να μην προσπαθεί να την αποφύγει με την εργασία. Επί πλέον, οι ίδιοι εμείς όλοι είμαστε σε θέση να φροντίζουμε ταυτόχρονα για τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και για τις υποθέσεις της πόλης μας, και όσοι από εμάς είναι απασχολημένοι με ιδιωτικές επιχειρήσεις και αυτοί ακόμα κατέχουν τα πολιτικά ζητήματα στην εντέλεια. Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που τον μη αναμειγνυόμενο καθόλου στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο, και οι μόνοι που όποτε δεν τα επινοούμε και δεν τα προτείνουμε οι ίδιοι πάντως έχουμε τη δύναμη να κρίνουμε σωστά τα λαμβανόμενα μέτρα, τους δε λόγους δεν τους θεωρούμε καθόλου εμπόδιο των έργων, αλλά μάλλον θεωρούμε σαν εμπόδιο το να μην έχουμε κατατοπισθεί προφορικά σε όσα έχουμε να κάνουμε, πριν καταπιαστούμε με αυτά.

Γιατί υπερέχουμε από τους άλλους και ως προς αυτό ακόμη, ότι δηλαδή εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε για όσα πρόκειται να επιχειρήσουμε και εμείς οι ίδιοι τα επιχειρούμε. Ενώ ως προς αυτό οι άλλοι... σε αυτούς η μεν αμάθεια τους κάνει να αποφασίζουν η δε σκέψη τους κάνει να διστάζουν...!!!"

ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ...

Νίκος Δενιόζος