Putin, ο εχθρός της Δύσης

Ο Ρώσος πρόεδρος είναι σε θέση να αντιμετωπίζει με επιτυχία τις επιθέσεις εναντίον του, έχοντας την πλήρη στήριξη του λαού του – ενός λαού που, σε αντίθεση με εμάς τους νεοέλληνες γνωρίζει πολύ καλά ότι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, ενώ δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με κόπο, με στερήσεις και με οδύνες.

«Ο νέος ψυχρός πόλεμος έχει μία μεγάλη διαφορά με τον προηγούμενο: το γεγονός ότι η Ρωσία δεν είναι πλέον σοσιαλιστική. Η σοβιετική «αυτοκρατορία του σκότους» όπως την παρουσίαζαν τα δυτικά ΜΜΕ δεν υπάρχει, ενώ δεν πρόκειται πλέον για τη σύγκρουση του καπιταλισμού με τον κομμουνισμό. Εν τούτοις, ο πρόεδρος Putin έχει αναχθεί στον εχθρό νούμερο ένα της Δύσης από τα δικά της μέσα ενημέρωσης, κατηγορείται για τις κάκιστες των προθέσεων, ενώ παρουσιάζεται ως ένα μιλιταριστικό τέρας του παρελθόντος.

Η αιτία είναι προφανώς η άρνηση του να εφαρμόσει όλα αυτά που δρομολογήθηκαν πολλά χρόνια πριν στη Χιλή, στη Νότια Αφρική, στην Πολωνία και αλλού – ακόμη και στη Νέα Ορλεάνη όπου, με τη βοήθεια του τυφώνα «Katrina», επετράπη η ελεύθερη είσοδος στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, με αποτέλεσμα την ιδιωτικοποίηση των πάντων. ΟPutin φαίνεται πως κατάλαβε έγκαιρα ότι, ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός είχε στόχο να εξασφαλίσει ένα μεγάλο κομμάτι από το γλυκό με το όνομα «Ρωσία», έχοντας αντισταθεί με επιτυχία – κάτι που όμως δεν θα του συγχωρηθεί ποτέ από τη δυτική ελίτ«.

Ανάλυση

Αποτελεί αναμφίβολα μέρος της φιλοσοφίας των «παιδιών του Σικάγο», της ακραίας νεοφιλελεύθερης νοοτροπίας της σχολής του Friedman, η σύναψη αγαθών σχέσεων και η συμμαχία με τους εκάστοτε δικτάτορες και ολιγάρχες. Αυτό τουλάχιστον τεκμηριώνει η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε στη Χιλή, όταν το 1971 ο δικτάτορας Pinochet ανέτρεψε τον εκλεγμένο πρόεδρο της χώρας S. Allende – σήμερα στη Βραζιλία με την ανατροπή της προέδρου της (ανάλυση). Τα βασανιστήρια που δρομολογήθηκαν, καθώς επίσης η μαζική ιδιωτικοποίηση της Χιλής οδήγησαν στην πείνα, στη φτώχεια, στην απελπισία και στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους – κάτι που εφαρμόσθηκε κατά τη διάρκεια των επομένων δεκαετιών επανειλημμένα, σε αρκετές άλλες χώρες του πλανήτη και τώρα στην Ελλάδα.

Μεταξύ πολλών άλλων έγινε ολοφάνερο στην περίπτωση της Ν. Αφρικής, αμέσως μετά την εκλογή του N. Mandela (άρθρο) – όπου ο μακροχρόνιος πόλεμος εναντίον του Apartheid κατέληξε στο ξεπούλημα της χώρας.Φυσικά δεν άλλαξε απολύτως τίποτα στον τρόπο διακυβέρνησης της Ν. Αφρικής, αφού παρέμειναν ανέπαφες οι παλαιές δομές εξουσίας. Κάτι ανάλογο συνέβη στην Πολωνία, όπου το εργατικό συνδικάτο «Αλληλεγγύη» δεν έλαβε καθόλου μέρος στον οικονομικό σχεδιασμό της χώρας – ενώ δεν έμεινε ανέπαφη ούτε η Ρωσία, στην οποία εφαρμόσθηκε η στρατηγική «σοκ και δέος» (ανάλυση), η οποία όμως δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί από λάθος της τότε αμερικανικής ηγεσίας.

