Ανακύκλωση και στα πολιτικά πρόσωπα;

Οι δυο-τρεις επόμενοι μήνες θα είναι καθοριστικοί για την πορεία του τόπου, την οποία μπορεί να καθορίσει όχι η επιχειρούμενη ανακύκλωση του πολιτικού προσωπικού, αλλά οι εξωγενείς εξελίξεις.

Θεωρείται δεδομένη η άρνηση της κοινής γνώμης να αποδεχθεί επίλυση των σοβαρών προβλημάτων της χώρας -σε όλους τους τομείς- από αυτούς που τα δημιούργησαν. Η προσπάθεια να απαξιωθούν οι δημοσκοπήσεις, δεν πείθουν, διότι τα κόμματα φρόντισαν να έχουν εταιρίες δημοσκόπησης φίλα προσκείμενες σ’ αυτά. Γεγονός που σημαίνει, ότι κάποιες εταιρίες μπορούν να «παίξουν» μόνο με κάποια μικρά ποσοστά.

Αλλά, δεν χρειάζονται καν οι εταιρίες να μας μιλήσουν για την απαξίωση στα δυο κόμματα εξουσίας. Το ακούμε καθημερινά στις συντροφιές μας. Δυο αποτυχίες, δεν κάνουν μια επιτυχία.
Βέβαια, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η σημερινή απαρέσκεια θα μετουσιωθεί και σε αρνητικές ψήφους κατά την ώρα των εκλογών. Πάντα έχω κατά νου τη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή: «Το Σάββατο με βρίζουν, την Κυριακή με ψηφίζουν και την Δευτέρα μετανιώνουν». Όπως και να έχει όμως, ακόμη και αν κυριαρχήσουν πάλι τα δυο κόμματα εξουσίας, δεν πρόκειται να συγκεντρώσουν ποσοστά παλαιότερων εποχών.
Θα πρέπει να αρχίσουν να εγκαταλείπουν την ιδέα της μονοκομματικής κυβέρνησης. Όχι μόνον διότι δύσκολα θα την επιτύχουν (η πολυτέλεια επαναλαμβανόμενων εκλογών, κατά μίμηση του 1989-90, δεν υπάρχει σήμερα), αλλά και διότι είναι τόσο πολλά και δυσεπίλυτα τα προβλήματα, ώστε η κυβέρνηση ενός κόμματος θα έχει όλα τα άλλα εναντίον της, συν τους συνδικαλιστικούς φορείς και τις πληττόμενες κοινωνικές ομάδες.
Τη φθορά των κομμάτων εξουσίας πρώτοι απ’ όλους την διαπίστωσαν φυσικά οι «εθνικοί προμηθευτές» μας, οι οποίοι θέλουν να μας παρουσιάσουν κάτι καινούργιο, το οποίο θα δεχθεί το εκλογικό σώμα με τη μικρότερη δυνατή απαρέσκεια. Ίσως και με ανοχή, μπορεί και με ελπίδα. Φαίνεται, πως αυτά που συμβαίνουν στο παρασκήνιο -εκεί δηλαδή που ασκείται η πραγματική πολιτική στη χώρα μας, και όχι μόνο σ’ αυτήν- είναι η απόπειρα «ανακύκλωσης» των πολιτικών δυνάμεων.
Πιο συγκεκριμένα, συζητούν: Σε περίπτωση που εξακολουθήσει ο κ. Παπαδήμος να διατηρεί τη σημερινή δημοφιλία, σε σχέση με τους πολιτικούς αρχηγούς, βρίσκουν πως θα έχει επιτυχία ένα σχήμα υπ’ αυτόν, με βουλευτές εκ των τριών αστικών κομμάτων (ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ.και ΔΗ.ΣΥ.) που διακρίνονται για τις φιλελεύθερες τάσεις τους.
Στον δε χώρο της κεντροαριστεράς, αναδεικνύεται η πολιτική φυσιογνωμία του κ. Κουβέλη, που θα μπορούσε να αποσπάσει μεγάλο μέρος των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως της εκλογικής του δύναμης, ιδιαίτερα μάλιστα αν οι δελφίνοι συγκρουστούν δυναμικά στην διεκδίκηση της ηγεσίας του κόμματος και αν η οικογένεια επιτρέψει στον κ. Γ. Παπανδρέου να αποχωρήσει χωρίς δυναμική αντίσταση.
Ανακυκλωμένα δηλαδή τα δύο κόμματα εξουσίας, υπό άλλη όμως ηγεσία. Και στα δύο άκρα ο ΛΑ.ΟΣ. και η δογματική αριστερά, με ερωτηματικό τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το σχήμα θα δώσει την αίσθηση του καινούργιου, αλλά θα διαθέτει και μεγαλύτερη εσωτερική ομοιογένεια.
Αυτά σχεδιάζουν. Δεν σημαίνει ότι έτσι θα γίνουν. Οι δυο-τρεις επόμενοι μήνες θα είναι καθοριστικοί για την πορεία του τόπου. Την οποία μπορεί να καθορίσουν όχι τα σχέδια των ημετέρων εξωθεσμικών κέντρων, αλλά οι εξωγενείς εξελίξεις. Μια ενδεχόμενη φερ’ ειπείν σύγκρουση με το Ιράν, όποια κατάληξη και αν έχει, μπορεί να εκτοξεύσει την τιμή του πετρελαίου σε δυσθεώρητα ύψη. Να σημειωθεί δε, ότι το Ιράν είναι η μόνη χώρα που μας προμηθεύει επί πιστώσει πετρέλαιο. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα καταστήσει τη θέση της χώρας μας ακόμη πιο τραγική.
Λυπούμαι που, ενώ ο κόσμος φλέγεται, η ελληνική πολιτική σκηνή εξακολουθεί να ζει στον μικρόκοσμό της, ενώ θα έπρεπε να οδηγηθεί σε ριζοσπαστικές κινήσεις προκειμένου να κερδίσει εκ νέου τις μάζες που την εγκαταλείπουν.
Ο Μακεδών