(Αφιερωμένο στους βραχυπρόθεσμα νεκρούς συνταξιούχους)

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΩΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΣΟ ..

(Υπάρχουν πολλοί που δεν γνωρίζουν πως είναι φασίστες, αλλά θα το μάθουν όταν έρθει η ώρα)

Ο φασισμός είναι μια ιδεολογία, που επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από τα λόγια ενός υποστηρικτή του και αρνητή του Ολοκαυτώματος, του Γάλλου συγγραφέα, κριτικού και δημοσιογράφου Maurice Bardèche, που τον ανάγει σε θρησκεία, λέγοντας:

«Il y a dans tout fascisme une morale et une esthétique, mais cette morale et cette esthétique sont conquérantes, et par là, tout fascisme est une religion» (Maurice Bardèche: Qu’est-ce que le fascisme)

(Σε κάθε φασισμό υπάρχει μια ηθική και μια αισθητική, αλλά αυτή η ηθική και αυτή η αισθητική είναι κυρίαρχες, και γι’ αυτό, ο φασισμός στο σύνολό του είναι μια θρησκεία).

Ως ιδεολογία και πολύ περισσότερο ως θρησκεία, λοιπόν, ο φασισμός λατρεύεται, εξυπηρετείται και αποθεώνεται από τη βία της εξουσίας, μιας εξουσίας που, κατά τον Γάλλο φιλόσοφο, γλωσσολόγο και σημειολόγο Roland Barthes σε μια ομιλία του στο Collège de France, μου έχει μείνει ως μακρινή ανάμνηση η άποψη, πως ο φασισμός δεν ασκεί απλά πρόληψη σ’ αυτά που θα πεις, αλλά σου απαγορεύει να τα πεις («le fascisme, ce n’est pas d’empêcher de dire, c’est d’obliger à dire»).

Ο φασισμός, όμως, των μνημονιοπροσκυνητών της χώρας μας δεν είναι μια ιδεολογία, που εξυπηρετείται, λατρεύεται ή αποθεώνεται από τη βία της εξουσία, αλλά μια θρησκεία που εξυπηρετεί, λατρεύει και αποθεώνει τη στυγερή εξουσία και συγκεκριμένα το φετιχισμό της παραμονής στην εξουσία, που από τη μια δικαιώνει την απάντηση «(ο φασισμός) είναι ένας τρόπος μίσους» του Γάλλου διπλωμάτη και συγγραφέα Romain Gary, Λιθουανικής καταγωγής με το όνομα Roman Kacewν, στο ερώτημά του «τί είναι ο φασισμός» («qu’est-ce que c’est, le fascisme? – Je ne sais pas exactement. C’est une façon de haïr») και από την άλλη επιβεβαιώνει και επιβεβαιώνεται από την άποψη του Albert Camus, πως ο φασισμός είναι η περιφρόνηση και αντίστροφα κάθε μορφή περιφρόνησης που παρεμβάλλεται στην πολιτική ετοιμάζει ή απαρτίζει το φασισμό («Le fascisme, c’est le mépris. Inversement, toute forme de mépris, si elle intervient en politique, prépare ou instaure le fascisme») (Albert Camus).

Ας αναλογιστούμε, μόνο, πόσες φορές στα χρόνια του μνημονίου περιφρονήθηκε η αξιοπρέπεια και τα ανθρώπινα δικαιώματά μας, αλλά και η βιολογική μας υπόσταση, για να εκτιμήσουμε τη φασιστική βία που ασκήθηκε και συνεχίζει να ασκείται σε βάρος μας.

Οι μνημονιοπροσκυνημένοι μπροστά στο φετιχισμό της εξουσίας, κατόρθωσαν να ανάγουν σε μέσο την ιδεολογία του φασισμού, με τη μορφή ενός ανομολόγητου αμοραλισμού, να μισήσουν και να μισηθούν, να περιφρονήσουν και να περιφρονηθούν, αγιάζοντας αυτή την ιδεολογία, για το σκοπό της παραμονής τους στην εξουσία, την οποία εξουσία, αν διέθεταν τη στοιχειώδη ηθική αναστολή απέναντι στη βία, θα έπρεπε να είχαν εγκαταλείψει, όταν αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν το λαό και την ιδεολογία τους, αν είχαν ποτέ ιδεολογία και δεν ήταν οι λεγόμενες πολιτικές αρχές τους, απλά, παρεμβάσεις περιφρόνησης, που προετοίμασαν και διαμόρφωσαν, κατά τον Camus, ως προσχήματα το φασιστικό τους σχήμα.