Το βασικό τέχνασμα της μεθόδου που χρησιμοποιούν τα παιδιά του Σικάγο είναι το εξής: τα οικονομικά θέματα της εκάστοτε χώρας παρουσιάζονται εν πρώτοις στο εξωτερικό ως δευτερεύοντα, ενώ στο εσωτερικό δρομολογείται η ιδιωτικοποίηση των πάντων όσο το δυνατόν γρηγορότερα, με τη μέθοδο του εκβιασμού (δόσεις δανείων έναντι πολλαπλάσιων ανταλλαγμάτων).

Εκτός αυτού, για να είναι σίγουρη η επιτυχία της μεθόδου, τα χρέη των προηγουμένων κυβερνήσεων δεν διαγράφονται αλλά, αντίθετα, χρησιμοποιούνται ως μέσο πίεσης του πληθυσμού – ενώ παράλληλα διαστρεβλώνονται οι στατιστικές, διογκώνονται τα ελλείμματα όπως στο παράδειγμα της ΕΛΣΤΑΤ κοκ.,με στόχο να πεισθούν οι ιθαγενείς ότι δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση. Την ίδια στιγμή χειραγωγούνται οι Πολίτες μέσω των εξαγορασμένων ΜΜΕ, έτσι ώστε να πιστέψουν πως είναι οι ίδιοι ένοχοι για την δήθεν άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας τους – καθώς επίσης ότι, αυτά που δρομολογεί το ΔΝΤ είναι το μοναδικό φάρμακο για την εξυγίανση της πατρίδας τους που είναι μεν πικρό, αλλά απολύτως απαραίτητο.

Η Ρωσία της δεκαετίας του 1990

Ένα χρόνο μετά την απονομή του βραβείου Νόμπελ, ο τότε ηγέτης της Ρωσίας M. Γκορμπατσόφ προσγειώθηκε στο Λονδίνο, για να συμμετέχει στη σύσκεψη των G7 – όπου του έγινε σαφές ότι, έπρεπε να δρομολογήσει με γρήγορο ρυθμό βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές στη χώρα του, αφού διαφορετικά δεν θα έπαιρνε καμία βοήθεια από τη Δύση και θα κατέρρεε. Οι πιέσεις απέναντι του κλιμακώνονταν διαρκώς, ενώ οι μεταρρυθμίσεις που του ζητούνταν ήταν ανάλογες με αυτές που είχαν απαιτηθεί στο παρελθόν από το δικτάτορα της Χιλής – κάτι που ο Γκορμπατσόφ δεν ήταν σε θέση να κάνει χωρίς να αντιδράσει ο λαός, με αποτέλεσμα να αντικατασταθεί από τον Γιέλτσιν, ο οποίος ταίριαζε περισσότερο στο νεοφιλελεύθερο σχεδιασμό.

Πράγματι ο Γιέλτσιν έκανε αυτά ακριβώς αυτά που περίμεναν οι εκπρόσωποι του ακραίου νεοφιλελευθερισμού:ξεπούλησε άπειρα περιουσιακά στοιχεία της χώρας του σε εξευτελιστικές τιμές, χωρίς να εξαιρούνται οι μεγάλες εταιρείες πετρελαίου, με αποτέλεσμα να έλθουν στην εξουσία οι Ολιγάρχες και να αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό η δύναμη τους – ενώ την ίδια χρονική περίοδο ο υπόλοιπος πληθυσμός υπέφερε τα πάνδεινα.

