Είμαστε… ό,τι ψηφίζουμε!

Είναι ένας στους τρεις πολίτες (32,5%). Κουβαλά στην πλάτη υποσχέσεις, δυσβάσταχτα μέτρα, 2 μνημόνια, ξεκάθαρο εξευτελισμό από άλλα κράτη της ΕΕ, δυσπιστία, οργή, αναπάντητα ερωτήματα, απλήρωτα χαράτσια, ανύπαρκτη περίθαλψη. Ψηφίζει ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Ακόμα! Μια μόνο εβδομάδα μετά την -πρώτη- επικύρωση της νέας δανειακής σύμβασης και τη χάραξη του νόμου για νέα επώδυνα μέτρα. Μια μόνο εβδομάδα μετά την καταστροφή της πρωτεύουσας της χώρας του. Λίγες μόνο μέρες, μετά την επιβεβαίωση ότι το μόνο, ίσως, που του απέμεινε σαν εθνική κληρονομιά, δηλαδή οι ναοί του Πολιτισμού του, είναι κι αυτοί ξέφραγο αμπέλι. Σαν την ελπίδα που του απέμεινε, βιασμένη παρά φύσει.

Κι αυτός είναι ο κύριος Δεδομένος Πελάτης.

Ένας στους δέκα πολίτες (10,4%). Δεν έχει αποφασίσει ή δεν ξέρει τι / ποιους θα στηρίξει για να τον εκπροσωπήσουν. Το πολιτικό κενό είναι δεδομένο, ίσως δυσαναπλήρωτο, εξοργιστικό, κι όμως στέκει εκεί, και τον κοιτά. Καραδοκούν για την εμπιστοσύνη του, τη συγκατάθεσή του, το νεύμα του. Μέχρι την τελευταία στιγμή θα ψυχανεμίζεται, θα συσκέπτεται με τον εαυτό του, με τον κύκλο του, με τις ανάγκες του, το ένστικτό του. Είναι πολύ πιθανό προεκλογικά να ορκίζεται σε θεούς και δαίμονες ότι δεν πρόκειται να στηρίξει «παράταξη εξουσίας» Κι όμως… Εκείνη την Κυριακή θα ξυπνήσει μέσα του ο κλασσικός ψηφοφόρος. Θα θυμηθεί παραδόσεις οικογένειας, υποσχέσεις, κομματικά μεγαλεία. Θα ψηφίσει ρομαντικά. Θα θυμηθεί τον λαμπερό καταπράσινο ήλιο του Ανδρέα, με τις λαοθάλασσες να λιάζονται κάτω από τις φιλόξενες ακτίνες του, ή την ευρωπαϊκή προοπτική του γέρου Καραμανλή με την (τότε) ζεστασιά (εκείνου) του επιβλητικού, μοντέρνου πυρσού.

Κι αυτός είναι ο κύριος Άξιος Μοίρας.

Ένας στους δέκα πολίτες, πάλι (12%). Προτιμά τη «φρέσκια» Δημοκρατική Αριστερά, μια Κεντροαριστερή πρόταση, άφθαρτη ακόμη, που φέρει υποσχέσεις. Για συνεργασία κυρίως. Εναποθέτει την τελευταία του μάρκα στη μοναδική, κατ’ αυτόν, «καθάρια» θέση στην τσόχα με τα νούμερα της ρουλέτας. Στο καζίνο της πολιτικής, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, φαντάζει ως το “zero”, το ‘0’ που είναι τόσο δύσκολο και σπάνιο να «του κάτσει», όμως αν τύχει, του αποφέρει, συνήθως, τα πλείστα. Κι αν σταθεί όλο το βράδυ «μπάστακας» και χάσει όλη σου την περιουσία; Ρισκάρει, δοκιμάζει, πειραματίζεται.

Κι αυτός είναι ο κύριος Τελευταίο Χαρτί.

Ένας στους δέκα ψηφοφόρους (31,5%). Εκφράζει τη δυσαρέσκειά του, στηρίζοντας έναν από τους μικρότερους σχηματισμούς, Αριστερούς, Ακροδεξιούς ή απροσδιόριστους, νεοσύστατους. Αντιδρά κυρίως, ευελπιστεί λίγο, οραματίζεται πολύ, όταν όμως τον προτρέψεις να σου παρουσιάσει την εφαρμογή των πιστεύω και αξιών της επιλογής του, θα σε κοιτάξει στα μάτια σαν ένα πρόσφατα κακοποιημένο κουτάβι -για λίγα δευτερόλεπτα- και στη συνέχεια θα τρέξει να κυνηγήσει τη μπάλα που του έταξαν ότι, αν σκίσει με τα δόντια του, θα κερδίσει ένα καλύτερο «αύριο». Κι όμως, στις περισσότερες των περιπτώσεων μπάλα δεν υπάρχει. Σαπουνόφουσκα, ίσως.

Αυτός είναι ο κύριος Συνήθισα Ναντιδρώ.

Ένας στους δέκα πολίτες-και περισσότερο (13,6%). Επιλέγει το λευκό, το άκυρο ή την παντελή απουσία από τη διαδικασία. Δεν προτιμά κανέναν ή δεν περιμένει από κανέναν. Δεν δέχεται να στηρίξει κανέναν. Δεν θέλει να εκφραστεί καν. Όμως, «χαρίζει», άτυπα, την εκλογική δυναμική του στους ισχυρότερους σχηματισμούς που προκύπτουν από την εκλογική διαδικασία.

Αυτός είναι ο κύριος Χαρίζω Τηντύχη.

Πολλοί, ίσως ερμηνεύσουν την ανωτέρω ανάλυση, ως ένα κατηγορώ εκτοξευόμενο προς όλες τις κατευθύνσεις, που μάλιστα δεν παρέχει πρόταση, ιδέα, εναλλακτική. Μα, δεν έχει τέτοιο σκοπό.

Το πληγωμένο γαλανόλευκο αγρίμι –και όχι κουτάβι- που λέγεται Ελλάδα, στερείται σοβαρής πολιτικής πρότασης αυτή τη στιγμή. «Ευελπιστούσε» σε τεχνοκρατική στροφή, της «έλαχε» όμως, ένα μείγμα που έως τώρα «χαλάει» το στομάχι. Το σκεύασμα, εξάλλου, του χορηγήθηκε χωρίς ιατρική «συνταγή».

Ίσως χρειάζεται έναν τύπο Μόντι, ίσως απλά κάποιους μη πολιτικούς, ένα μπλοκ ρομαντικών, πραγματικά μορφωμένων φιλάνθρωπων, μα πρωτίστως εθελοντών. Πάντως, δεν χρειάζεται χρεοκοπία. Τουλάχιστον, δεν την αξίζει.

Άλλωστε, «σχολή» ιατρών διατροφολόγων έχουν ως αρχή των ερευνών – μελετών τους το «είμαστε ό,τι τρώμε». Ε, λοιπόν, ρισκάρω, χωρίς να είμαι διατροφολόγος, οικονομολόγος, εκλογολόγος, κοινωνιολόγος μα ούτε πολιτειολόγος, να το διασκευάσω: «είμαστε ό,τι ψηφίζουμε».

[*τα ποσοστά που αναφέρθηκαν αφορούν στην πρόσφατη δημοσκόπηση της GPO για την «Ανατροπή» του Γιάννη Πρετεντέρη στο Mega - 20/02/2011]