Τι «παίζεται», σε τρείς αριθμούς…

Tρια ζευγάρια αριθμών θα σας παρουσιάσω σήμερα, για να καταλάβετε πλήρως τι «παίχθηκε» τα τελευταία (μνημονιακά) χρόνια…
Αλλά και τι «παίζεται» από δω και στο εξής…
Και μάλιστα στο μάλλον εγγύς μέλλον.
* Το πρώτο Μνημόνιο (2010-2012) επί κυβέρνησης ΓΑΠ, στηρίχθηκε κυρίως σε αύξηση των φόρων, και λιγότερο σε μείωση των δαπανών, δηλαδή κρατικής σπατάλης.
Πιο συγκεκριμένα το μείγμα πολιτικής του πρώτου Μνημονίου. ήταν:
–Μείωση των δαπανών 45.8% και αύξηση των φόρων 54,2%!
*Το δεύτερο Μνημόνιο (2013 και 2014), δηλαδή της κυβέρνησης Σαμαρά αντέστρεψε το μείγμα: Στηρίχθηκε κυρίως σε μειώσεις δαπανών και πολύ λιγότερο σε αύξηση φόρων. Για την ακρίβεια, τότε μειώθηκαν και αρκετοί φόροι, ενώ προγραμματιζόταν μειώσεις φόρων και τα επόμενα χρόνια.
Πιο συγκεκριμένα, το μείγμα πολιτικής του δεύτερου Μνημονίου ήταν:
–Μείωση δαπανών 72,18% και αύξηση φόρων 27,82%!

*Το τρίτο Μνημόνιο (2015-2017), δηλαδή της κυβέρνησης Τσίπρα, ξανά αντέστρεψε το μείγμα πολιτικής σε όφελος της υπέρ-φορολόγησης και μάλιστα πολύ χειρότερο από το πρώτο (του ΓΑΠ).
Συγκεκριμένα το μείγμα πολιτικής του τρίτου Μνημονίου ήταν:
–Μείωση δαπανών 17,6% και αύξηση φόρων 82,4%!
Δεν το αντέστρεψε απλώς. Το τερμάτισε!
Για όσους αμφισβητούν τα στοιχεία αυτά, είναι επίσημα!
Τα παρουσίασε το Γραφείο Προϋπολογισμού του κράτους, στο τελευταίο ετήσιο Συνέδριό του, στο κτίριο της Ελληνικής Βουλής (αίθουσα της Γερουσίας), στις 28 Μαρτίου της φετινής χρονιάς (2017)…
Και τα επανέφερε προχθές στη Βουλή ο βουλευτής της ΝΔ Χρίστος Δήμας.
Προσοχή, όμως: τα στοιχεία αυτά ήταν μέχρι τον περασμένο Μάρτιο.
Και στο μεταξύ η Βουλή (με τις ψήφους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) πέρασε κι άλλα φορολογικά μέτρα μέχρι τη λήξη του τρίτου Μνημονίου, δηλαδή μέχρι το 2018…
Κι ακόμα περισσότερα μέτρα, για μετά, μέχρι το 2020…
Και τώρα το ΔΝΤ ζητάει από το ΣΥΡΙΖΑ κι άλλα ακόμα για το 2018.
Έτσι, το μείγμα πολιτικής από το τρίτο Μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ θα φτάσει αισίως το 85% – 15% (υπέρ αύξησης της φορολογίας). Και αν λάβουμε υπ’ όψιν αυτά που ψήφισε για μετά και αυτά που του ζητάνε τώρα, θα αγγίξει το 90%-10% υπέρ αύξησης της φορολογίας!
Αληθινός φορο-τυφώνας.
Με επίσημα στοιχεία, έτσι; (Παρακαλείται ο κ. Παντελής Καψής, την επόμενη φορά που θα ρωτάει στον αέρα για τα «Ζάππεια», να έχει φροντίσει προηγουμένως να ενημερωθεί ο ίδιος για τα στοιχεία).
