Οι σύγχρονοι «χρυσοδάκτυλοι» και η «άνθιση» της αθλιότητας!

Και μόνο η εικόνα ενός ανθρώπου που καταφεύγει σε ένα ενεχυροδανειστήριο, προκειμένου να «εξαγοράσει», κάτω από τις χειρότερες συνθήκες για τον ίδιο, λίγες στιγμές ...επιβίωσης, αποτελεί την «ιδανική φωτογραφία» μιας κοινωνικής αθλιότητας που τείνει να γίνει καθημερινός εφιάλτης! Ένας μνημονιακός εφιάλτης που καταστρέφει και ισοπεδώνει, χωρίς καμία υπερβολή, ανθρώπινες ζωές! Οτιδήποτε εκμεταλλεύεται, έστω και στιγμιαία, τον ανθρώπινο πόνο ή την ανθρώπινη ανάγκη (βλ. ενεχυροδανειστήρια, ανταλλακτήρια χρυσού κτλ), είναι έξω από την λογική...

της Αριστεράς! Το κακό, όμως, είναι πως οι... «επιχειρήσεις» αυτές όχι μόνο υπάρχουν αλλά και πολλαπλασιάζονται με καταιγιστικό ρυθμό! Όσο και να θέλει κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει αυτή την θλιβερή πραγματικότητα. Πολλά είναι τα ερωτήματα για το πώς λειτουργούν αυτές οι... «επιχειρήσεις»:

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΑ ΕΝΕΧΥΡΟΔΑΝΕΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΙ ΕΚΤΑΣΗ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ... «ΕΜΠΟΡΙΟ»;

Είναι τέτοιος ο ρυθμός με τον οποίον ξεφυτρώνουν τα ενεχυροδανειστήρια, που είναι αδύνατον να υπολογίσουμε το πόσα ακριβώς υπάρχουν! Με βάση δημοσιεύματα (όπως του Τ. Σκριβάνου σε Athens Voice 19/9/2012, αλλά και των Α. Αγγελόπουλου και Χ. Μπέλια σε Real News 17/2/2012) μέχρι το τέλος 2010 τα ενεχυροδανειστήρια - ανταλλακτήρια χρυσού σε όλη την Ελλάδα ήταν 265 ενώ μέχρι τα μέσα του 2012 έχουν φτάσει, ίσως και ξεπεράσει, τα 800. Άνθρωποι, όμως, της αγοράς εκτοξεύουν τον αριθμό τους σε διπλάσια ή και τριπλάσιο αριθμό(!!!), συνυπολογίζοντας, βέβαια, και αυτά που λειτουργούν παράνομα.

Η ραγδαία αυτή αύξηση της συγκεκριμένης... «επιχειρηματικότητας» δεν ήρθε ουρανοκατέβατη! Είχε μεσολαβήσει η ψήφιση του Νόμου 3919/2011 που, μεταξύ άλλων, απελευθέρωνε τα επαγγέλματα των «αργυραμοιβών, ενεχυροδανειστών και ασχολουμένων με την αγοραπωλησία ή τήξη μεταχειρισμένων κοσμημάτων», είχε αρχίσει να γίνεται ορατή η έλλειψη ρευστότητας από τις τράπεζες και κυρίως, είχε αρχίσει να διαφαίνεται η αδυναμία των νοικοκυριών να πληρώσουν φόρους, ενοίκια, υποχρεώσεις. Έτσι, οικογενειακά κειμήλια, χρυσαφικά, σερβίτσια, ρολόγια, ακόμα και χρυσά δόντια(!!!), άρχισαν να πωλούνται όσο όσο.

Σήμερα, δεν υπάρχει καμιά, σχεδόν, περιοχή στη χώρα, που να μην έχει κι από ένα «Αγοράζω χρυσό»! Στο κέντρο των Αθηνών δε, δεν υπάρχει δρόμος, κεντρικός ή συνοικιακός, που να μην είναι γεμάτος από τέτοια... «καταστήματα»!

ΜΕ ΤΙ ΟΡΟΥΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΑΓΟΡΑΠΩΛΗΣΙΑ; ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ;

Η εικόνα που έχουμε σήμερα είναι ότι ο έλεγχος είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος και οι μεμονωμένες περιπτώσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας δεν μπορούν να απεικονίσουν το μέγεθος της παρανομίας και ανεξέλεγκτης δράσης επιτηδείων. Από αυτά τα λίγα που ξέρουμε, βάση ερευνών από τον Συνήγορο του Καταναλωτή αλλά και από την υπηρεσία Εποπτείας της Αγοράς του υπουργείου Ανάπτυξης, έχουν διαπιστωθεί σειρά παραβάσεων φοροδιαφυγής, ακόμα και τοκογλυφίας! Αν στην προηγούμενη διαπίστωση συνυπολογίσουμε το γεγονός πως μέχρι στιγμής έχουν ελεγχθεί από τον ΣΔΟΕ μόλις 100... «επιχειρήσεις» και από αυτές πάνω από το 50% κινούνται στα όρια της παρανομίας, τότε το πρόβλημα παίρνει γιγάντιες διαστάσεις.

