Το άκρον άωτο του εξευτελισμού

Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν οι Πολίτες μίας χώρας τα αυτονόητα; Πώς τα μνημόνια δεν είναι η λύση αλλά το πρόβλημα; Πως η Ελλάδα οδηγείται στην καταστροφή και στο χάος, από εκείνα τα κόμματα που νομίζουν πως μπορούν να κοροϊδεύουν τους πάντες για πάντα, με ψέματα και με αναρίθμητες κενές υποσχέσεις;
Πόσο εξευτελισμό μπορεί να αντέξει κανείς; Από την πλευρά του πρωθυπουργού, ο εξευτελισμός που υφίσταται εκ μέρους κυρίως των πρώην στελεχών τού κόμματος του, τα οποία τον εγκατέλειψαν προτιμώντας να παραμείνουν πιστά στην ιδεολογία τους, καθώς επίσης στις προεκλογικές τους υποσχέσεις, έχει υπερβεί προ πολλού τα ανώτατα όρια – ενώ δυστυχώς για τον ίδιο στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα που είναι αδύνατον να αμφισβητηθούν.

Έχουμε την άποψη όμως πως εξευτελίζεται ακόμη περισσότερο από το δικό του καθρέφτη, όταν αντικρίζει το πρόσωπο του – αφού είπε ανερυθρίαστα τόσα πολλά ψέματα, μεταξύ άλλων πως θα συγκρουσθεί με την καγκελάριο, που δεν μπορεί να ανεχθεί ούτε ο εαυτός του.

Κάτι ανάλογο ισχύει για τον υπουργό εξωτερικών του, ιδίως επειδή ήταν ο συγγραφέας του βιβλίου «Αποικία χρέους» – όπου ασφαλώς ούτε ο ίδιος τότε, όταν το έγραφε, θα διανοούταν πως θα συμφωνούσε να υπηρετήσει ενδοτικά τους αποικιοκράτες, προδίδοντας κατάφωρα τα προσωπικά του πιστεύω.

Φυσικά δεν είναι ο μοναδικός, αφού ο υπουργός οικονομικών μάλλον τον έχει ξεπεράσει με τις ατελείωτες υποκλίσεις απέναντι στους δανειστές, καθώς επίσης με τους εκβιασμούς των βουλευτών του κόμματος του, έτσι ώστε να υπογράφουν αδιαμαρτύρητα τα νομοσχέδια που υπαγορεύονται στην Ελλάδα από τους πιστωτές της – ενώ δεν δίστασε καν να χτυπήσει μαρξιστικά το καμπανάκι της Wall Street, εξευτελιζόμενος για πολλοστή φορά.

Βέβαια θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς πως όλοι αυτοί, με πρώτο τον πρωθυπουργό, έχουν σχέδιο – οπότε η ανοχή τους απέναντι στους εξευτελισμούς είναι ηρωική, με την έννοια πως θυσιάζουν τον εαυτό τους, την τιμή και την αξιοπρέπεια τους, για το κοινό καλό! Ότι το σχέδιο τους είναι να κάνουν υπομονή, δρομολογώντας ακόμη και φασιστικές διατάξεις/συμπεριφορές όπως στην περίπτωση των πλειστηριασμών, για να καταφέρει να βγει η Ελλάδα καθαρά από τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2018 – οπότε να πάψουν να εξευτελίζονται διεθνώς, έχοντας επιτύχει κάτι που δεν μπόρεσε καμία προηγούμενη κυβέρνηση.

Δεν είναι όμως αφελές να πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο, ειδικά από μία κυβέρνηση που παρέδωσε κυριολεκτικά τα κλειδιά της χώρας, με τον αφελληνισμό των τραπεζών και με την υποθήκευση των πάντων για τα επόμενα 99 χρόνια; Δεν είναι παράλογο να θεωρεί ο πρωθυπουργός πως είναι σε θέση να χρηματοδοτηθεί η χώρα από τις αγορές με βιώσιμα επιτόκια (=χαμηλότερα από το ρυθμό ανάπτυξης), με δημόσιο χρέος στο 180% του ΑΕΠ σε ξένο νόμισμα, με κόκκινο ιδιωτικό στο 140%, με πρωτογενή πλεονάσματα που προέρχονται από τη φορολογική δήμευση των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων που έχει εξαϋλώσει τη φοροδοτική τους ικανότητα, με μηδενικές μελλοντικές προοπτικές, καθώς επίσης με διαλυμένο τον παραγωγικό/επιχειρηματικό της ιστό;

