Αποφάσεις στο πόδι…

Το ερώτημα είναι απλό όσο και εύλογο: Γιατί έπρεπε να αλλάξει η ηγεσία του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ), αφού υποτίθεται - και έτσι είναι – ότι έχει να φέρει σε πέρας μια από τις κρισιμότερες αποστολές, στο πλαίσιο της προσπάθειας να... βγει η χώρα από την ύφεση; Δηλαδή, η νέα ηγεσία, όποια και αν είναι αυτή, θα «τρέξει» ταχύτερα τις διαδικασίες, σε σχέση με την προηγούμενη και μάλιστα τόσο ώστε να καλυφθεί και το χαμένο έδαφος από τη “νεκρή περίοδο” του Ταμείου, που εδώ και αρκετές εβδομάδες είναι ουσιαστικά ακέφαλο;

Αν μιλούσαμε για έναν οποιονδήποτε οργανισμό ή φορέα, θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε την όλη κατάσταση έως και σκωπτικά. Αυτή είναι η ….Ελλάδα. Όταν αλλάζει κυβέρνηση, αλλάζουν όλα, αν και αυτή η συγκεκριμένη έχει δείξει άλλα δείγματα γραφής. Αλλά και πάλι, μήπως είναι η πρώτη ή η τελευταία φορά που θα εναλλάσσονταν πρόσωπα, αφού οι πολιτικές δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να διαφοροποιηθούν; Όταν μιλάμε όμως για τις αποκρατικοποιήσεις, δεν υπάρχουν περιθώρια για αστεία, γιατί απλά δεν υπάρχουν περιθώρια χρόνου. Υποτίθεται ότι το πρόγραμμα υλοποίησής τους θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει από τις αρχές του τρέχοντος έτους, αλλά μέχρι σήμερα ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει.

Κι αν δεχθούμε ότι αυτός είναι και ο λόγος που αντικαθίσταται ο νυν επικεφαλής, πριν ξεκινήσει η διαδικασία, δεν θα έπρεπε να τσεκαριστούν τα αυτονόητα; Δηλαδή, αν είναι εφικτή η αλλαγή προσώπων στη διοίκηση του Ταμείου, χωρίς πρόβλημα; Γιατί, μόλις τώρα γίνεται αντιληπτό ότι με βάση νόμο που είχε περάσει η προηγούμενη κυβέρνηση, για να εξασφαλισθεί ο διορισμός του νέου διευθύνοντος συμβούλου από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής, θα πρέπει να διασφαλιστεί πλειοψηφία τριών τετάρτων. Με βάση όμως τους σημερινούς συσχετισμούς, για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να συναινέσουν και ένας – δύο βουλευτές από την αντιπολίτευση.

Όπερ σημαίνει ότι θα πρέπει να ψηφίσουν υπέρ κάποιος ή κάποιοι από το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες ή τη …Χρυσή Αυγή. Πόσες πιθανότητες, βάσει της λογικής, υπάρχουν για να συμβεί κάτι τέτοιο; Από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Τώρα στη κυβέρνηση «ξύνουν το κεφάλι», για να σκεφτούν τρόπους που θα τους επιτρέψουν να ξεπεράσουν αυτό τον σκόπελο, αφού ο χρόνος τρέχει, οι αποκρατικοποιήσεις πρέπει να τρέξουν γρηγορότερα και αυτές είναι στο pause εδώ και τόσο καιρό.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα χρειασθούν μία ψήφο βουλευτή της αντιπολίτευσης, σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους. Λέγεται ότι ακόμα και με αποχή ή λευκή, η κατάσταση σώζεται. Το σίγουρο είναι ότι θα «παρακαλέσουν», θα μπουν σε ένα «παζάρι», κάτι θα δώσουν κλπ, κλπ. Μόνο που έτσι, δυστυχώς, δεν γίνεται δουλειά .
voria.gr