ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ;

Του ΚΩΣΤΑ ΜΠΟΥΚΑ
1. Απροκάλυπτα εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, με αφορμή την ύπαρξη του κρατικού χρέους και την βαθύτατη κρίση (βαθύτερη από ότι φαίνεται και από εκείνη του 1929) του κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού συστήματος που ζούμε, του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, ξεδιπλώνεται η σκληρότερη ταξική επίθεση που έχουν δεχτεί οι εργαζόμενοι τις τελευταίες δεκαετίες, από πλευράς των δυνάμεων της αστικής τάξης, των τραπεζών, των εργοδοτικών κύκλων αλλά και από το ίδιο το κράτος ως συλλογικό εκφραστή των δυνάμεων του κεφαλαίου. Οι στόχοι από πλευράς των δυνάμεων αυτών, είναι πολυεπίπεδοι και σύνθετοι.

Επιδιώκουν μεταξύ των άλλων την αναδιανομή του πλούτου σε βάρος των εργαζομένων, των μικρομεσαίων αλλά και των μεσοστρωμάτων, καθώς και την πλήρη εκχώρηση όλης της παραγωγικής υποδομής της χώρας, η οποία μπορεί γρήγορα και εύκολα να φέρει ζεστό χρήμα στις πιο κερδοσκοπικές μερίδες όχι μόνο του ντόπιου αλλά και του ξένου κεφαλαίου, ο ΟΤΕ, ο ΟΠΑΠ και η προσπάθεια ξεπουλήματος της ΔΕΗ αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Βασικό στοιχείο αυτής της επίθεσης αποτελεί η εξάλειψη κάθε μορφής αντίστασης. Φαντάζονται οι δυνάμεις αυτές, κοινωνίες όπου τον κυρίαρχο ρόλο θα τον έχουν και θα τον εκφωνούν μόνο οι επιχειρήσεις. Και οι εργαζόμενοι; Αυτοί θα είναι διακοσμητικά ντεκόρ σε εικονικές δημοκρατίες, χωρίς δικαιώματα, καταχτήσεις και χωρίς την ύπαρξη κοινωνικού κράτους με όλες τις προνοιακές του δομές. Η ευρωπαϊκή αστική τάξη στο σύνολο της φαίνεται ότι ζηλεύει στο σημείο αυτό την αμερικάνικη άρχουσα τάξη και κοινωνία και προσπαθεί γρήγορα να διαμορφώσει και στην ήπειρο μας αντίστοιχες καταστάσεις, όπου ακόμη και οι πιο απλές διαμαρτυρίες θα αντιμετωπίζονται σαν εξτρεμιστικά και τρομοκρατικά κινήματα.

2. Υπάρχει όμως στη χώρα μας ένα σοβαρό πρόβλημα που πρέπει να επιλύσουνε. Η ύπαρξη του λαϊκού, μαζικού και συνδικαλιστικού κινήματος. Πετάξανε λάσπη στον ανεμιστήρα, συκοφάντησαν, απαξίωσαν, απέλυσαν, τρομοκράτησαν, καταστείλανε, κάνανε κάθε βράδυ μέσα από τα δελτία ειδήσεων λοβοτομή και πλυντήριο στα μυαλά και τις καρδιές των εργαζομένων, των συνταξιούχων και της νεολαίας. Ταυτόχρονα προχώρησαν με καταιγιστικό ρυθμό στη λήψη μέτρων σχεδόν σε καθημερινή βάση ώστε να μην μπορούμε να πάρουμε ανάσα, επιφέροντας τρομακτικά χτυπήματα σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, υγεία, παιδεία, πρόνοια κ.α.. Η μονόπλευρη ταξική φορομπηχτική πολιτική γνώρισε ημέρες δόξας. Η αντίδραση των εργαζομένων και των συνδικάτων δεν έδωσε τις αναγκαίες απαντήσεις στο επίπεδο που απαιτούσε η πολιτική συγκυρία και ο συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος, απέναντι σε αυτή την ταξικότατη επίθεση. Επίθεση που το συνδικαλιστικό και λαϊκό κίνημα δεν είχε την δυνατότητα όπως ήτανε διαμορφωμένο λόγω ιστορικών συγκυριών να απαντήσει αλλά και το πιο σημαντικό να έχει αυτό την πρωτοβουλία των κινήσεων και να ορίσει την ατζέντα. Αργήσαμε στο σημείο αυτό όλη η Αριστερά, η πληθυντική αριστερά όλων των τάσεων και των αποχρώσεων. Αγώνες αναπτύξαμε και μάλιστα αγώνες για τους οποίους ολόκληρη η Ευρώπη έμεινε άναυδη. Μικρές και μεγάλες απεργίες, καταλήψεις, αποχές, νέες μορφές αγώνα, συγκεντρώσεις και 22 πανελλαδικές απεργίες πλημμύρισαν δρόμους και πλατείες, όταν για παράδειγμα τα συνδικάτα της Πορτογαλίας στις 24 του Νοέμβρη προχωρούσανε μόλις στην 3 γενική απεργία από το 1974. Συναντήσαμε όλοι μας στους δρόμους του αγώνα, ρεπόρτερ και κανάλια από τις ΗΠΑ έως την Ιαπωνία και το Ιράν! Δείγμα του παγκόσμιου ενδιαφέροντος για τους αγώνες των ελλήνων εργαζομένων και των αντιδράσεων τους.