Συμπέρασμα απ’ όλα αυτά: Η Ελλάδα το 2010 χρειαζόταν δημοσιονομική προσαρμογή. Δηλαδή μείωση ελλειμμάτων και συγκράτηση του χρέους.
Προφανώς ως τότε η χώρα ζούσε πολύ πάνω από τις δυνάμεις και τις αντοχές της (με ευθύνες και της Αριστεράς, που δεν κυβέρνησε ως τότε, αλλά ζήταγε όλο και περισσότερες παροχές από δανεικά, όλες και περισσότερες προσλήψεις στο δημόσιο, ενώ έδιωχνε επενδύσεις και έκλεινε εργοστάσια. Ασταμάτητα, επί δεκαετίες…).
Κι έτσι, η χώρα έχασε μεγάλο μέρος της παραγωγικής της βάσης και στήριζε την κίβδηλη «ευημερία» της σε δανεικά.
Δηλαδή δανειζόταν από τα παιδιά της (που θα κληθούν να τα ξεχρεώσουν).
Αλλά όπως αποδείχθηκε υπάρχουν πολλοί τρόποι – πολλοί συνδυασμοί δημοσιονομικών μέτρων ή «μείγματα» πολιτικής – για να εξαλειφθούν τα ελλείμματα και να τιθασευτεί το χρέος…
–Ο υγιής τρόπος είναι να χτυπήσεις το κακό στη ρίζα του: Να μειώσεις το σπάταλο κράτος.
–Ο κακός τρόπος είναι να χτυπήσεις το μόνο κομμάτι της οικονομίας που παράγει εισόδημα και πλούτο για να… διατηρήσεις το σπάταλο κράτος.
Αληθινή αυτοκτονία!
Όλες οι χώρες που αντιμετώπισαν αντίστοιχα προβλήματα – μεταξύ των οποίων και η Κύπρος, κατά πρόσφατη δήλωση του υπουργού της Οικονομικών – βγήκαν γρήγορα από την κρίση, ακολουθώντας τον πρώτο δρόμο. :
Έδωσαν βάρος κυρίως στη μείωση της δημόσιας σπατάλης, κι όχι στους φόρους. Κι αυτό απέδωσε, πράγματι…
Εδώ τι κάναμε;
Βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας…
Συμπέρασμα δεύτερο: Το αρχικό Μνημόνιο του ΓΑΠ ακολούθησε το λάθος δρόμο: περισσότερο αύξηση φόρων (54,2%) παρά μείωση δαπανών (45,8%)…
Και δεν έπιανε τους στόχους του…
Ο κρατισμός του ΠΑΣΟΚ το έσπρωξε να ρίξει το βάρος περισσότερο (έστω και λίγο περισσότερο) στους φόρους. Και τελικά οδήγησε σε συντριβή του ΠΑΣΟΚ.
Το δεύτερο Μνημόνιο του Σαμαρά, προέκυψε μετά την επαναδιαπραγμάτευση του πρώτου, που ο Σαμαράς είχε αρνηθεί να στηρίξει, ακριβώς γιατί είχε λάθος μείγμα πολιτικής (κι είχε, βέβαια, και λάθος πολλαπλασιαστές, αλλά αυτό μια άλλη ιστορία),
Κι έτσι το δεύτερο Μνημόνιο Σαμαρά ακολούθησε το σωστό δρόμο: Στηρίχθηκε πολύ περισσότερο στη μείωση των δαπανών (72,18%) παρά στην αύξηση των φόρων (27,82), πολλούς των οποίων τους μείωνε κι όλας! Κι είναι η πρώτη φορά που προχώρησε πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης με ταυτόχρονη επιλεκτική μείωση φόρων!
