Τελική ταχύτητα 320 χλμ./ώρα…

Το ερώτημα δεν είναι γιατί ένας γονιός δίνει στο παιδί του αυτοκίνητο που αναπτύσσει παράλογες ταχύτητες. Το ερώτημα είναι γιατί το υπουργείο Μεταφορών δίνει πινακίδες σε σκοτώστρες. Οχήματα που τρέχουν με 200 χιλιόμετρα, με 250 και παραπάνω απειλούν όλα τα υπόλοιπα αυτοκίνητα που βρίσκονται στο διάβα τους.

Στο δρόμο για την Αράχοβα εκτυλίχθηκε χθες μια τραγωδία. Γιος επιχειρηματία οδηγώντας μια Porsche, ξέφυγε από την πορεία, μπήκε στον παράδρομο και έπεσε σε σταθμευμένο αυτοκίνητο. Σκοτώθηκε ο ίδιος και δολοφόνησε τρία άτομα. Δεν υπάρχει άλλο ρήμα. Δολοφόνησε. Η ταχύτητα που ανέπτυξε ήταν επικίνδυνη για τις ζωές των άλλων, τόσο επικίνδυνη όσο αν πυροβολούσε με καλάνσικοφ στη μέση της πλατείας Συντάγματος. Κανένα υπουργείο δεν δίνει άδεια για τη χρήση πυροβόλων μέσα σε πόλεις αλλά το υπουργείο Μεταφορών επιτρέπει να κυκλοφορεί εκεί έξω κάτι τόσο επικίνδυνο όσο ένα απασφαλισμένο όπλο.

Η υπερβολική ταχύτητα και η επιθετική οδήγηση βρίσκονται πάνω πάνω στη λίστα με τις αιτίες των τροχαίων δυστυχημάτων. Νεκρός από υπερβολική ταχύτητα είναι εκείνος που βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο, νεκρός από επιθετική οδήγηση είναι ο ανυποψίαστος πεζός. Να δούμε τα νούμερα σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωσης Υγείας: κάθε χρόνο σκοτώνονται από τροχαία δυστυχήματα 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι. Οι αριθμοί δείχνουν ταχεία αύξηση και μέχρι το 2020 αναμένεται ότι ο αριθμός των θανάτων θα ανέλθει στα 2,4 εκατομμύρια ετησίως.
Οι νεκροί μπορούν να περιοριστούν με πολιτικές αποφάσεις. Ο Χρήστος Σπίρτζης, υπουργός Μεταφορών θα μπορούσε να ανοίξει τη συζήτηση για τα αυτοκίνητα που αναπτύσσουν παράλογες ταχύτητες. Οι ευρωβουλευτές όλων των κομμάτων θα μπορούσαν να θέσουν ζήτημα. Να μπουν όρια και προδιαγραφές που λαμβάνουν υπόψη τα βασικά: η Ελλάδα δεν διαθέτει Autobahn. Η Ελλάδα έχει δρόμους μπαλωμένους, δρόμους όπου πετάγονται σκυλιά, δρόμους χωρίς σήμανση, δρόμους με λάθος κλίση, δρόμους χάλι μαύρο.
Στη Γερμανία μια αιώνια συζήτηση αφορά τον προσδιορισμό ανώτατου ορίου ταχύτητας. Δεν υπάρχει λογική. Από τη μια η βιομηχανία αυτοκινήτων παράγει όλο και περισσότερο γρήγορα αυτοκίνητα, από την άλλη η πολιτεία θέλει να περιορίσει τη νόμιμη απόδοση των γρήγορων αυτοκινήτων. Γιατί επιτρέπεται την κατασκευή αυτοκινήτων που έχουν τελική τα 320 χλμ./ ώρα και ταυτόχρονα συζητείται ανώτατο όριο στα 130 χλμ./ ώρα;
Κάπου εδώ πετιέται ο εξυπνάκιας, για να πει ότι στη δημοκρατία πρέπει καθένας να είναι ελεύθερος να οδηγεί όπως θέλει και να αγοράζει το αυτοκίνητο που του αρέσει. Φυσικά. Να το αγοράσει αλλά να πάει σε πίστα, όχι στο δρόμο. Για τα οχήματα που κυκλοφορούν έξω, θα ήταν σωτήριο να υπάρχει κρατικός έλεγχος στα τεχνικά χαρακτηριστικά τους. Εφόσον η Γερμανία, που παράγει 6 εκατομμύρια αυτοκίνητα το χρόνο, δεν βάζει όρια στη βιομηχανία, ας βάλουν τα όρια οι κατά τόπους σπίρτζηδες. Να μην δίνουν άδεια κυκλοφορίας σε οχήματα επικίνδυνα για τη δημόσια ασφάλεια. Δεν νοείται η ζωή των πολιτών να παίζεται από την απερισκεψία και την αμετροέπεια ορισμένων. Τα ατομικά δεδομένα μπορούν να είναι επιβαρυντικά: οδηγούν ανώριμοι νεαροί ή υπερήλικες που νιώθουν νεαροί, μπορεί να οδηγούν νυσταγμένοι ή μεθυσμένοι. Δεν στεκόμαστε σε αυτούς. Στεκόμαστε στο σοβαρό, νορμάλ, νηφάλιο οδηγό που πατάει το γκάζι και πιάνει τα 250, τα 300. Όσο σοβαρός, νορμάλ, νηφάλιος κι αν είναι, το αυτοκίνητο δεν μαζεύεται_ οποιαδήποτε ατυχία γίνεται μοιραία.