3. Είχαμε βήματα προς τα πίσω σε πολλά επί μέρους σημεία ως κοινωνία και κίνημα. Όμως είχαμε και νίκες που έχουν ένα ειδικό βάρος και πρέπει να τις αξιοποιήσουμε. Δύο είναι τα σημεία που τεκμηριώνουν αυτή την εκτίμηση. Η πλήρης απονομιμοποίηση του δικομματισμού στη συνείδηση του λαού και η ασθμαίνουσα προσπάθεια των κυρίαρχων κύκλων της αστικής τάξης να εκτονώσουν την λαϊκή οργή και αμφισβήτηση, με την δημιουργία άρον-άρον της νέας μνημονιακής Κυβέρνησης Παπαδήμου ξορκίζοντας την εκλογική διαδικασία ως το απόλυτο κακό, όπως η χριστιανική διδασκαλία τον αντίχριστο. Υπάρχει προστιθέμενη αξία από τους αγώνες του λαϊκού κινήματος που αναπτύχθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα Τίποτε δεν θα είναι όπως χθες και τίποτε δεν θα πάει χαμένο. Η κοινωνία θύμωσε, οργίστηκε, σιχτίρισε, διαδήλωσε και ανιχνεύει την οδό διαφυγής από αυτό το σπιράλ θανάτου. Γυρνάει βλέμμα προς την Αριστερά, στήνει αυτί να ακούσει θέσεις και προτάσεις. Μάρτυρες των στοιχείων αυτών δεν είναι μόνο οι δημοσκοπικές καταμετρήσεις αλλά και η μαζική προσέλευση σε συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που γίνονται και αναλύονται πολιτικές προτάσεις.

