Το εύκολο δίλημμα της Ευρώπης

Χιλιοειπωμένα και βαρετά είναι πλέον όλα όσα έχουν διαπιστωθεί για το ρόλο της Ευρώπης στην κατάντια της ανεργίας, της αναγκαστικής μετανάστευσης, της έλλειψης ευκαιριών, των αστέγων, της κατάργησης εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και της βίαιης καταστολής.

Διάσωση των τραπεζών με χρήματα των πολιτών, εξασφάλιση υπερ-κέρδους, διασφάλιση των κεφαλαίων μετά το στραπάτσο του 2007, φτηνότερη κι ελαστικότερη εργασία, μείωση του «κόστους υγείας», εξασφάλιση του μίνιμουμ των συνταξιοδοτήσεων, ευθυγράμμιση με...

το κινεζικό μοντέλο παραγωγής, κι εντατικοποίηση των εθνικιστικών τάσεων σε ότι δεν έχει να κάνει με τη διακίνηση κεφαλαίων.

Με πολύ απλά λόγια: αναδιανομή πλούτου και φασισμός.

Οι φούσκες είναι το μέσο ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας των τελευταίων 50 ετών (μπορεί και 40, μπορεί και 55· δεν θα τα χαλάσουμε για πέντε χρόνια πάνω δέκα κάτω).

Οι φούσκες, λοιπόν, εξύψωσαν τις δυνατότητες της πεπερασμένης παραγωγής πλούτου εκμεταλλευόμενες άυλους περιουσιακούς τίτλους και αδιαμαρτύρητη θέληση για ευπορία.

Το σκάσιμό τους έπρεπε να αντιμετωπιστεί με δύο τρόπους. Απώλεια των διεκδικήσεων όσων κατείχαν αυτόν τον φανταστικό πλούτο, ή εξαργύρωσή του εις βάρος μερικών εκατομμυρίων ανθρώπων και τριών-τεσσάρων μελλοντικών γενεών.

Η επιλογή που έγινε ήταν η δεύτερη.

Πολλοί είναι αυτοί που έγραψαν πριν από μένα ότι η κρίση δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Ούτε ο φανατισμός κι ο εθνικισμός του μίσους που την ακολουθεί.

Η διεθνιστική βιτρίνα του ευρωπαϊκού ιδεώδους δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ψηφιακό χρήμα, τα εμπορεύματα, και τα φτηνά εργατικά χέρια που πηγαινοέρχονται κυρίως από τους δρόμους της ανατολικής Ευρώπης και της κεντρικής Ασίας.

Η θέληση για ευρωπαϊκή αλλαγή δεν είναι απλώς μια ουτοπία, αλλά μια πλάνη στην οποία η πλειοψηφία του ευρωπαϊκού πληθυσμού δεν δύναται να πιστέψει.

Πώς θα αλλάξει το οικοδόμημα που κατασκευάστηκε για να κάνει αυτό ακριβώς που γίνεται τα τέσσερα τελευταία χρόνια, χωρίς να απαιτείς την πλήρη κατάρρευσή του; Πώς θα δοθεί ένα τέλος στη χρηματοπιστωτική μεσιτεία η οποία κερδίζει εκατοντάδες ευρώ το δευτερόλεπτο, όταν μπροστά στην αποπληρωμή των χρεών δεν λογαριάζεται η ανθρώπινη ζωή; Πώς θα ζητήσεις από κάποιον να στηρίξει μια Ένωση, η οποία προτίμησε να καταδικάσει τις επόμενες γενιές για να σώσει τα ιδιωτικά κεφάλαια τραπεζών και ζάμπλουτων επενδυτών;

Δεν είναι ζήτημα οραμάτων. Είναι θέμα καθαρής εμπιστοσύνης.

Δυστυχώς, το παράδειγμα του ευρωπαϊκού νότου έδειξε ότι οι λαοί εμπιστεύτηκαν τη σωτηρία τους στους ίδιους ακριβώς ανθρώπους που τους κατέστρεψαν. Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρος. Πέντε χώρες, μια κοινή ιστορία.

Ο κόσμος εδώ και τέσσερα χρόνια αποφασίζει φοβισμένα, υπό καθεστώς τρομοκρατίας. Τρέμει τα χειρότερα ενώ δεν έχει καταλάβει ότι τα ζει. Χτυπιέται αλύπητα από τις δυνάμεις καταστολής και στρέφεται για βοήθεια στους φασίστες. Μισεί την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί της ζητά να γίνει κάτι που ποτέ δεν ήταν.

Τα πράγματα είναι απλά. Εκείνος που δεν θα διστάσει να πει την αλήθεια και δεν φοβηθεί να παρεξηγηθεί από τα κανάλια και τις εφημερίδες, είναι ο μόνος που θα έχει τον κόσμο με το μέρος του.

Με τη μόνη διαφορά ότι εκείνος θα πρέπει να κάνει το άνοιγμα προς τον λαό. Κι όχι να περιμένει από τους άλλους να έρθουν σε αυτόν και να προσαρμοστούν στα στεγανά του, συμπεριφερόμενος πέρα από τα όρια του μεσσιανισμού.

Κι όποιος τον ρωτήσει τι θα κάνει αν του πουν οι Ευρωπαίοι όχι, ας απαντήσει κι εκείνος «με τα αν και τα ίσως δεν ασχολούμαι». Λίγη αποφασιστικότητα δεν βλάπτει. Αρκεί να το θέλει κι ο κόσμος. Διαφορετικά, αν στους πολλούς αρέσει αυτό που ζουν σήμερα, ας κάτσουν με εκείνους που το κάνουν καλύτερα κι ας το βουλώσουν μια για πάντα.

Από polyfimoss