Περαιτέρω, το Σεπτέμβρη του 1999 η δημοτικότητα του Γιέλτσιν είχε φτάσει στο ναδίρ, αφού ο πληθυσμός θεωρούσε πως ήταν αυτός υπεύθυνος για τα δεινά του και όχι τα παιδιά του Σικάγο, τα οποία κυβερνούσαν από το παρασκήνιο. Εκείνη ακριβώς την εποχή εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Putin,τον οποίο εξουσιοδότησε ο Γέλτσιν να συλλάβει τους τρομοκράτες που είχαν καταστρέψει τέσσερις πολυκατοικίες – κάτι ανάλογο δηλαδή με την 11η Σεπτέμβρη στη Νέα Υόρκη.

Ο Γιέλτσιν είχε υποθέσει πως έτσι θα παρέμενε στην εξουσία, όπως νόμιζαν επίσης τα παιδιά του Σικάγο  – κάτι που όμως δεν συνέβη, επειδή την 31η Δεκέμβρη του 1999 τον διαδέχθηκε επίσημα ο Putin, αφού προηγουμένως τον διαβεβαίωσε πως δεν θα ασκήσει ποινική δίωξη εναντίον του.

Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα βέβαια οι δυτικές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις είχαν δημιουργήσει στη Ρωσία καταστροφικές συνθήκες – αφού έως το 1998 το 80% των γαιοκτημόνων είχαν χρεοκοπήσει, 70.000 κρατικές επιχειρήσεις έκλεισαν, η ανεργία είχε εκτοξευθεί στα ύψη, η φτώχεια αυξανόταν ραγδαία, ο αλκοολισμός παρουσίασε άνοδο κατά 900%, οι αυτοκτονίες επίσης, η εγκληματικότητα μεσουρανούσε, ενώ ο πληθυσμός μειώθηκε στα 142 εκ., με το προσδόκιμο ζωής να ευρίσκεται σε ελεύθερη πτώση.

Η Ρωσία του Putin

Συνεχίζοντας, αυτό που επικρατούσε ως αντίληψη όταν ανήλθε στην εξουσία ο Putin, με τη βοήθεια της χειραγώγησης του πλήθους βέβαια ήταν το ότι, η Ρωσία είχε μία έμφυτη κουλτούρα διαφθοράς – καθώς επίσης πως η χώρα δεν ήταν ακόμη έτοιμη για να υιοθετήσει μία πραγματική Δημοκρατία. ΟPutin όμως εκμεταλλεύθηκε τη συγκεκριμένη δυτική προπαγάνδα που είχε στόχο να θυματοποιήσει τους Ρώσους, ασχολούμενος εν πρώτοις με τους Ολιγάρχες – τους οποίους κατήγγειλε για διαφθορά, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί από τη Δύση για τη χρήση μαφιόζικων μεθόδων.

Εν τούτοις δεν επηρεάσθηκε καθόλου από τις κατηγορίες και λειτούργησε μεθοδικά στο παρασκήνιο, αντιμετωπίζοντας με επιτυχία όλα τα προβλήματα – φτάνοντας έτσι στο σημείο να ανακοινώσει επίσημα τα Χριστούγεννα του 2005 ότι, η Ρωσία υπό την ηγεσία του δεν πρόκειται να δρομολογήσει κανένα ξεπούλημα των εταιρειών πετρελαίου και φυσικού αερίου. Αντίθετα, εθνικοποίησε σε χρόνο μηδέν μία επιχείρηση φυσικού αερίου που ανήκε στον όμιλο της Yukos, ενώ εμπόδισε την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των ρωσικών εταιρειών από τις δυτικές πολυεθνικές.