4. Δεν θα έχουμε μπροστά μας δρόμο εύκολο και σπαρμένο ροδοπέταλα. Μιλάμε για σύγκρουση συμφερόντων, για ταξική σύγκρουση. Καλλιεργούνε τον φόβο για να παγώσουν μυαλά και συνειδήσεις, για να παγώσουν οποιαδήποτε αντίδραση, για να περάσουν ευκολότερα και τα νέα μέτρα και να μας τελειώσουν για τα επόμενα είκοσι και βάλε χρόνια. Οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι και μαχητικά μπροστά στους αγώνες που θα αναπτυχθούν συμβάλλοντας στις μικρές και μεγάλες νίκες που θα έρθουν. Ενδεχόμενα να επιλέξουν πολλές μορφές χειραγώγησης και κατεύθυνσης της κοινωνίας. Από την καθημερινή προπαγάνδα των πρόθυμων ηλεκτρονικών και έντυπων ΜΜΕ, από την ανοιχτή τρομοκρατία και καταστολή, από την ενδεχόμενη προβοκάτσια, από την ανασύσταση ενός «νέου ΠΑΣΟΚ» κεκαθαρμένου, από την συγκρότηση δήθεν μιας νέας κεντροαριστεράς παράταξης με πρόθυμους που ενδιαφέρονται να είναι ¨κυβερνώσα¨ αριστερά ή αριστερά της ¨ευθύνης¨ όπως διαλαλούνε εδώ και καιρό, έως την συγκρότηση μετεκλογικά μιας ταυτόσημης με την σημερινή κυβέρνηση, αφού είναι παραπάνω από βέβαιη η καταπόντιση των ποσοστών των κομμάτων που άσκησαν κυβερνητική εξουσία τα 37 μεταπολιτευτικά χρόνια και οδήγησαν την χώρα μας στο βάραθρο. Ας είναι, ο καθείς τον δρόμο του και τις επιλογές του. Έχουμε επιλέξει σε ποια όχθη του ποταμού είμαστε. Είμαστε στο πλάι του λαού μας. Στο πλάι των εργαζομένων που βλέπουν τους μισθούς τους να εξανεμίζονται σε 2 με 3 ημέρες, στο πλάι των ανέργων που βιώνουν το καθημερινό μαρτύριο του πως θα τα φέρουν βόλτα, στο πλάι της νεολαίας που σπουδάζει και όταν τελειώνει παίρνει τα πτυχία της και φεύγει για την ξενιτιά θυμίζοντας μέρες του 1960, στο πλάι του αγρότη που βλέπει τον ιδρώτα του να γεμίζει τους σβώλους από τα χωράφια του και όχι την τσέπη του, στο πλάι των αυτοαπασχολούμενων που η αναδουλειά τους κλείνει τα μαγαζιά τους και τους οδηγεί στην βίαιη προλεταριοποίηση, στο πλάι των πάνω από 4 εκατομμυρίων συμπολιτών μας που έχουν ξεπεράσει ή αγγίζουν τα όρια της φτώχιας, στο πλάι του συνταξιούχου που η πετσοκομμένη σύνταξη του δεν του φτάνει να πάρει ένα δώρο ή γλυκό στα εγγόνια του. ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ. Για αυτό τον λόγο παλεύουμε για μια άλλη κοινωνία διαφορετική, πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη, όπου τα αυτονόητα δικαιώματα στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία, στην κατοικία, στον πολιτισμό, στην διασκέδαση, δεν θα μπαίνουν κάτω από την κρίση και την διάθεση των τραπεζιτών, των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, των όποιων κατόχων πλούτου, ή των όρων της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχουν συμπτύξει εθελοντικά και με μεγάλη προθυμία οι κυρίαρχες τάξεις των χωρών μελών της.

5. Τα αποτελέσματα των εκλογών πριν από λίγες ημέρες σε αρκετά πρωτοβάθμια σωματεία όπως π.χ. Γεν. Κρατικό Νίκαιας, Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, Πανεπιστημιακό Πάτρας κ.α. όπου οι ενωμένες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Ανένταχτοι Αριστεροί, κατάφεραν να βγούνε πολύ ενισχυμένες, με αυξημένη εκπροσώπηση στα Διοικητικά Συμβούλια και με τεράστιο κύρος ανάμεσα στους εργαζόμενους των χώρων αυτών, στέλνουν ηχηρά μηνύματα και συμπεράσματα. Οφείλει η Αριστερά να ακούσει την απαίτηση της κοινωνίας και να βαδίσει σε δρόμους ενότητας και αγώνα, να ανιχνεύσει και να επιτύχει προγραμματικές συμφωνίες. Ανένταχτοι αριστεροί, μέλη και στελέχη που διαφοροποιούνται από το ΠΑΣΟΚ και προσεγγίζουν την Αριστερά με ειλικρινή και αγωνιστική διάθεση για ένα καλύτερο σήμερα και μια διαφορετική πολιτική, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλοι αυτοί μπορούν να σχηματίσουν το ισχυρό αντίπαλο δέος του λαού μας απέναντι στο μαύρο μπλοκ που συγκρότησαν ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ- ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-Ακροδεξιά. Στο χέρι μας είναι να πιστέψουμε στις δυνάμεις του λαού μας.