Και το ερώτημα που γεννιέται στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι: τι κάνει η κυβέρνηση για να περιορίσει δραστικά αυτή την «επιχειρηματική» κακοσμία; Τι είδους μέτρα έχει πάρει ήδη ή σκοπεύει να πάρει στο μέλλον; Η απάντηση είναι κανένα! Καταρχάς, μια τέτοια «επιχείρηση» μπορεί να ξεκινήσει μόνο με μια απλή αίτηση, αλλά και την προσκόμιση λευκού ποινικού μητρώου σε ένα αστυνομικό τμήμα! Με λίγα λόγια, ακόμα και ένας απατεώνας ή ένας εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου, μπορεί, μέσω ενός φιλικού ή συγγενικού του προσώπου να γίνει «ιδιοκτήτης» μιας τέτοιας «επιχείρησης»!!! Και πως μπορεί να προστατευθεί ο πολίτης από τέτοιες περιπτώσεις; Μόνο εάν έχει τα... μάτια του ανοικτά! Αυτό λέει, στην ουσία, η κυβέρνηση – παρατηρητής! Προτρέπει μάλιστα τον καταναλωτή να είναι προσεκτικός και επιφυλακτικός και να ελέγχει ο ίδιος τα στοιχεία της επιχείρησης! Και αν τελικά πέσει θύμα μιας τέτοιας «επιχείρησης»; Τότε μπορεί απλά να πάρει στο 1520 και να καταγγείλει το γεγονός. Τόσο απλά, τόσο εύκολα, τόσο... «παστρικά»!

ΠΟΙΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ «ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ» ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΩΦΕΛΕΙΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ;

Οι καταστροφικές, όμως, συνέπειες των συγκεκριμένων «επιχειρήσεων» δεν περιορίζεται, μόνο, στον κοινωνικό ιστό. Είναι βέβαιο ότι «μεταφέρουν», αναγκαστικά, την ζημιά και σε κεντρικό – εθνικό επίπεδο. Στα τέλη του 2011 ένας τυχαίος έλεγχος σε Ι.Χ. στην Πάτρα αποκάλυψε 490 κιλά ασημιού σε πορτ μπαγκάζ, με τελικό προορισμό το Βερολίνο. Όπως έδειξε στη συνέχεια έρευνα του ΣΔΟΕ, ο ίδιος άνθρωπος(ας του δώσουμε το όνομα... «μεταφορέας») είχε βγάλει νωρίτερα στη Γερμανία άλλα 135 κιλά χρυσού, μέσα από ένα σύμπλεγμα 6 off shore εταιρειών με έδρα την Κύπρο και το Βερολίνο. «Έξυπνα και όμορφα», πάντα μέσα από την... «απελευθέρωση» μεταφέρεται ο χρυσός ή και άλλα πολύτιμα μέταλλα από την χώρα προς «Άγνωστον Κατεύθυνσιν».

Ο παραπάνω... «μεταφορέας» είναι και ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας που βγάζει λαθραίο χρυσό στην Ευρώπη. Ο πρώτος βρίσκεται στις γειτονιές, δίπλα σε ψιλικατζίδικα και μικροκαταστήματα, και έχει επιγραφές με μεγάλα κίτρινα γράμματα «Αγοράζω χρυσό - άμεσα μετρητά». Στο ενδιάμεσο κινούνται δεκάδες πρωταγωνιστές με διαφορετικούς ρόλους. Αυτές είναι οι ιστορίες τους...

«Στη δουλειά μας έχουν μπει πολλοί άσχετοι, πολλοί απατεώνες αλλά και πολλοί ξένοι, από χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Στην Αθήνα έχουν καταστήματα Άγγλοι, Γερμανοί, Ιταλοί» λέει ο ιδιοκτήτης μιας τέτοιας «επιχείρησης», που κάνει αυτή τη δουλειά 30 χρόνια και θέλει να μείνει ανώνυμος. «Ήρθε τις προάλλες μια κυρία να μου πουλήσει το δαχτυλίδι που της είχε πάρει ο σύζυγός της πριν από 40 χρόνια. Τάχα μου ότι δεν το χρειαζόταν πια. Όλοι έτσι λένε, η αλήθεια όμως είναι ότι το 80% ξεπουλάει τα χρυσαφικά του λόγω της κρίσης». Σύμφωνα με τον ίδιο άνθρωπο, αν αποφασίσει κανείς να πουλήσει τα χρυσαφικά του θα πρέπει να κάνει καλή έρευνα αγοράς, «γιατί ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και ο καθένας δίνει ό,τι θέλει, λέει... Το γελοίο την υπόθεσης είναι πως, πάνω κάτω, τα ίδια λέει και η κυβέρνηση: Πριν ξεπουλήσεις ότι σου έχει απομείνει, κάνε έρευνα αγοράς! Και από εκεί, στον πάτο του πηγαδιού, θα έχεις κάνει μια συμφέρουσα «ανταλλαγή». Το μόνο που λείπει είναι μια πινακίδα να λέει Καλώς ορίσατε στην «Απελευθερωμένη Αγορά»!