Στα πλαίσια αυτά, ήταν η πρώτη φορά που τα παιδιά του Σικάγο απέτυχαν σε τέτοιο βαθμό. Ακόμη χειρότερα, οι κατηγορίες που απεύθυναν εναντίον τουPutin δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, ούτε τα δάνεια προς τη χώρα που αναιρούσαν – κυρίως επειδή η πλειοψηφία του πληθυσμού τον στήριζε, αδιαφορώντας για το όποιο κόστος. Παρά το ότι λοιπόν η Δύση περίμενε πως θα εξελιχθεί σε έναν άλλο Pinochet, ο πρόεδρος Putin την απογοήτευσε – κάτι που φυσικά δεν θα του συγχωρηθεί ποτέ.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια πως ο Putin είναι ένας καλός άνθρωπος, ο οποίος θέλει μόνο το καλό του λαού του. Αντίθετα, πρόκειται για ένα άτομο που αγαπάει την εξουσία, ενώ είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να μη χάσει την επιρροή του στους Πολίτες της χώρας του – γεγονός που τεκμηριώνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους κομματικούς ανταγωνιστές του, καθώς επίσης τα ΜΜΕ.

Από την άλλη πλευρά όμως, δεν είναι καθόλου πρόθυμος να ανεχθεί τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ ή την ήττα στη γεωπολιτικά για τη Ρωσία πολύ σημαντική Ουκρανία, χωρίς να αντιδράσει – ενώ γνωρίζει πως η Δύση, υπό την ηγεσία των Η.Π.Α. και της Γερμανίας, εκβιάζουν την Ουκρανία με κάθε τρόπο, έτσι ώστε να παίζει το δικό τους παιχνίδι εξουσίας εναντίον της Ρωσίας.

Εκτός αυτού, θέλει να ανεξαρτητοποιήσει τη χώρα του από το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα του χρέους (ανάλυση), καθώς επίσης από το δολάριο, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο – συνειδητοποιώντας τους αμέτρητους κινδύνους που συνεπάγονται για την εδαφική και λοιπή ακεραιότητα της Ρωσίας.

Εύλογα λοιπόν θεωρείται ως ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της Δύσης – αφού είναι ο μοναδικός ηγέτης που αρνείται να αποδεχθεί την αμερικανική οικονομική και στρατιωτική ηγεμονία, έχοντας τη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού του. Το γεγονός δε ότι, η Κίνα παρακολουθεί με άγρυπνο βλέμμα τη διαμάχη του με τις Η.Π.Α., δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα στην υπερδύναμη – η οποία φοβάται επί πλέον την «αποσκίρτηση» της Γερμανίας από τη δυτική τριάδα (Η.Π.Α., Ευρώπη και Ιαπωνία).

Επίλογος

Η Ρωσία δεν είναι η μοναδική εξαίρεση, όσον αφορά τα πειράματα των παιδιών του Σικάγο – αφού αρκετές φορές στο παρελθόν υπήρξαν αποτυχίες ή δεν κύλισαν όλα όπως είχαν σχεδιαστεί. Εν τούτοις ο κεντρικός στόχος του ΔΝΤ, του βασικού εργαλείου τους, ο οποίος δεν είναι άλλος από το να προκαλεί σοκ στις χώρες που ζητούν τη βοήθεια του έτσι ώστε να δρομολογεί ευρείες ιδιωτικοποιήσεις,μοιράζοντας τα «διαμάντια» σε εξευτελιστικές τιμές σε ορισμένους δικούς του εντολείς, είχε σχεδόν πάντοτε επιτυχία.

Στο σημείο αυτό μόνο ο Putin στάθηκε απέναντι και κατέφερε να εμποδίσει το ξεπούλημα της χώρας του – οπότε εύλογα έχει τοποθετηθεί στο στόχαστρο από τους πάντες, οι οποίοι τον πολεμούν με κάθε τρόπο, ειδικά μέσω των ΜΜΕ. Εν τούτοις, φαίνεται πως είναι σε θέση να αντιμετωπίζει με επιτυχία τις επιθέσεις εναντίον του, έχοντας την πλήρη στήριξη του λαού του – ενός λαού που, σε αντίθεση με εμάς τους νεοέλληνες, γνωρίζει πολύ καλά ότι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, ενώ δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με κόπο, με στερήσεις και με οδύνες.