Ο πρωθυπουργός έχει παραιτηθεί;

Στις 15 Ιουνίου του 2011, ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός αυτοδύναμης μονοκομματικής κυβέρνησης που πρότεινε στην Αξιωματική Αντιπολίτευση τη συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής συνενόησης στη διάρκεια της ίδιας κοινοβουλευτικής περιόδου. Δέχθηκε μάλιστα να μην ηγηθεί του νέου σχήματος δείχνοντας ότι η ψήφιση του Μεσοπροθέσμου προγράμματος είναι σημαντικότερη από τη διατήρηση οποιουδήποτε αξιώματος.

Ο πρωθυπουργός που επιλέγει να προτείνει στην Αξιωματική Αντιπολίτευση κομμάτι από την "πίτα" της κυβερνητικής εξουσίας αυτόματα χάνει την εμπιστοσύνη της δικής του κοινοβουλευτικής ομάδας, κάτι που αποτυπώθηκε στη σύνθεση της 3ης κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου.

Στις 17 Ιουνίου, ο Γιώργος Παπανδρέου παραδέχθηκε ότι δεν μπορεί πια να συνεχίσει μόνος. Ανέθεσε το Υπ.Οικονομικών στον Ευάγγελο Βενιζέλο τον οποίο έχρισε κι Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης χωρίς ποτέ να καταστεί σαφής ο λόγος...


...απόδοσης της 2ης ιδιότητας. Αναβάθμισε τον Δημήτρη Ρέππα σε Υπουργό Εσωτερικών παρά τις αυστηρές συστάσεις της τρόικας για την ανικανότητα του στο ρόλο του υπουργού Υποδομών. Διατήρησε στη θέση του Υπ.Προστασίας του Πολίτη τον Χρήστο Παπουτσή παρά το όργιο αστυνομικής αυθαιρεσίας επί των ημερών του.

Από τότε και με εξαίρεση τη διαπραγμάτευση της 21ης Ιουλίου, ο πρωθυπουργός αγνοείται. Έχουν περάσει μήνες από την τελευταία του εμφάνιση στη Βουλή, κανείς δεν θυμάται κάποια πρόσφατη δήλωση του που να συζητήθηκε. Στις σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ των υπουργών, δεν λαμβάνει θέση, συνεχίζει ,σχεδόν βλακωδώς, να πιστεύει ότι η διαβούλευση μπορεί να αμβλύνει οποιεσδήποτε διαφωνίες.

Ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι όμως η σιωπή του μπροστά στις διεργασίες που προκαλεί η θερινή επάνοδος του παλαιολιθικού ΠΑΣΟΚ στην κεντρική πολιτική σκηνή. Επαληθεύοντας τα πορίσματα του Νεύτωνα περί Δράσης κι Αντίδρασης, αρκετοί είναι πλέον οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που βγαίνουν στα κάγκελα υπέρ του Μνημονίου, υπέρ των διαρθρωτικών αλλαγών. Ο ηγέτης ενός τόσο στατικού και κρατικίστικου κινήματος όπως το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να ήταν ευτυχής για τη διαρκώς αυξανόμενη επικράτηση τέτοιων ιδεών. Δεν του ζητάνε πια να δώσει αυξήσεις ή να υποσχεθεί διορισμούς. Του ζητάνε να μειώσει δραστικά το Δημόσιο.

Κι όμως. Ο πρωθυπουργός δεν αντιδρά, δεν αξιοποιεί αυτές τις φωνές υπέρ της αποτελεσματικότητας της κυβέρνησης του. Δεν μας περιγράφει πια κάποιο σχέδιο, δεν μοιράζεται μαζί μας κανένα μακροπρόθεσμο όραμα. Δεν δείχνει καν τη γνωστή διάθεση του για πειραματισμούς και καινοτομίες.Δεν συγκρούεται πια με κανέναν. Είναι απλά η συμπαθής φυσιογνωμία στην άκρη του τραπεζιού που διαβάζει τη λίστα με τις υποχρεώσεις της κυβέρνησης και προτείνει στους υπουργούς του να τις υλοποιήσουν.

Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι πρώτος ο ίδιος θα έχει διαπιστώσει τον άχαρο ρόλο στον οποίο η καλοπροαίρετη διάθεση του απέναντι σε όλους τον έχει περιορίσει. Παρ'όλα αυτά, αν θέλει, ακόμα μπορεί. Θέλει;