Κοροϊδευτικά το έλεγαν ”cavallo da tiro dell Egeo” δηλαδή «άλογο για το όργωμα του Αιγαίου»! Κι αυτό μάλλον γιατί ο επιβάτης δεν γνώριζε τα ωράρια των δρομολογιών! Κι όμως, μπορεί να ήταν απελπιστικά αργό και να καθυστερούσε, αλλά από το 1937 μέχρι το 1942, ήταν το μοναδικό ατμόπλοιο που συνέδεε τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα με τη...
Ρόδο, έτσι λοιπόν δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές. Θα ταξίδευες με ένα μικρό ιστιοφόρο ή θα διάλεγες το θρυλικό Fiume.
Για αυτή τη συνέπεια του, όμως κυρίως την παρουσία του σε δύσκολες εποχές το μικρό ατμόπλοιο αγαπήθηκε, ας μην ξεχνάμε πως εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν λιμάνια! Κι έτσι δεν ξεχάστηκε από τους Δωδεκανήσιους.
Όμως το πλοίο δεν είχε τύχη, χτυπήθηκε και βυθίστηκε, μαζί του πήρε 219 επιβαίνοντες, αν και υπάρχουν πηγές που αναφέρουν περισσότερους.
Με το ξέσπασμα του πολέμου το ατμόπλοιο φορτώθηκε οπλισμό, ήταν 16 Ιουνίου 1940 και σύμφωνα με τον συνταγματάρχη Ruggero Fanizza, στο καταστρώμα του πλοίου τοποθέτησαν ένα μικρό κανόνι, μάλλον άχρηστο για αληθινές μάχες, όμως το πλοίο στοχοποιήθηκε και δεν άργησε να βρεθεί στο δρόμο ενός ακούραστου Ελληνικού υποβρυχίου.
Ήταν 24 Σεπτεμβρίου 1942 όταν κατά τη διάρκεια της έβδομης πολεμικής περιπολίας στο στενό Ρόδου - Σύμης και τουρκικών ακτών, το Υ/Β «ΝΗΡΕΥΣ» με Κυβερνήτη τον νέο ακόμη Πλωτάρχη Αλέξανδρο Ράλλη, βύθισε το ιταλικό ατμόπλοιο Fiume, το οποίο μετέφερε τρόφιμα, επιβάτες και εκτελούσε αλλαγή της ιταλικής φρουράς στη Σύμη. Λίγες ημέρες νωρίτερα ο Ράλλης είχε βυθίσει 3 ιστιοφόρα στα Βόρεια της Καρπάθου.
Tο χρονικό της βύθισης περιγράφεται στην αναφορά του διασωθέντος Υποπλοίαρχου Silvio Kastelic (προς την εταιρεία του πλοίου Adriatica, στις 12/10/42):
«Στις 12.05 της 24 Σεπτεμβρίου 1942 ξεκινήσαμε από την Ρόδο με προορισμό την Σύμη. Στις 12.10 περάσαμε την Punta Sabbia (πιθανόν να εννοεί την αμμόγλωσσα στο Ενυδρείο της Ρόδου) και κατόπιν ακολουθήσαμε πορεία 287μοίρες.
Το πλοίο ήταν φορτωμένο με 81,5 τόννους τρόφιμα για τα διάφορα νησιά. Επίσης, είχε και 249 επιβάτες, πολίτες και στρατιωτικούς (τους αδειούχους που επέστρεφαν στις μονάδες τους).
Το πλήρωμα ήταν 29 ναυτικοί και 9 στρατιωτικοί. Συνολικά 287 επιβάτες.
Ο καιρός ήταν καλός, άνεμοι Βόρειοι 4-5 Β και η ταχύτητα στους 10 κόμβους.
Ο Κυβερνήτης Aldo Cantu ήταν στη γέφυρα μέχρι τις 12.30 και μετά αποσύρθηκε στην καμπίνα του δίνοντας εντολή να προσέχουν για νάρκες.
Στις 13.02 και σε απόσταση 9,5 μίλια από την αμμόγλωσσα έγινε μια μεγάλη έκρηξη.
Ήταν προφανές ότι χτυπηθήκαμε από τορπίλη.
