«Μαϊντανοί» και «παρατράγουδα»

Τη διαπλοκή πολλοί εμίσησαν, αλλά τα Μέσα της ολίγοι. Είναι τόσο γλυκιά, βλέπεις, για ορισμένους και ορισμένες η γεύση της προβολής που αγγίζει τα επικίνδυνα όρια του εθισμού. Ενός εθισμού που οι παρενέργειές του από ένα σημείο και μετά αδρανοποιούν και τα τελευταία αντανακλαστικά αυτοπροστασίας του υποκειμένου. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε κάθε μέρα στις μικρές μας οθόνες.

Εικόνες που συνήθως ακροβατούν επικίνδυνα πάνω από το μωροφιλόδοξο κενό της γελοιότητας και του αυτοεξευτελισμού.

Εικόνες που υποβιβάζουν ακόμα και το συλλογικό προς χάριν λίγων λεπτών δημοσιότητας με πρωταγωνιστές πρόσωπα που στο τηλεοπτικό λεξικό έχουν κωδικοποιηθεί ως «μαϊντανοί» των καναλιών. Πρόσωπα πρόθυμα να εκτεθούν δημοσίως, έχοντας μάλιστα την ψευδαίσθηση πως με την «προβολή» τους προσφέρουν κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό τόσο στους ίδιους όσο και στο τηλεοπτικό κοινό. Στις περιπτώσεις δε των «πολιτικών μαϊντανών», που ευδοκιμούν στους πολύχρωμους μπαξέδες της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας, ο εθισμός χαρακτηρίζεται συνήθως από μια διαστροφική αντίληψη της επαφής με το εκλογικό σώμα ασχέτως τηλεοπτικής διαστρωμάτωσης και επιλεκτικότητας. Η κλασική περίπτωση του «πολιτικού μαϊντανού» αδιαφορεί για την ταυτότητα του Μέσου που χρησιμοποιεί. Αδιαφορεί για το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό περιεχόμενο του τηλεοπτικού οικοδεσπότη θεωρώντας πως όλα και όλοι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αγωγοί ιδεών, απόψεων, θέσεων και κυρίως καταγραφής της δικής του προσωπικής παρουσίας. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε κάθε μέρα αλλά και κάποιες νύχτες στις μικρές μας οθόνες.

Στη χώρα που γραφικοί τηλεβιβλιοπώλες τού «ό,τι πάρεις είκοσι ευρώ» έφτασαν να ορκίζονται υπουργοί και να διαφεντεύουν τις τύχες όχι μόνο των πελατών τους αλλά δυστυχώς και όλων των υπολοίπων, θα μπορούσε κανείς να πει ότι τα έχει «δει» όλα και τα έχει υποστεί επίσης όλα. Αμ δε. Όρεξη για ζάπινγκ να έχεις και μάλιστα μεταμεσονύκτιο κι εκεί να δεις εκπλήξεις. Θα δεις σε ζωντανή σύνδεση πως απ’ όλα έχει ο τηλεοπτικός μπαξές, μιας και η επικοινωνιακή αρχή «παράθυρο να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι» λειτουργεί και κάθετα και οριζόντια στον πολιτικό μπαξέ. Χωρίς ίχνος αυτοπροστασίας, δίχως το ελάχιστο ψήγμα σεβασμού στο συλλογικό «μαϊντανοί» μετατρέπονται σε «παρατράγουδα» που φαλτσάρουν επικίνδυνα ανάμεσα σε καρικατούρες της τηλεοπτικής μας υποκουλτούρας, εκτιμώντας μάλιστα πως με τον τρόπο αυτό υπηρετούν την αμφίδρομη σχέση τους με την κοινωνία και θεωρώντας ότι προσφέρουν υπηρεσίες στον πολιτικό φορέα που εκπροσωπούν. Εκτιμήσεις και θεωρήσεις που αγγίζουν τα όρια των παραισθήσεων που προκαλεί ο εθισμός της ακατάσχετης και άνευ όρων προβολής και δεν απέχουν πολύ από τη γραφικότητα. Μια γραφικότητα που στο όνομα μιας στρεβλής αντίληψης περί επικοινωνιακού αγώνα επιχειρεί να δικαιολογήσει ακόμη και τον τηλεοπτικό συγχρωτισμό με φασίζοντες κομιστές, παρανοϊκούς μακελάρηδες και λούμπεν παρατράγουδα. Μια γραφικότητα που δυστυχώς δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με τη δύναμη του τηλεκοντρόλ και μόνο, μιας και οι παράπλευρες ζημιές που προκαλεί είναι πολλαπλάσιες από τα υποτιθέμενα οφέλη όπως αυτά έχουν περιγραφεί από τον Ανδρέα Εμπειρίκο στο ποίημα «Των επιπτώσεων αι πτώσεις».