Ο μεγαλύτερος στόχος είναι να αντισταθούμε

Ο μεγαλύτερος στόχος είναι να αντισταθούμε.
Να μην μας σπάσει σαν κλαδιά ο αέρας. Κι ας φυσάει κόντρα.

Αδυνατώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι συνεργάζονται με το κράτος.
Γιατί πληρώνουν οτιδήποτε τους επιβληθεί, γιατί σκύβουν το κεφάλι.
Γιατί προσκυνούν όσα τους καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια.
Οι πρεσβευτές του καπιταλισμού, πέταξαν τα δημοκρατικά προσωπεία και έδειξαν τα αποκρουστικά τους πρόσωπα. Οποιαδήποτε πρόσχημα για κοινωνική\ταξική ειρήνη κατέρρευσε.

Δεν χρειαζόμαστε κανένα αφεντικό. Ούτε πρέπει να νιώθουμε την ανάγκη να έχουμε κάποιον από πάνω μας, για να προσέχει κάθε κίνησή μας. Δεν πρέπει να αναγνωρίζουμε κανέναν από αυτούς που το σύστημα εξυψώνει ως σημαντικούς. Αυτοί παίζουν τον ρόλο του μεσολαβητή (καθεστωτικοί δημοσιογράφοι, υποτιθέμενες πνευματικές αυθεντίες), ώστε να μας πείσουν να “προσαρμοστούμε” και να πειθαρχήσουμε. Πιο εύκολα ξεπουλιέσαι, όταν δέχεσαι ψίχουλα από αυτόν που σχεδιάζει να κάνει την ζωή σου μαριονέτα.


Ακούω ανθρώπους να φοβούνται όχι να συγκρουστούν, αλλά να μην συμμορφωθούν. Αν κάποιος φοβάται μην χάσει την ασφάλειά του και θυσιάζει ελαφρά τη καρδία την ελευθερία του, είναι άξιος της μοίρας του. Βέβαια, πρέπει να είμαστε τίμιοι και να λέμε σ’ αυτούς που φοβούνται, ότι το να αποφασίσουν να πάψουν να στηρίζουν το σύστημα, έχει και συνέπειες. Αλλά δεν υπάρχει επιλογή χωρίς συνέπειες. Και κυρίως επώδυνες, όταν θες να αλλάξεις πράγματα παγιωμένα. Πάντα έτσι συνέβαινε στην ιστορία, δεν θα γίνει εξαίρεση για εμάς.

Στο σημείο που βρισκόμαστε, το να ασκήσεις πίεση στο σύστημα δεν φέρνει αποτέλεσμα. Χρειάζεται σύγκρουση. Μην την φοβάστε την λέξη. Αν δεν παραλύσουν τα πάντα -και εννοώ ΤΑ ΠΑΝΤΑ- δεν μπορείς να ρίξεις το σάπιο σώμα της εξουσίας από τον θρόνο του. Οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει. Όλες έχουν δεθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού. Ναι, και οι υποτιθέμενες προοδευτικές.

Γίναμε έρμαια της προσωπικής φιλοδοξίας, κάναμε -και ακόμη κάνουμε- συμβιβασμούς για να εξασφαλίσουμε το τομάρι μας. Το γεγονός ότι μας κυβερνούν μέτριοι, ότι οι μεγαλοπαράγοντες και τα λαμόγια είναι συνέταιροι του κράτους και έγιναν αναγνωρίσιμοι (ως γνωστόν τα περιττώματα επιπλέουν) ευθυνόμαστε όσοι μείναμε αδρανείς και τους ανεχτήκαμε.

Καμιά φορά κακά πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο, γιατί οι “καλοί” δεν κάνουν τίποτα. Οδηγούμαστε σε μια κοινωνία “όλοι εναντίον όλων“. Το θέμα είναι ότι δεν θα την πληρώσουν αυτοί που πρέπει οπωσδήποτε να πληρώσουν, δηλαδή πολιτικοί, μεγαλοεκδότες, εργολάβοι και υποτακτικοί. Από την στιγμή που η κοινωνία μεταλλάσσεται βίαια, δεν είναι δυνατόν να μην επηρεαστούν όλα όσα μέχρι σήμερα ονομάζαμε, με παιδική αφέλεια, “κανονικά”.

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ανεχτούν άλλο όχι μόνο την οικονομική αφαίμαξη, αλλά κυρίως την κατάφωρη αδικία. Πλούτος συσσωρεύεται σε λίγους, οι οποίοι μάλιστα προστατεύονται και οι πολλοί αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης. Το κράτος πρόνοιας και τα κεκτημένα του κινδυνεύουν να γίνουν “τρόπαια” από τους κυνηγούς κεφαλών του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού. Αν θέλουμε να το δούμε κατάματα, τα παιδιά της Σχολής του Σικάγο, έχουν πετύχει μια νίκη -σε πρώτη φάση- εναντίον των κοινωνιών, παγκοσμίως. Η επικίνδυνη εμμονή της “αυτορύθμισης” των αγορών και η ευημερία των στατιστικών και των αριθμητικών δογμάτων, θα μας οδηγήσει σε μια σκοτεινή εποχή για την ανθρωπότητα.

Φυσάει κόντρα. Κι όμως δεν τα έχω βάψει μαύρα. Βρίσκω δύναμη από ανθρώπους, βιβλία, μουσική, ταινίες, περιπάτους, από μικρές χαρές στην καθημερινότητα. Πηγαίνω στα μέρη που μου αρέσουν, βάζω μικρούς στόχους.

Μεγαλύτερος είναι ν’ αντισταθούμε. Εμείς, εσύ, εγώ, όλοι. Να μην μας σπάσει σαν κλαδιά ο αέρας. Να μείνουμε στις θέσεις μας, όσο κι αν λυγίσουμε. Κι ας φυσάει κόντρα.

Στο σημερινό Editorial του Ramnousia φιλοξενούμε κείμενο από το φιλικό ιστολόγιο του Strange Journal