Το πρόβλημα σημερα στην Ελλάδα δεν είναι η κυβερνηση, αλλά η αντιπολίτευση: Τα ερείπια της καταρρέουσας διαπλοκής

Για δεύτερη φορά στη νεώτερη ιστορία και πρώτη φορά με τέτοια ένταση, υφίσταται ξεκάθαρη κακοποίηση του πολιτεύματος από το κύριο στοιχείο του: Την αντιπολίτευση.

Οι σύγχρονες δημοκρατίες προκειμένου να εξασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία τους προς όφελος των πολιτών διαφυλάττουν τον θεσμικό ρόλο της αντιπολίτευσης, ως βασικό συστατικό του ίδιου του πολιτεύματος.

Η αντιπολίτευση λοιπόν ειναι, και οφείλει να λειτουργεί ως το  θεσμικό αντίβαρο εξισορροπώντας την ασκηση εξουσίας από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Στην Ελλάδα του σήμερα όμως, η αντιπολίτευση, που μαλιστα ευελπιστεί να πάρει την εξουσία ή κομμάτι αυτής, έχει εξελιχθεί σε μάστιγα για την δημοκρατία αντί του θεματοφύλακα των δημοκρατικών αξιών. Κάτι παρόμοιο είχαμε ζήσει για πρώτη φορά με την αντιπολιτευτική δράση του ΠΑΣΟΚ επί Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος επεδίωκε την εθνική καταστροφή για την ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή. Από την εκμετάλλευση εθνικών καταστροφών και τραγικών γεγονότων (πυρκαγιες – Γρηγορόπουλος) εώς τα roadshows δυσφήμισης στο εξωτερικό από τον Παπακωνσταντινου την ωρα της διαπραγμάτευσης κρατικών ομολογων, ουδείς πίστευε οτι θα ξαναζούσαμε παρόμοιες καταστάσεις.

Και όμως. Η σημερινή κατάσταση με την αντιπολίτευση δημιουργεί ένα τεράστιο κενό στην ίδια την δημοκρατία, κάνοντας την φαύλη αντιπολίτευση Παπανδρέου να μοιάζει με πταίσμα. Και δεν μιλούμε φυσικά για το ΚΚΕ και την Χρυσή Αυγή, αλλά για τους υποτιθέμενους «ευρωπαϊστές».

Το ΚΚΕ έχει έναν διαχρονικά ξεκάθαρο στόχο, τον οποίον όχι μόνον δεν προσπαθεί να αποκρύψει, αλλά αντίθετα τον τηρεί με θεσμική ευλάβεια: Την απόλυτη αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης της χώρας. Η ΧΑ από την άλλη ζει μια κυβερνητική πορεία μέσα στις ονειρώξεις του Φαλήρου, τις οποίες παρακολουθούν λιγότεροι πολίτες και από όσους βλέπουν διαφήμιση υαλουρονικού οξέως σε περιφερειακό δίαυλο.

Ποιοί είναι λοιπόν αυτοί οι «ευρωπαϊστές» που θα έπρεπε να λειτουργούν ως θεσμικό αντίβαρο στην κυβερνηση;
1. Ο ψευδοπροφήτης Λεβέντης. Ο άνθρωπος που έφτασε στο σημείο να υμνεί τον Χίτλερ μήπως και αποκτήσει την εύνοια του γερμανικού ακροδεξιού κατεστημένου, ως πρωην ανατολικοευρωπαιος. Θλιβερή ακόμα και η παρουσία του στο κοινοβούλιο, πολλώ δε η αντιπολιτευτική του στάση.

2. Ο ζήτουλας δημοσιογράφος Θεοδωράκης. Η μαριονετα της διαπλοκής που καταρρέει αφού απετέλεσε την πλέον αποτυχημένη επένδυση των συμφερόντων στην μεταπολίτευση. Εκλιπαρεί τώρα τον Μητσοτάκη να τον αγκαλιάσει λίγο πριν την πολιτική του εξαΰλωση.
Ζητουλας καταρρειον θεοδωρακης

3. Γεννηματά. Τι να πει κάποιος. Βλέποντας το πρόσφατο συνεδριο της, αγκαλιά με τον Βενιζέλο, τον Παπανδρέου και τον Σημίτη, δεν κοιτά απλώς τους αυτουργούς της καταστροφής μας. Κοιτά και την κακοδαιμονία μας, με μια συνδικαλίστρια συνταξιούχο που αμοιβεται όσο πέντε νέοι εργαζόμενοι, χωρίς να υπολογίσουμε τις κοινοβουλευτικές της αμοιβές.

4. Και ερχόμαστε στον τρίτο τη τάξη θεσμικό παράγοντα.  Την αξιωματική αντιπολίτευση. Εκεί υπάρχει ένας Μητσοτάκης ο οποίος κατέλαβε την θέση με απίστευτες μεθοδεύσεις απέναντι μάλιστα στο ίδιο του το κόμμα. Ως αχυράνθρωπος συμφερόντων, φροντίζει να δικαιώσει τις καταγγελίες περι τη εκλογή του, γλύφοντας κατ’ εντολή «προσωπικότητες» όπως ο Μάνος, ο Τζήμερος, ο Σκυλακάκης, η Διαμαντοπούλου, ακόμα και ο …Βενιζέλος! Δεν μιλάμε απλώς για κατάντια αλλά για απύθμενη φαυλότητα. Εάν είχε αποκαλύψει προεκλογικά ότι θα έφερνε αυτά τα πολιτικά απολιθώματα στη ΝΔ, δεν θα ειχε βρει ούτε την ψήφο της ερωμένης του ανιψιού του που έσπευσε να διορίσει στο κόμμα για να την αποκαταστήσει.

Το μέγιστο πρόβλημα του τόπου λοιπόν ειναι η αντιπολίτευση που στέκεται ανίκανη να επιτελέσει τον θεσμικό της ρόλο. Εάν αυτό δεν αλλάξει, μόνο δεινά θα προκαλέσει στον Ελληνικό  λαό.