Το πλοίο κόπηκε στα δύο και ταχύτατα άρχισε να βυθίζεται, σχεδόν κατακόρυφα. Το fiume (σύμφωνα και με εκτιμήσεις άλλων) βυθίσθηκε σε 25 δευτερόλεπτα, γεγονός που εξηγεί τον μικρό αριθμό των διασωθέντων και την απώλεια των εγγράφων του πλοίου και του πληρώματος.
Η Ναυτική Διοίκηση, προφανώς ειδοποιημένη από τις παράκτιες φρουρές, έστειλε βοήθεια.
Δύο υδροπλάνα του Ερυθρού Σταυρού, έφθασαν στον τόπο του ναυαγίου, όμως το ένα ανετράπη κατά την προσθαλάσσωση
Μετά από 45 λεπτά ήλθε και άλλη βοήθεια.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, από τους 287 επιβαίνοντες, σώθηκαν μόνον οι 73.»
Όπως αναφέρει ο συγγραφέας Μανώλης Κασσώτης, ο μοναδικός επιζών αξιωματικός ήταν ο Silvio Kastellic, και από τους λιγοστούς επιβάτες που τα κατάφεραν ο Γιώργος Κουμνενής, εργαζόμενος στο dopolavoro της Καρπάθου.
Απίστευτη είναι και η ιστορία του Συμιακού επιζώντα π. Γαβριήλ (1925-2006), κατά κόσμο Γιώργου Μαργαρίτη, πολύ αργότερα ηγούμενου στον Πανορμίτη, στο μοναστήρι της Σύμης.
Ο π. Γαβριήλ ήταν τότε ένας 15χρονος έφηβος και επέστρεφε στην Σύμη έπειτα από μια επέμβαση στο νοσοκομείο της Ρόδου, μετά το χτύπημα και τη βύθιση του ατμόπλοιου κολυμπούσε 6 ώρες και όταν επιτέλους έφθασαν τα Ιταλικά ναυγωσωστικά κατάφερε να ανέβει σε ένα από αυτά. Ο ίδιος πίστεψε πως σώθηκε από θαύμα, είχε παρακαλέσει τον Άγιο της Σύμης να βοηθήσει και Εκείνος τον έσωσε! Όμως η μητέρα του δεν τα κατάφερε, πνίγηκε, ήταν μέσα στα ελάχιστα (6-7) πτώματα που βρέθηκαν.
Ο π. Γαβριήλ έγραψε για τις πικρές μνήμες και την αφιέρωση του στο Θεό:
“…Μόνο πέντε-έξι πτώματα βρέθηκαν, μεταξύ αυτών και της μητέρας μου.
Χάρηκα πολύ και την ενταφίασα στην Ρόδο. Έγινε μεγάλη κηδεία με τους Ιταλούς και τους δικούς μας.
Γύρισα με ένα μικρό καραβάκι από την Ρόδο στην Σύμη. Περνάει λίγος χρόνος και έρχομαι στην Μονή. Στην Μονή εδώ κατ΄ αρχήν ήρθα ως λαϊκός. Μετά εκάρην Μοναχός και έκτοτε παραμένω εδώ.”
Το FIUME πήρε το όνομα του από την ομώνυμη πόλη που βρίσκεται στον κόλπο της Ανδριατικής, ναυπηγήθηκε το 1926, είχε μήκος 48 μ., ήταν 654 τόννων και μπορούσε να αναπτύξει μέγιστη ταχ. περίπου 11 κόμβων.
Κατά την διάρκεια του πολέμου ήταν εξοπλισμένο με ένα πυροβόλο 76/40 (διακρίνεται και στην φωτογραφία), 4 πολυβόλα και αρκετές βόμβες βυθού, παρόλο που το πλοίο δεν εξυπηρετούσε πολεμικούς σκοπούς, πλην της μεταφοράς αδειούχων Ιταλών στρατιωτικών.
Πηγές
Μανώλης Κασσώτης, Η Κάρπαθος στο Β΄παγκόσμιο πόλεμο
http://www.hellasarmy.gr/hn_unit.php?id=Y04
Γιώργος Λυριστής, Η βύθιση του Φιούμε, Καρπαθιακή, Μάιος 1995
http://www.panormitisymis.gr/index.php/gavriil-margaritis
"verena"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.