Δεν είναι σουρεαλιστική η ψευδαίσθηση, σύμφωνα με την οποία εκείνο το κράτος που έχασε τη δυνατότητα δανεισμού του από τις αγορές, ζήτησε τη βοήθεια του ΔΝΤ και υποτάχθηκε στα μνημόνια με δημόσιο χρέος στο 125% του ΑΕΠ του, με αμελητέο ιδιωτικό, με υγιείς τράπεζες κοκ.,θα τα καταφέρει το καλοκαίρι του 2018, κάτω από τρισχειρότερες συνθήκες;

Πώς να πιστέψουμε λοιπόν πως ο πρωθυπουργός έχει σχέδιο, οπότε μεγάλη αντοχή απέναντι στον μοναδικό στα ιστορικά χρονικά εξευτελισμό του, όταν τίποτα δεν το τεκμηριώνει, εκτός εάν έχει συμφωνηθεί η ονομαστική διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους; Ελπίζουμε μόνο να μην ισχύουν οι περιρρέουσες διαδόσεις για εδαφικά ανταλλάγματα, για υποχώρηση στο θέμα του ονόματος των Σκοπίων ή/και για συμφωνία συνεκμετάλλευσης του υποθαλάσσιου ενεργειακού μας πλούτου στο Αιγαίο με την Τουρκία – αφού θα επρόκειτο ασφαλώς για κάτι χειρότερο από έγκλημα και προδοσία.

Ο δεκάλογος του αυτονόητου
Από την άλλη πλευρά, πόσο εξευτελισμό μπορούν να αντέξουν ακόμη οι Έλληνες; Μέχρι πότε θα ανέχονται την αντιμετώπιση της Ελλάδας ως «χώρα του τρίτου κόσμου» και παρία της νομισματικής ένωσης από τους δήθεν εταίρους της, όπως φαίνεται καθαρά από τους εξευτελιστικούς ελέγχους στα αεροδρόμια της Ευρώπης; Δεν κατανοούν πως είναι κατ’ επίφαση μόνο μέλη της Ευρωζώνης και της ΕΕ, αφού έχουν μόνο υποχρεώσεις και απολύτως κανένα δικαίωμα; Δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν καταδικαστεί στη χειρότερη μορφή χρεοκοπίας, στην κυλιόμενη, έχοντας εγκλειστεί σε μία ερμητικά κλειστή φυλακή, χωρίς παράθυρα και πόρτες;

Γιατί ανέχονται σιωπηλοί τις συνεχείς προσβολές και την πρωτοφανή ληστεία τους, από μία κυβέρνηση που δεν έχει πει ποτέ έστω και μία αλήθεια ή που δεν τήρησε καμία από τις υποσχέσεις της, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία; Γιατί συναινούν στη δικτατορία που έχει επιβληθεί, κρυμμένη πίσω από ένα κίβδηλο αριστερό πέπλο; Γιατί στηρίζουν στις δημοσκοπήσεις που δεν απαιτεί θάρρος και τόλμη να πει κανείς την άποψη του, αυτούς που θεωρούν μονόδρομο την εθελοδουλία, με την υποταγή στα μνημόνια, επειδή ενδιαφέρονται μόνο για την καρέκλα τους και είναι ανίκανοι να καταρτίσουν ένα δικό τους σχέδιο;

Πώς είναι δυνατόν να αποδέχονται μία αξιωματική αντιπολίτευση που χαίρεται δημόσια, όταν η κυβέρνηση σκύβει δουλικά το κεφάλι, τασσόμενη υπέρ των πλειστηριασμών; Γιατί αυξάνονται οι ψηφοφόροι εκείνου του κόμματος που οδήγησε τη χώρα ενδοτικά στην καταστροφή, έχοντας το θράσος να αποκαλείται κίνημα αλλαγής; Έχουν αποικηθεί διανοητικά σε τέτοιο βαθμό οι Έλληνες, ώστε να μην είναι σε θέση να δουν τι ακριβώς συμβαίνει; Αλλοτριώθηκε εντελώς η ελληνική κοινωνία;

