Στους δανειστές τα «κλειδιά» του υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων

Πρόσω ολοταχώς στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, όπως οι δανειστές είχαν ζητήσει από το πρώτο μνημόνιο, οδεύει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, με τη συγκρότηση του λεγόμενου Υπερταμείου για τις ιδιωτικοποιήσεις.

 Το Μέγαρο Μαξίμου επιχειρεί να κατευθύνει τη συζήτηση στις «νίκες» της κυβέρνησης, καθώς μέσα στο Μάρτιο θα πρέπει να έχει ψηφιστεί από τη Βουλή ο νόμος ίδρυσής του, προκειμένου να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση.
Τα «χαρτιά» της κυβέρνησης είναι ότι η έδρα του Υπερταμείου θα βρίσκεται στην Αθήνα και όχι στις Βρυξέλλες, αλλά και ο ορισμός της διοίκησής του, δηλαδή, του προσώπου που θα πάρει τη θέση του προέδρου ή του διευθύνοντος συμβούλου –τον άλλο θα τοποθετήσουν οι δανειστές.


 Η κυβέρνηση φέρεται να ποντάρει στον διευθύνοντα σύμβουλο, με τη λογική ότι «έτσι θα έχει το πάνω χέρι».   Ωστόσο, δύο είναι τα κρίσιμα ζητήματα, τα οποία αποκαλύπτουν ποιος σε τελευταία ανάλυση θα καθορίζει τις αποφάσεις εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, αλλά και τι θα αποτελέσει την «προίκα» του Υπερταμείου προς ξεπούλημα.

 Με βάση το μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, το Υπερταμείο «θα συσταθεί στην Ελλάδα υπό τη διαχείριση των ελληνικών αρχών και την εποπτεία των οικείων ευρωπαϊκών θεσμών».
 Στην καλύτερη περίπτωση, δηλαδή, μιλάμε για συνδιαχείριση με τους δανειστές, η οποία μετατρέπεται αυτομάτως σε διαχείριση Βρυξελλών με την άσκηση βέτο.
Συγκεκριμένα, η λειτουργία του Υπερταμείου θα εποπτεύεται από πενταμελές συμβούλιο, η σύνθεση του οποίου θα καθοριστεί κατά τα 3/5 από την ελληνική κυβέρνηση και κατά τα 2/5 από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον ESM.
Οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με πλειοψηφία 4/5, ενώ προβλέπεται δικαίωμα βέτο και για την ελληνική πλευρά και για την πλευρά των δανειστών. Δηλαδή, οι δανειστές θα μπορούν να μπλοκάρουν οποιαδήποτε απόφαση δεν τους ικανοποιεί.
 Σε ποια θέματα θα μπορούν να ασκήσουν βέτο;   Σε… όλα, από τον ορισμό των μελών του συμβουλίου (προφανώς για τις επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης) μέχρι και στους αξιολογητές κάθε σχεδίου ιδιωτικοποίησης.
 Έτσι, θα μπορούν να δίνουν πράσινο φως σε σχέδια που ικανοποιούν φίλια προς τους δανειστές επιχειρηματικά συμφέροντα, παρά το γεγονός ότι ενδέχεται να βγαίνει χαμένο το ελληνικό δημόσιο –και στο παιχνίδι των βέτο, μάλλον θα κερδίζουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο.

 Ως προς το δεύτερο κρίσιμο ζήτημα, το νέο Υπερταμείο θα «προικοδοτηθεί» με τα περιουσιακά στοιχεία του ΤΑΙΠΕΔ, του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), της Εταιρείας Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ), αλλά και των ΔΕΚΟ.
 Ειδικά για τις ΔΕΚΟ απαιτείται εκ βάθρων αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου, με βάση τα πρότυπα του ΟΟΣΑ για τη διαχείριση των κρατικών επιχειρήσεων, ώστε να γίνει δυνατός ο καθορισμός τιμών, για τη μεταφορά των μετοχών των ΔΕΚΟ στο ενεργητικό του Υπερταμείου και την εκποίηση των περιουσιακών τους στοιχείων.
 Το μεγάλο ερώτημα είναι, εάν το νέο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των ΔΕΚΟ θα αφήνει «παραθυράκια» για μελλοντικές ιδιωτικοποιήσεις, όχι μέρους περιουσιακών στοιχείων αλλά του συνόλου των επιχειρήσεων και βρεθεί, έτσι, προς πώληση και το νερό που πίνουμε. Άλλωστε, υπάρχει εκπεφρασμένο ενδιαφέρον από ξένους επιχειρηματικούς ομίλους –χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της ΕΥΑΘ στην ιδιωτικοποίηση της οποίας είχε αντιταχθεί σθεναρά ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, ενώ αναμένεται να ξεσπάσει «μάχη», και εσωκομματική, για την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΥΕ.
 Με τα «κλειδιά» του Υπερταμείου στους δανειστές, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα υποχρεωθεί σε ένα άνευ προηγουμένου «ξεπούλημα» δημόσιας περιουσίας, προσπαθώντας να πετύχει τους στόχους σε έσοδα, που θα βάζουν Βρυξέλλες και Βερολίνο. Και όσο πιο μακρινοί θα είναι αυτοί –ήδη τα 50 δισ. του αρχικού σχεδιασμού θεωρούνται μάλλον ανέφικτα- τόσο το ξεπούλημα θα μεγαλώνει.