Το μνημόνιο Σαμαρά όχι μόνο έπιανε τους στόχους του, αλλά τους ξεπερνούσε, με αποτέλεσμα να επιτύχει πρωτογενή πλεονάσματα ένα χρόνο νωρίτερα (2013), να βγει στην ανάπτυξη ένα χρόνο νωρίτερα (2014), να βγει στις αγορές επιτυχώς ενάμιση χρόνο νωρίτερα (αρχές και μέσα 2014) και να ανοίξει το δρόμο για τον τερματισμό των μνημονίων από τις αρχές του 2015 (με πιστοληπτική γραμμή στήριξης), δηλαδή ένα χρόνο και δύο μήνες νωρίτερα απ’ ό,τι προέβλεπε το Πρόγραμμα…
Μέχρι που ο Τσίπρας έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά και το ματαίωσε.
Γιατί το τρίτο Μνημόνιο του Τσίπρα αντέστρεψε ξανά το σωστό μείγμα Σαμαρά κι όχι μόνο επέστρεψε στο λάθος μείγμα ΓΑΠ, αλλά πήγε και πολύ πιο πέρα. Έριξε όλο το βάρος στην αύξηση των φόρων (82% και πλέον), κι ελάχιστα στη μείωση των δαπανών (μόλις 17%)…
Κι όχι μόνον αυτό, αλλά επιβάρυνε ιδιαίτερα τους φτωχούς.
–Ο Σαμαράς βρήκε το αφορολόγητο στις 7 χιλιάδες και το ανέβασε στις 9,5 χιλιάδες. Ο Τσίπρας βρήκε το αφορολόγητο στις 9,5%, ήδη το έχει ρίξει στις 8,6 χιλιάδες και τώρα ψήφισε να το ρίξει κι άλλο στις 5,7 χιλιάδες!
Κι έτσι πληρώνουν φόρο εισοδήματος πια, ακόμα και οι πάμπτωχοι που δεν πλήρωναν τίποτε πρίν!
–Για να μην αναφερθούμε στο γεγονός ότι ο Σαμαράς έδωσε «επίδομα θέρμανσης» κι ο Τσίπρας ήδη το έχει κόψει στο μισό και τώρα το ξανακόβει στο ένα τρίτο!
Η οικονομική διάσταση του Μνημονίου Τσίπρα είναι καταστροφική, η κοινωνική του διάσταση, όμως, είναι αποτρόπαιη…
Το λάθος μείγμα του Τσίπρα διέλυσε τη μεσαία τάξη, ενώ ήδη χτυπά αλύπητα και τα φτωχότερα στρώματα.
Και ξανάβαλε τη χώρα σε ύφεση για άλλα δύο χρόνια τουλάχιστον, ενώ η οικονομία στο δεύτερο μισό του 2014 (επί Σαμαρά) είχε φτάσει να αναπτύσσεται με τον ταχύτερο ρυθμό στην Ευρωζώνη!
Τα επόμενα δύο χρόνια του Τσίπρα, η οικονομία επέστρεψε ξανά στη στασιμότητα και την ύφεση, ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη αναπτύσσεται πια με ταχείς ρυθμούς.
(Αυτά τα στοιχεία δεν θα τα δείτε, βέβαια, στα «αφιερώματα» της ΕΡΤ. Που έγινε πια… ΥΕΝΕΔ της χούντας. Κανένα δεν πείθουν πια. Αλλά την ωμή προπαγάνδα τους σήμερα, θα τη θυμόμαστε…).
* Συμπέρασμα τρίτο: Ο Σαμαράς άνοιξε το φιλελεύθερο δρόμο για έξοδο από την κρίση.
Ενώ ο Τσίπρας επέστρεψε, όχι μόνο στην ύφεση και στην κρίση, αλλά και στον κρατισμό!
Κι αυτό φαίνεται, όχι μόνο από το «μείγμα» της πολιτικής (που εφάρμοσε), αλλά και από τις μεταρρυθμίσεις ανταγωνιστικότητας (που τις αντέστρεψε).
–Επί Σαμαρά η Ελλάδα βρισκόταν στην πρώτη θέση διεθνώς σε εφαρμογή (όχι απλώς ψήφιση) μεταρρυθμίσεων που ευνοούν την ανταγωνιστικότητα. Και στις μέρες του, η οικονομία της ανέβηκε δεκάδες θέσεις στη διεθνή κατάταξη.