Τέλος, πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς τα αυτονόητα; Πώς μία λύση που δεν είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμη, ούτε κοινωνικά αποδεκτή, δεν είναι λύση; Πως μπορεί μεν να κοροϊδεύει κανείς τους πολλούς, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, με χιλιάδες ψέματα και κενές υποσχέσεις, αλλά όχι τους πάντες για πάντα; Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε τον εξής δεκάλογο του αυτονόητου:

(1) Δεν είναι αυτονόητο πως ένα δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 180% του ΑΕΠ και δεν χρηματοδοτείται με εσωτερικό δανεισμό, επειδή οι Πολίτες δεν εμπιστεύονται το κράτος τους, είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί; Πως πρέπει λοιπόν να υπάρξει ονομαστική διαγραφή τουλάχιστον του 50%, πριν ακόμη η χώρα πτωχεύσει, αδυνατώντας να πληρώσει οτιδήποτε; Πως για να επιτευχθεί η διαγραφή απαιτείται η συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων και όχι οι συνεχιζόμενες, διχαστικές, ανόητες «κοκορομαχίες» τους;

(2) Δεν είναι αυτονόητο πως η ελληνική οικονομία έχει βαλτώσει, ενώ δεν πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει κερδοφόρα, εάν δεν δρομολογηθούν οι σωστές μεταρρυθμίσεις; Για να γίνουν όμως αποδεκτές οι απαραίτητες αλλαγές και να εφαρμοσθούν από την κοινωνία, δεν πρέπει να υπάρχουν μελλοντικές προοπτικές; Με αυτό το ύψος του δημοσίου χρέους, πόσο μάλλον με την κατακόρυφη αύξηση του ιδιωτικού (πάνω από 240 δις € ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις), είναι δυνατόν να υπάρχει μέλλον;

(3) Δεν είναι αυτονόητο πως όσο δεν επενδύουν οι Έλληνες, δεν πρόκειται να επενδύσει κανένας ξένος; Χωρίς όμως επενδύσεις μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας; Από την άλλη πλευρά, ποιός θα επενδύσει σε μία υπό χρεοκοπία χώρα που κινδυνεύει να βγει από το ευρώ, με μία ζήτηση που συνεχώς μειώνεται, με καθημερινές πτωχεύσεις, καθώς επίσης με μία στενότητα ρευστότητας που διαρκώς επιδεινώνεται; Με τόσο υψηλή ανεργία λύνεται ποτέ το ασφαλιστικό;

(4) Δεν είναι αυτονόητο πως όσο μειώνεται το ΑΕΠ, τόσο περιορίζονται τα έσοδα του δημοσίου και τόσο περισσότερα μέτρα θα επιβάλλονται για να καλυφθεί η διαφορά; Πως δεν είναι ουσιαστικά οι δανειστές αυτοί που ζητούν συνεχώς καινούργια μέτρα, αλλά η οικονομική υποχώρηση, η ύφεση που δημιουργεί νέες ανάγκες; Πως τα μέτρα τροφοδοτούν το σπιράλ του θανάτου (γράφημα), έως εκείνη τη στιγμή που τα πάντα καταρρέουν; Ότι αυτό που θέλει η Ευρώπη σήμερα είναι να μας διώξει όσο πιο γρήγορα μπορεί, αφού έχουμε προσβληθεί από μία ανίατη ασθένεια, αλλά εμποδίζεται από τις ΗΠΑ;

(5) Δεν είναι αυτονόητο πως τα 2,5 εκ. εργαζομένων είναι αδύνατον ποτέ να χρηματοδοτήσουν τους 1,5 εκ. ανέργους, το 1 εκ. δημοσίων υπαλλήλων και τους 2,5 εκ. συνταξιούχους; Από που θα βρει το χρεοκοπημένο δημόσιο τα χρήματα για να καλύψει τη διαφορά, αφού τα ασφαλιστικά και λοιπά ταμεία είναι άδεια, τα έσοδα του συνεχώς υποχωρούν, ενώ δεν μπορεί να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές; Με ταξικές κλοπές; Με πολιτικές διώξεις;

