Ο Γέρος …

… έξω απ’ τό μανάβικο κάθοταν…. Κοίταζε τόν κόσμο,..μέρες γιορτινές.
Χαμένος μέσα στό τίποτα καί στό πουθενά
Κάποιος τού πρόσφερε ένα κουλούρι…τό δέχτηκε μέ ευγνωμοσύνη.
Τά ασημένια του μαλλιά μαρτυρούσαν τά χρόνια του.

Η ραγισμένη φωνή του τήν θεριεμένη ανέχεια.
Σάμπως κι αυτός δέν ήταν κάποτε παληκάρι;Όλη του η περιουσία..Ένα μοναχικό δίευρω. κοίταξε μέ πόνο έναν μικρό επαίτη. Πού’χαν ξυλιάσει τά δαχτυλάκια του απ τό κρύο
Τού χαμογέλασε,τούδωσε τό δίευρω ..
Ευχήθηκε Καλά Χριστούγεννα … Έλαμψε τό πρόσωπό του…..
Ίσως γι’αυτό ο Χριστούλης μας γεννήθηκε.. Μέσα σέ μιά φτωχική καί ταπεινή φάτνη.
Ίσως μόνο σέ φτωχικά μέρη είναι οι καρδιές ανοιχτές.
Ίσως μόνον εκείνοι πού δέν εξαρτώνται από υλικά αγαθά. Είναι οι πραγματικά πλούσιοι.
Ισως κι όλοι μας θάπρεπε ν’ αλλάξουμε
τήν υλιστική μας υπόσταση σέ πνευματική ανύψωση.
Ίσως εκεί νά κρύβεται η πραγματική Χαρά καί Ευτυχία.
Αλλά ποιός λογαριάζει ένα γέρο.
Μήπως ο Θεός;