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ;

Στην Πορτογαλία στο πρώτο τρίμηνο του 2012 άνοιγαν δύο νέα ενεχυροδανειστήρια την ημέρα. Συνολικά το 2011 ο αριθμός τους είχε αυξηθεί κατά 29% σε σχέση με το 2010, σύμφωνα με δημοσίευμα του Bloomberg (16/8). Άλλα δημοσιεύματα αναφέρουν ότι στην Ιταλία η μαφία έχει μπει για τα καλά στο λαθρεμπόριο χρυσού, με τον τζίρο να φτάνει τα 7-8 δις. ευρώ ετησίως. Σε μια άλλη ώρα του Ευρωπαϊκού Νότου και πιο συγκεκριμένα στην Ισπανία, την διετία 2010-2012 οι εν λόγω «επιχειρήσεις» αύξησαν την... «δραστηριότητά» τους κατά 34%, ενώ και ο αριθμός τους αυξήθηκε κατά 28%!

Κοινή συνισταμένη των τριών χωρών; Και οι τρεις χώρες βρίσκονται βαθειά μέσα στην κρίση! Και οι τρεις χώρες βρίσκονται, ή είναι έτοιμες να βρεθούν, κάτω από την μπότα του Μνημονίου. Και οι τρεις χώρες πληρώνουν την συστημική «ανάγκη» του βορρά (βλ. Γερμανική ελίτ) για πλεονάσματα και υπερκέρδη!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Οι εξελίξεις στη χώρα μας δείχνουν την τεράστια έκταση που έχει πάρει η «δραστηριότητα» των ενεχυροδανειστήριων, γεγονός που οφείλεται αφενός στην ανάγκη μεγάλου ποσοστού συμπολιτών μας να μπορέσουν να επιβιώσουν «σκοτώνοντας» τα τιμαλφή τους και από την άλλη στο κυνήγι επιτήδειων που βλέπουν το χρυσό σαν «Επενδυτικό» καταφύγιο.

Ενεχυροδανειστήρια και ανταλλακτήρια χρυσού, οι μόνες «επιχειρήσεις» που... ανθίζουν στον καιρό της κρίσης. Με τζίρο εκατομμυρίων ευρώ, αδήλωτα έσοδα, χρυσό που φεύγει στο εξωτερικό και κλοπιμαία που βρίσκουν διέξοδο. Παίρνοντας υπόψη πως, έως πρόσφατα, τουλάχιστον, η τιμή του παρουσιάζει μια συνεχή ανοδική τάση» η δραστηριότητα αυτή αφήνει πολλά λεφτά που δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσουν αναξιοποίητη οι διάφοροι επιτήδειοι.

Επομένως, η δραστηριότητα αυτή, θα έπρεπε, λογικά, να τύχει της συστηματικότερης δυνατής παρακολούθησης. Φορείς, όπως ο ΣΔΟΕ, η Τράπεζα Ελλάδος, ο ΕΟΜΜΕΧ, το Υπουργείο Ανάπτυξης, τα τελωνεία, τα υπουργεία Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης θα έπρεπε να εντείνουν την προσπάθειά τους και το συντονισμό τους ώστε να περιορίσουν το πρόβλημα. Αντ' αυτού όμως του ελέγχου, παρακολουθούμε, ιδιαίτερα τα τελευταία... μνημονιακά χρόνια, την αποδιάρθρωση των αρμόδιων φορέων και υπηρεσιών και τη γενικότερη διαλυτική πορεία του κράτους που αποθρασύνει τους επιτήδειους κερδοσκόπους να δρουν ασύδοτα σε βάρος της κοινωνίας.

Συνοψίζοντας, δεν είναι δυνατό να αφεθεί, έτσι, πλήρως ανεξέλεγκτη η κατάσταση. Αντιθέτως, όπως αναφέρουμε και προηγουμένως, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο να ληφθούν στοιχειώδη θεσμικά μέτρα αλλά και μέτρα αναδιοργάνωσης των αρμόδιων φορέων ώστε με συστηματικούς και αυστηρούς ελέγχους να περιοριστεί το κακό, αφενός για τους συμπολίτες μας, που αναγκάζονται να καταφύγουν στη «λύση» των ανταλλακτηρίων και των ενεχυροδανειστήριων και αφετέρου για την εθνική μας οικονομία γενικότερα.

Tων ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ ΚΑΙ ΠΑΝΟΥ ΡΑΜΑΝΤΑΝΗ