ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ

Της ΛΙΑΣ ΦΡΑΓΚΟΥ*

Το σκηνικό στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας δεν αφορά μόνο τους μετανάστες εργαζόμενους και την απάνθρωπη υπερεκμετάλλευσή τους, αλλά φωτογραφίζει το νέο καθεστώς δουλοπαροικίας και σκλαβιάς που ετοιμάζουν για όλη τη μισθωτή εργασία.

Στους χώρους εργασίας, οι εργοδότες μπορεί να μην χρησιμοποιούν ακόμη πραγματικά πυρά, αλλά έχουν επιβάλει εδώ και καιρό, με τη συνδρομή των μνημονιακών κυβερνήσεων, τα πυρά της τρομοκρατίας, τηςαυθαιρεσίας, των συνδικαλιστικών διώξεων, των μειώσεων αποδοχών, των απειλών της απόλυσης, για να καθυποτάξουν τους εργαζόμενους.

Ο νόμος του εργοδότη δεν κυριαρχεί μόνο έναντι των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των κανόνων λειτουργίας της αγοράς εργασίας, αλλά καταπατά κάθε έννοια αξιοπρέπειας του εργαζόμενου, που όλο και πιο πολύ, παραιτείται από την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του, σκύβει το κεφάλι στην αυθαιρεσία και στην απειλή, ανέχεται να ζει και να εργάζεται με κατεβασμένο το κεφάλι, παραχωρώντας κάθε μέρα κάτι ακόμη από τα όρια επιβίωσης και αξιοπρέπειας.

Τα μνημονιακά χρόνια της κόλασης δεν επέφεραν μόνο την επιδείνωση των συνθηκών της ζωής των εργαζομένων, κυρίως στόχευσαν στην υπονόμευση της αξίας της συλλογικής πάλης, καλλιέργησαν την παραίτηση, τη μοιρολατρία, το σκύψιμο του κεφαλιού, άνοιξαν πόρτες στον κερματισμό και στον διχασμό της εργατικής τάξης. Τα Μνημόνια δεν λεηλατούν μόνο την οικονομική και κοινωνική ζωή,λεηλατούν αξίες και ιδανικά, οράματα και ελπίδες, λεηλατούν τη συλλογική μνήμη για το πώς κατακτήσαμε αυτά που χάσαμε.

Τα χρόνια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και μνημονιακών επιδρομών επέφεραν την πραγματικήήττα των συνδικάτων, που είναι η παραίτησή τους από την υποχρέωση να οργανώνουν με όρους πάλης την εργατική τάξη και τα συμφέροντά της, η άμβλυνση των χαρακτηριστικών της ταξικής πάλης, η παράδοσή τους στην ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού, η ενσωμάτωση στον μονόδρομο του Μνημονίου, από μεγάλο μέρος του συνδικαλιστικού κινήματος, με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, να σέρνουν τον χορό της ενσωμάτωσης και της υποταγής.

Έτσι, σήμερα, σοκαρισμένοι, αντιμετωπίζουμε, ακόμη και την ημέρα μνήμης των θυσιών και των αγώνων, την ημέρα τιμής των νεκρών της εργατικής τάξης, οι εργαζόμενοι να αναμένουν την άδεια της εργοδοσίας και της κυβέρνησης για να τιμήσουν τους νεκρούς τους, να οραματιστούν το μέλλον τους, να οργανώσουν τους αγώνες τους.

Η ευθύνη όσων «βοήθησαν» σε αυτό δεν είναι απλώς μεγάλη, αλλά εγκληματική. Το μεγάλο όμως έγκλημα συνεχίζει να συντελείται, αφού συνεχίζουν να αντιστέκονται «χαλαρά» στην μετωπική επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι. Οι γραμμές άμυνας μετακινούνται κάθε μέρα όλο και πιο πίσω και οδηγούμαστε στο σημείο «μηδέν» ενός οικονομικού, κοινωνικού, αξιακού Μεσαίωνα.

Η φετινή Εργατική Πρωτομαγιά επανακαθορίζει τα ουσιαστικά καθήκοντα του εργατικού κινήματος, που είναι η αφύπνιση των ταξικών αντανακλαστικών, η προβολή της αξίας της πάλης ως θεμελιακή αρχή, η ανασυγκρότηση των συνδικάτων για εκπροσώπηση όλης της μισθωτής εργασίας, η εκστρατεία για λειτουργία, συμμετοχή και δράση όλων των εργαζομένων.

Να ξαναζωντανέψει η ελπίδα, να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι μπορούν να αποτινάξουν τον βραχνά της μνημονιακής επέλασης, να απαιτήσουν μια άλλη πορεία για τη χώρα, για τον λαό μας, τους εργαζόμενους και τα παιδιά μας.