Όταν καθημερινά βλέπω τον τρόπο, που εξοντώνεται η ελπίδα από τους δήθεν ελπιδοφόρους της, τον τρόπο που σκοτώνονται τα ανθρώπινα δικαιώματα από τους δήθεν υπερασπιστές τους, τον τρόπο που δολοφονείται η ταξική συνείδηση από τους δήθεν αχθοφόρους της, τον τρόπο που προσβάλονται και περιφρονούνται οι καθημερινές ανάγκες της επιβίωσης με τη φορολογική βαρβαρότητα και την κοινωνική αναλγησία, απέναντι ακόμα και στους πιο αδύνατους και αδύναμους, τον λεηλατημένο συνταξιούχο που μεταρρυθμίστηκε σε προνιακό επαίτη, τον ξεχασμένο και αναιμικό οικονομικά άνεργο που θεωρείται αιμοδότης του δημόσιου χρέους, κλπ, κλπ, πώς να μη θυμηθώ τα λόγια του πολιτικού και φιλοσοφικού μου δασκάλου Jean – Paul Sartre, σκεφτόμενός τα στα Γαλλικά, γιατί θεωρώ τη γλώσσα μας ανίκανη να εκφράσει ακόμα και τη στοιχειώδη αντίδραση στους καθημερινούς ευτελισμούς που αποδεχόμαστε, ανάγοντας την οικονομική βία σε αναγκαιότητα, που θα ανάγκαζε ακόμα και το νεκρό Churchill να αλλάξει γνώμη, λέγοντας «οι δειλοί συμβιβάζονται σαν Έλληνες»:

«Le fascisme n’est pas défini par le nombre de ses victimes, mais par la façon dans laquelle il les tue» (Jean – Paul Sartre).

(Ο φασισμός δεν ορίζεται από τον αριθμό των θυμάτων του, αλλά από τον τρόπο που τα εξοντώνει).

Όταν καθημερινά βλέπω τους προσκυνημένους και προσκυνητές της Ευρώπης, που επαγγέλθηκαν τη ρήξη, να διαπραγματεύονται το συμβιβασμό, πώς να μη σκεφτώ πάλι στα Γαλλικά, για να τιμήσω έναν άλλο στοχαστή της ελευθερίας και της κοινωνικής και ατομικής ψυχανάλυσης του φασισμού, τον Michel Foucault, αλλά και για να μην προσβάλω τόσο κατάφορα και άμεσα, αλλά έμμεσα μόνο ως μετάφραση, «τη γλώσσα (που) μου έδωσαν Ελληνική» (Ελύτης), τη γλώσσα του Σολωμού και του Κάλβου, του Παλαμά, του Σεφέρη και του Ελύτη, ανίκανοι να σηκώσουμε τις Σεφερικές «μεγάλες πέτρες» της ιστορίας, βουλιάζοντας στην υποκρισία της Ευρώπης:

«L’adversaire stratégique est le fascisme … le fascisme qui est au-dedans de chacun de nous, dans nôtres têtes et dans notre comportement de tous les jours, le fascisme qui nous fait aimer le pouvoir et désirer vraiment ce que nous opprime et nous exploite. (Michel Foucault).

(Ο στρατηγικός αντίπαλος είναι ο φασισμός … ο φασισμός που είναι μέσα στον καθένα μας, στα κεφάλια μας και στην καθημερινή συμπεριφορά μας, ο φασισμός που μας κάνει να αγαπάμε την εξουσία και να επιθυμούμε πραγματικά αυτό που μας καταπιέζει και μας εκμεταλλεύεται).

Όταν καθημερινά βλέπω τη βιολογική βία του φασισμού να ανοίγει ευγενικά την πόρτα στην οικονομική και πνευματική βία, στη βία της πληροφόρησης και της επικοινωνίας, πώς να μη σκεφτώ, αυτή τη φορά στην Αγγλική γλώσσα του 33ου Αμερικανού Αντιπροέδρου Henry Wallace, το Αμερικανικό μοντέλο του φασισμού, που υποκατέστησε στις ΗΠΑ το Πρωσσικό και σήμερα επαναπατρίζεται στην Ευρώπη:

«The really dangerous American fascist… is the man who wants to do in the United States in an American way what Hitler did in Germany in a Prussian way. The American fascist would prefer not to use violence. His method is to poison the channels of public information. With a fascist the problem is never how best to present the truth to the public but how best to use the news to deceive the public into giving the fascist and his group more money or more power… (Henry Wallace).