(6) Δεν είναι αυτονόητο πως κανένας δεν υποχρέωσε το κυβερνών κόμμα να θέσει υποψηφιότητα στις εκλογές και να τις κερδίσει; Αφού όμως το ίδιο το αποφάσισε, πώς είναι δυνατόν να παραπονιέται ότι βρήκε δυσκολίες; Ειδικά κατά τη δεύτερη εκλογή του, όπου γνώριζε πολύ καλά τί θα αντιμετώπιζε; Εάν δεν μπορούσε να τα καταφέρει, τότε γιατί ανέτρεψε την προηγούμενη κυβέρνηση και γιατί διεκδίκησε ξανά την εξουσία;

(7) Δεν είναι αυτονόητο πως όταν ξεπουλάει μία επιχείρηση ότι έχει και δεν έχει, δεν σώζεται αλλά απλά επιμηκύνει τον επιθανάτιο ρόγχο της; Που βλέπει κανείς τη διαφορά, όσον αφορά το κράτος και τις ιδιωτικοποιήσεις σε εξευτελιστικές τιμές; Πως είναι δυνατόν να ανέχεται ένας λαός τέτοια συμπεριφορά και τόσες ταπεινώσεις, ισχυριζόμενος ότι είναι υπερήφανος;

(8) Δεν είναι αυτονόητο πως μόνο ένας ψυχοπαθής θα δραστηριοποιόταν επιχειρηματικά ή επαγγελματικά σε μία χώρα που προσπαθεί να ληστέψει τους πάντες για να επιβιώσει, συντηρώντας παράλληλα το βρόγχο του πελατειακού κράτους, χωρίς καμία προοπτική; Πως μόνο ένας ανόητος θα εμπιστευόταν τις καταθέσεις του σε τράπεζες που σχεδιάζουν να τις κλέψουν για να διασωθούν; Η θα αγόραζε μετοχές τους, έχοντας την εμπειρία της μεγαλύτερης ληστείας όλων των εποχών από αυτές, με τις ευλογίες της κυβέρνησης;

(9) Δεν είναι αυτονόητο πως μόνο ένας ανισόρροπος θα δεχόταν να πληρώνει συνεχώς υψηλότερους φόρους, για διαρκώς μικρότερες παροχές; Να ξοδεύει τα χρήματα του σε εισφορές για συντάξεις που δεν πρόκειται να πάρει ποτέ; Πως δεν είναι ένοχοι οι Έλληνες επειδή αυτοί ψηφίζουν τις κυβερνήσεις τους, αφού το πολιτικό σύστημα, έτσι όπως έχει δομηθεί μετά το 1980, δεν τους προσφέρει στην πραγματικότητα καμία επιλογή;

(10) Δεν είναι αυτονόητο πως κανένας αξιοπρεπής κοινωνικός φορέας δεν κάθεται να συζητήσει με μία κυβέρνηση που δεν κράτησε ποτέ το λόγο της; Ακόμη περισσότερο, με μία κυβέρνηση που ακόμη και να ήθελε, δεν θα μπορούσε να του προσφέρει κάτι, αφού δεν έχει ούτε τα χρήματα, ούτε την πρωτοβουλία των αποφάσεων, παραμένοντας άβουλο πιόνι των δανειστών;

Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, θα θέλαμε να πιστεύουμε πως τα φετινά Χριστούγεννα είναι μεν τα πιο φτωχά που βίωσε η Ελλάδα από πολλά χρόνια τώρα, αλλά τα τελευταία – οπότε μπορεί να υποφέρει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, αλλά η κατάσταση θα αρχίσει σταδιακά να καλυτερεύει.

Λυπόμαστε όμως που δεν είμαστε σε θέση να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο, ενώ δεν θέλουμε να διασπείρουμε ψευδείς ελπίδες – οι οποίες δεν βοηθούν πραγματικά αλλά, αντίθετα, επιδεινώνουν τις συνθήκες, αφού οι άνθρωποι τότε καθησυχάζουν και δεν αγωνίζονται για το μέλλον τους, ως οφείλουν.

Αυτό δεν μας εμποδίζει όμως να ευχηθούμε με όλη μας την καρδιά Καλά Χριστούγεννα σε όλους, με υγεία και με οικογενειακή ευτυχία – ελπίζοντας πως το 2018 θα δοθεί η λύση στα προβλήματα μας, αφού διαφορετικά δεν θα έχουμε άλλη ευκαιρία.