Καθημερινά βασανιστήρια που αποσκοπούν στην υποταγή.

Γράφει ο mitsos175. 

Υπάρχουν πολλά και φοβερά βασανιστήρια. Όλα αποσκοπούν στην υποταγή. Ακόμα και αυτά που σκοτώνουν αμέσως, όσους βασανίζονται. Οι υπόλοιποι βλέπουν με φρίκη το μαρτύριο και τρομοκρατούνται. Υπάρχουν επίσης εξευτελισμοί, κανονισμοί, που κι αυτοί σκοπό έχουν το σπάσιμο του ηθικού και της θέλησης.

Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα βασανιστήριο. Το βασανιστήριο της ουράς. Δεν το λέμε βασανιστήριο αλλά το ξέρουμε όλοι. Το έχουμε υποστεί οι περισσότεροι. Στις υπηρεσίες, ειδικά στις εφορίες, τις τράπεζες, ακόμα και στα supermarket ή ιδιωτικά καταστήματα, τα οποία αρνούνται να πάρουν έναν υπάλληλο παραπάνω και βγάζουν το λάδι στους εργαζόμενους.

Δεν θα περιγράψω την απίστευτη ταλαιπωρία που όλοι γνωρίζουμε. Θα πως το γιατί γίνεται αυτό. Διότι πιστεύω, πως γίνεται επίτηδες. Αδυνατώ να πιστέψω ότι στον 21ο αιώνα με τις τεράστιες επιστημονικές ανακαλύψεις, δεν έχουμε μια στοιχειώδη οργάνωση, ένα τρόπο να εξυπηρετούμε τους πολίτες άμεσα και με ασφάλεια.


Υπήρχε, υπάρχει κι όσο δεν κάνουμε τίποτα γι αυτό θα εξακολουθεί να υπάρχει, κάτι που όχι μόνο μας κουράζει αλλά και μας προσβάλει. Πολλοί θεωρούν ότι για τις ουρές ευθύνεται η «γραφειοκρατία». Εγώ λέω πως είναι βασανιστήριο που αποσκοπεί στην υπακοή και στον εθισμό μας στον πόνο.

Οι ουρές, για μένα, δείχνουν πως μας αντιμετωπίζουν όσοι κυβερνούν: Σαν υποψήφια σφαχτά. Μου θυμίζει την παροιμία. «Αράδα παν τα πρόβατα και πίσω παν τα γίδια». Όπως όλοι ξέρουμε, τα αμνοερίφια καταλήγουν στο χασάπη. Στην καλύτερη περίπτωση δείχνει την παντελή αδιαφορία των πολιτικών για μας. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχει σαδισμός και δόλος. Όλα αυτά επειδή μας θεωρούν εχθρούς, υπόπτους για Αντίσταση στα σχέδια τους. Και φροντίζουν να μας δείρουν προκαταβολικά...

Ας πάρουμε παράδειγμα το πρόσφατο χαμό που γίνεται με τα ηλεκτρονικά εισιτήρια. Γιατί διαμαρτύρονται τα προσκυνημένα ΜΜΕ; Για την ταλαιπωρία στις ουρές, που πράγματι η κατάσταση είναι εντελώς απαράδεκτη. Όμως το ίδιο το ηλεκτρονικό εισιτήριο είναι «φακέλωμα». Δηλαδή ο κόσμος «σκοτώνεται» για κάτι που στην ουσία τον βλάπτει, αφού τον παρακολουθούν πλέον στενά! Μαζοχισμός; Άγνοια; Θα πρέπει ο καθένας να ρωτήσει τον εαυτό του…

Αντί λοιπόν να Επαναστατήσουμε, στεκόμαστε υπομονετικά να μας επιβάλλουν εις βάρος μας αυτά που αποφάσισαν. Αναρωτιέμαι, αν οι Εβραίοι που τους πήγαιναν για εκτέλεση, έχουν σχέση με μας, τους σημερινούς Έλληνες. Κι εκεί ουρές είχανε. Θα μου πείτε «τους ανάγκαζαν». Γιατί σήμερα τι μας κάνουν; Δεν μας εκφοβίζουν; Έχουμε άραγε καμιά διάθεση να τραβούμε τον παθών μας το τάραχο στα καλά καθούμενα; Δηλαδή ξυπνάμε το πρωί και λέμε: Δεν πάμε δουλειά σήμερα, θα σταθούμε στην ουρά με τις ώρες σαν…; (Τη λέξη την ακούμε συνέχεια ειδικά όταν υπάρχει εκνευρισμός).

Κάποιοι μάλιστα βιάζονται και προσπαθούν να μας πάρουν τη σειρά! Θέλουν να περάσουν πρώτοι. Δεν πρόκειται να σε εξυπηρετήσουν, αφελή. Αναρωτιέμαι, αν τα θύματα του Ολοκαυτώματος έκαναν κάτι τέτοιο, πως θα αντιδρούσαν οι SS που τους φύλαγαν. Θα ήταν ασφαλώς μεγάλη έκπληξη, να βιάζονται να μπουν στους φούρνους…

«Τι να κάνουμε όμως»; Έλα ντε! Τι να κάνουμε, όταν μας μεταχειρίζονται έτσι, όλοι όσοι κυβέρνησαν και κυβερνάνε; Δεν θα στο πω, βρες το εσύ, απόδειξε, ότι έχεις μυαλό, ότι δεν είσαι πρόβατο επί σφαγή. Αλλιώς περίμενε να σφάξουν καμιά εκατοστή πριν από σένα και θα ’ρθει η σειρά σου…