Ενα καρβέλι ψωμί για δώρο...

του Γιώργου Κοντογιάννη
Κάποτε ήταν ένας εύπορος άνθρωπος, ο οποίος προθυμοποιήθηκε να σώσει τον τόπο του από τη χρεοκοπία. Έδωσε τα χρήματά του. Μετά έδωσε το αυτοκίνητό του και ύστερα το σπίτι του. Άρχισε να κοιμάται στους δρόμους και στα παγκάκια και χάνοντας και τη δουλειά του, τον είχε θερίσει η πείνα. Κάθε φορά που του..
. 

έπαιρναν και κάτι, έλεγε: «Όλα εγώ θα τα πληρώσω, ρε παιδιά;». «Για να σωθεί η πατρίδα», του απαντούσαν. Έμεινε στο τέλος μισοπεθαμένος από την εξαθλίωση να περιμένει το μοιραίο. Τότε έρχεται κάποιος και του λέει: «Πάρε, ρε φίλε, ένα καρβέλι ψωμί να χορτάσεις!». «Σε ευχαριστώ πολύ πατριώτη», απαντάει εκείνος, «να σε έχει ο θεός καλά». «Είδες που διαμαρτυρόσουνα;» του λέει ο άλλος! Η πατρίδα δεν σε ξεχνάει!
Κάπως έτσι θα την πάθουμε στο τέλος. Θα μας τα πάρουν όλα, μέχρι που ένα κομμάτι ψωμί θα μας φαίνεται το πιο μεγάλο δώρο. Αυτή τη στιγμή η Ελληνική κοινωνία χωρίζεται σε δυο κατηγορίες πολιτών: Αυτούς που έχουν εξαντληθεί τελείως και βρίσκονται σε αδιέξοδο και απόγνωση και αυτούς που ακόμη έχουν κάποιες δυνατότητες και κάνουν ψευτοκουράγιο ή προσποιούνται ότι δεν συμβαίνει τίποτε... Οι πρώτοι έχουν φθάσει σε λεκτικές υπερβολές όπως: «Είμαστε για αυτοκτονία», «Θα φύγω για την Αυστραλία», «Θα πάω στο χωρίο να βόσκω γίδια» και χειρότερα όπως: «Πουλάω ό,τι έχω και δεν έχω», «Θα μπω φυλακή» κ.λπ. Όλα έχουν δόση πραγματικότητας. Οι δεύτεροι που κινούν ακόμη λίγο την καθημερινή ζωή, ψωνίζουν, πληρώνουν και ζουν έστω στο μισό περιεχόμενο από ό,τι πριν, έχουν στο βάθος μια κρυφή ελπίδα: Ότι κάποτε όλα αυτά θα έχουν ένα τέλος...
Στους πρώτους δεν στηρίζεται πια ούτε η χώρα, ούτε το κράτος, ούτε κανείς. Στους δεύτερους στηρίζονται όλοι αυτοί που με σχέδιο, όπως αποδεικνύεται πλέον, προσπαθούν να κάνουν την Ελλάδα... Βουλγαρία και Ρουμανία. Μια βαλκανοποίηση χωρίς όρια φτώχειας με πολυπολιτισμικά γνωρίσματα και εύκολα θύματα για εξαγορά κάθε είδους γεωφυσικού ή παραγωγικού πλούτου...
Δυστυχώς, ακόμη, δεν γνωρίζουν αυτοί οι δεύτεροι ότι θα γίνουν σαν αυτούς που ήδη βλέπουν και λυπούνται. Αν προσθέσουμε και τον καλώς ευνοούμενο κομματικό συναισθηματισμό -ούτε λίγο ούτε πολύ- ακούς να σου λένε μερικοί ότι αναγκάστηκε η κυβέρνηση να πάρει αυτά τα μέτρα γιατί την εκβιάζουν οι δανειστές. Αντί να διαμαρτύρονται γιατί δεν κατορθώσαμε σε τέσσερις μήνες να μειώσουμε τις δαπάνες του δημόσιου τομέα, αλλά τις αυξήσαμε και από πάνω, φωνάζουν για την κακή τρόικα και το ΔΝΤ. Αντί να πάει κάποιος να πιάσει από το λαιμό -που λέει ο λόγος- έναν από τους υπεύθυνους, να του πει: «Γιατί, βρε κερατά, εγώ έχασα τη δουλειά μου και εσείς τώρα μες την κρίση έχετε διορίσει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα είκοσι οχτώ χιλιάδες άτομα;», κάνει τον αγανακτισμένο στην πλατεία ή συμμετέχει σε εικοσιτετράωρη προειδοποιητική απεργία!
Έτσι, ο αργός θάνατος της Ελλάδας που ξέραμε έχει σασπένς, έχει χρόνο μπροστά του μέχρι το τελικό στάδιο και πολύ ενδιαφέρον να ασχοληθεί κάποτε η ιστορία. Με το τι έγινε, γιατί έγινε, ποιος το πλήρωσε, ποιος όχι και γιατί... Για το αν θα ξαναγίνει, δεν προλαβαίνουμε ούτε εμείς, ούτε ο ιστορικός του μέλλοντος να ασχοληθούν. Προς το παρόν ζούμε την ωραιοποίηση της εξαθλίωσης μετά από τα ωραία Ελληνικά του Βενιζέλου... Ξεχάσαμε λίγο τον Γιώργο γιατί βγήκε από την καθημερινή φθορά με έξυπνο τρόπο και το έχουμε ρίξει άλλοι στο σκέτο κλάμα και άλλοι στο κλάμα τρώγοντας και πίνοντας τα τελευταία...
Μέχρι να τελειώσουν, έχουν υπολογίσει ότι θα πάμε εξαντλημένοι μέχρι την πλατεία να τους χειροκροτούμε που έσωσαν την Ελλάδα... Μην πείτε όχι. Θα πάμε και θα παραπάμε. Με το καρβέλι το ψωμί παραμάσκαλα και στην κάλπη... Και θα πούμε και ευχαριστώ...
cretalive.gr