–Επί Τσίπρα, αντίθετα, η Ελλάδα έχασε θέσεις σε ανταγωνιστικότητα διεθνώς.
–Τη μεγαλύτερη ξένη επένδυση στην Ελλάδα την έχει σταματήσει, στις Σκουριές Χαλκιδικής. Και το μεγαλύτερο σχέδιο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη, στο Ελληνικό, που το ξεμπλόκαρε ο Σαμαράς μετά από 12 χρόνια, το πολέμησε τότε ο Τσίπρας κι ύστερα το υπέγραψε ο Τσίπρας, τώρα έχει βαλτώσει και πάλι! Επί κυβέρνησης Τσίπρα και εξ αιτίας της…
Γι’ αυτό και έχει χάσει την διεθνή εμπιστοσύνη. Και των επενδυτών, αλλά και των δανειστών.
Μπορεί να έρχεται ο Μακρόν στην Αθήνα, αλλά έρχονται και οι… Γερμανικές εκλογές σε λίγες βδομάδες. Κι έρχεται και το ΔΝΤ σε λίγες μέρες.
Κι όταν τελειώσουν οι «περισπασμοί» από τις Γερμανικές εκλογές, τότε θα λυθούν τα χέρια των δανειστών να αλλάξουν το κρατικίστικο πρόγραμμα του Τσίπρα – που δεν πρόκειται να βγει – με ένα άλλο πιο φιλελεύθερο!
Αφού στο μεταξύ τραβήξουν το χαλί και του ίδιου του Τσίπρα.
Γιατί τον ίδιο δεν τον εμπιστεύονται να κάνει όσα ως αντιπολίτευση πολέμησε κι ως κυβέρνηση μπλόκαρε…
Ως την άνοιξη θα έχουμε νέο Πρόγραμμα, το τέταρτο, πιο φιλελεύθερο και νέα κυβέρνηση, επίσης πιο φιλελεύθερη, να το εφαρμόσει.
Κι αυτό δεν αφορά ούτε τους «σχεδιασμούς» του Τσίπρα, ούτε τις «επιθυμίες» του. Αφορά την ανάγκη να βγει η χώρα από τη «μέγγενη» του κρατισμού και της υπέρ-φορολόγησης.
Που την αντιλαμβάνονται πια και οι ίδιοι οι δανειστές. Οι οποίοι, έτσι κι αλλιώς, κρατάνε δεμένο τον Τσίπρα, γιατί ο ίδιος φρόντισε να τους υπογράψει τα πάντα, και να μην εφαρμόζει τίποτε.
Και τώρα, κάνει… «αριστερές στροφές» για να καθησυχάσει τους δικούς του, αλλά εξαγριώνοντας τους δανειστές (που άλλα περίμεναν) και οδηγώντας στην απελπισία την ελληνική οικονομία (που στενάζει από την πρωτοφανή αφαίμαξη σε φόρους και εισφορές)…
Ο Τσίπρας δεν έχει κανένα «δίλημμα» να φύγει ή να μείνει.
Να μείνει θέλει, μέχρι τέλους.
Αλλά αυτό, απλούστατα, δεν εξαρτάται πια από τον ίδιο!
Θα πέσει γιατί αυτό που εφαρμόζει δεν βγαίνει και γιατί δεν θέλουν να τον κρατήσουν πια. Αυτά που ήταν να ψηφίσει, ήδη τα ψήφισε. Να τα εφαρμόσει, δεν υπάρχει περίπτωση.
Από την αντιπολίτευση να κάνει ζημιά σε όσα ο ίδιος ψήφισε, είναι κομματάκι δύσκολο.
Άσε που όταν χάσει, θα έχει περισσότερα να φοβάται από τους δικούς του…
Αλλά – πάνω απ’ όλα – το Πρόγραμμα πρέπει να αλλάξει!
Μαζί, και η κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το επόμενο, πιο φιλελεύθερο Πρόγραμμα…
Τόσο απλά.