(Ο πραγματικά επικίνδυνος Αμερικανός φασίστας… είναι ο άνθρωπος που θέλει να κάνει στις ΗΠΑ με Αμερικανικό τρόπο αυτό που ο Χίτλερ έκανε στη Γερμανία με Πρωσσικό. Η μέθοδός του είναι να δηλητηριάσει τα κανάλια της δημόσιας πληροφόρησης. Με έναν φασίστα το πρόβλημα δεν είναι ποτέ,

πως θα παρουσιάσει την αλήθεια στον πολίτη, αλλά πως θα χρησιμοποιήσει καλύτερα την είδηση να τον εξαπατήσει στο να δώσει στο φασίστα και την ομάδα του περισσότερα χρήματα και δύναμη).

Όταν καθημερινά βλέπω και ακούω τα ψέματα της οικονομικής βίας μπροστά στην «Έρημη Χώρα» (Eliot) από πνευματική ηγεσία, πώς να μην αναλογιστώ τα λόγια του Ernest Hemingway, βλέποντάς τον στη φαντασία μου να κάθεται απέναντί μου στο «Les Deux Magots» της Saint Germain des Prés και να χαμογελάει καλοκάγαθα:

«There is only one form of government that cannot produce good writers, and that system is Fascism. For Fascism is a lie told by bullies. A writer who will not lie cannot live or work under Fascism.

Because Fascism is a lie, it is condemned to literary sterility. And when it is past, it will have no history, except the bloody history of murder» (Ernest Hemingway).

(Υπάρχει μόνο ένας κυβερνητικός σχηματισμός που δεν μπορεί να παράγει καλούς συγγραφείς και αυτό το σύστημα είναι ο φασισμός. Για το φασισμό είναι ένα λεγόμενο ψέμα που τρομοκρατεί. Ένας συγγραφέας που δεν θα ψεύδεται δεν μπορεί να ζήσει ή να εργάζεται κάτω από το φασισμό.

Γιατί ο φασισμός είναι μια απάτη, είναι καταδικασμένος κυριολεκτικά στη στειρότητα. Και όταν περάσει δεν θα αφήσει ιστορία, εκτός την αιματηρή ιστορία του εγκλήματος).

Όταν καθημερινά ακούω τους κομματοκήρυκες να προφασίζονται, πως καταδικάστηκαν με τον αργό θάνατο της πείνας «μόνο» διακόσιες ενενήντα χιλιάδες συνταξιούχων από τα τέσσερα εκατομμύρια και βλέπεις τους γραβατωμένους ή αγραβάτωτους, μαντηλοφόρους ή αναμαντήλωτους γερμανοπίθηκους να τηλεαλαλάζουν ανάρθως, κατά το Επιστολικόν «χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον» (Προς Κορινθίους Επιστολή Α, 13,1), ότι θα κόψουν, πάλι, «μόνο» τις επικουρικές και όχι τις κύριες συντάξεις, σαν να λένε, ότι θα κόψουν «μόνο» το αριστερό και όχι το δεξί χέρι των θυμάτων τους, πως να μη σκεφτείς τα λόγια του Sartre, πως ο φασισμός δεν εξαρτάται από τον αριθμό των θυμάτων, αλλά τον τρόπο της εξόντωσής τους ή πως να μη συσχτίσεις τον μνημονιακό φασισμό της δηλητηρίασης της πληροφορίας και της ενημέρωσης του Αμερικανικού τύπου, κατά τον Wallace;

Απλά, ο Πρωσσικός φασισμός πιο «τίμια» και χωρίς προφάσεις, δικαιολογίες και αδολεσχίες θα εκτελούσε άμεσα τους ανήμπορους συνταξιούχους, όπως έκανε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή θα τους έκοβε και τα δύο χέρια, που τολμούν να απαιτούν δικαιώματα και να μην υποκύπτουν ως ικέτες της ευρωπαϊκής ελεημοσύνης.

Ούτως ή άλλως οι Έλληνες συνταξιούχοι είμαστε πιο κοντά στο θάνατο, παραφράζοντας τον Keyns «In the short run we are all dead»* (βραχυπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί) και δεν έχουμε ως προλετάριοι να χάσουμε τίποτα αν οδηγηθούμε σ’ αυτόν ελεύθεροι, παρά μόνο τις αλυσίδες του φασισμού των μνημονίων, όπως ακριβώς το διατύπωσαν ο Marx και ο Engels στο «Das Manifest der Kommunistischen Partei» στα γερμανικά για να τιμήσω αυτούς και όχι τη χώρα τους:

«Die Proletarier dieser Welt haben nichts zu verlieren als ihre Ketten».

(Οι προλετάριοι αυτού του κόσμου δεν έχουν να χάσουν άλλο από τις αλυσίδες τους).

* Η φράση του Keyns είναι “In the long run we are all dead” (Μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί).