Απόγνωση: Οδοιπορικό του tvxs στην Ειδομένη

Η υγρασία τρυπάει τα κόκκαλα. Το κρύο δε λέει να καταλαγιάσει κι ας έχουν καλυτερέψει οι καιρικές συνθήκες. Οι φωτιές καίνε ασταμάτητα, αλλά δεν μπορούν να ζεστάνουν τις καρδιές των προσφύγων. Ούτε και τα λόγια συμπαράστασης πολιτικών και λοιπών επισήμων, των όψιμων δήθεν αλληλέγγυων, που καταφθάνουν στην εσχατιά της Ελλάδας.
Λίγες μέρες πέρασαν από την τελευταία φορά που επισκέφθηκα τον καταυλισμό στην Ειδομένη. Από μακριά η εικόνα που κάνει το γύρο του κόσμου εδώ και λίγες εβδομάδες είναι η ίδια.
Εκατοντάδες μικρές πολύχρωμες σκηνές ανάμεσα σε λασπόνερα μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι και στο βάθος οι μεγαλύτερες λευκές της UNHCR και των ΜΚΟ. Βαν με δορυφορικά πιάτα και τηλεοπτικά συνεργεία και πιο πέρα το σιδερόφραχτο Τείχος που φρουρείται νύχτα και μέρα από τους Ράμπο της Fyrom. Και μέσα σ΄ αυτό το σκηνικό, που έστησε η υποκρισία των Ευρωπαίων ηγετών, περιδιαβαίνουν χιλιάδες κατατρεγμένοι.
Καθώς πλησιάζω, διαπιστώνω λιγότερη αναταραχή και μεγαλύτερο πλήθος. Οι σκηνές έχουν φθάσει σχεδόν μέχρι τις παρυφές του χωριού. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι περισσότεροι οι πρόσφυγες που έρχονται, παρά αυτοί που φεύγουν, αναζητώντας καταφύγιο κάπου απάνεμα. Κάποιοι μάλιστα έστησαν τα τσαντίριά τους κάτω από τη στέγη ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού.

Η δύναμη της απόγνωσης απέναντι στο Τείχος
Στον κεντρικό δρόμο λίγες εκατοντάδες μέτρα από τη συνοριακή γραμμή πρόσφυγες μέσ΄ στη λάσπη, που πάνε πέρα δώθε κάποιοι ντυμένοι με αδιάβροχα, που περιμένουν σε ουρές για ένα σάντουϊτς, που προσπαθούν να στεγνώσουν ό,τι τους απέμεινε, που κουβεντιάζουν κατάχαμα κι ας είναι βρεμένη η γη. Γυναίκες που πλένουν ρούχα μπρος στον αγωγό ποτίσματος ενός χωραφιού, χρησιμοποιώντας μεγάλες πλαστικές σακούλες αντί για λεκάνες, που ταϊζουν βρέφη δίπλα στη φωτιά.
Στο δρόμο νεαροί μεταφέρουν  ξερά ξύλα και κλαδιά από τη γύρω περιοχή, άλλοι φορτίζουν τα κινητά τους γύρω από ένα πολύπριζο, κάποιοι παίζουν μπάλα, ένας μπαρμπιέρης κουρεύει ένα συμπατριώτη του και παιδιά παίζουν μεσ΄ στα λασπόνερα με ό,τι βρουν μπροστά τους.

Ένας ολόκληρος κόσμος, ένα μικρό χωριό που περιμένει να πέσει το… Τείχος. Δώδεκα χιλιάδες, δεκατέσσερις είναι, όποιον κι αν ρωτώ, κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό. Δύο φορές μέσα σ΄ ένα μήνα επιχείρησαν να αφήσουν τη «γη του κανενός» για αυτούς, κι ας βρήκαν εδώ τη μεγαλύτερη φιλοξενία, που δεν χάνουν ευκαιρία να το πουν. Και τις δύο φορές απέτυχαν.

Την πρώτη στις 29 Φεβρουαρίου. Εκατοντάδες άτομα, ανάμεσά τους γυναίκες, μικρά παιδιά, φαμίλιες με τα μπαγκάζιά τους, ουρλιάζοντας, έσπασαν τα μπλόκα που είχαν δημιουργήσει Άραβες συμπατριώτες τους και τα ΜΑΤ και σαν ένα ορμητικό ποτάμι ξεχύθηκαν προς  τη σιδερόφρακτη πύλη της Fyrom. Σ΄ ελάχιστο χρόνο οι ατσάλινες κολώνες υποστύλωσης της πύλης είχαν μετατραπεί σε πολιορκητικούς κριούς για να διαρρήξουν το Τείχος. Κανένας, καμία γυναίκα με βρέφη στην αγκαλιά τους δεν οπισθοχωρούσε έστω κι ένα βήμα, ακόμη κι όταν ήταν βέβαιο ότι οι πάνοπλοι αστυνομικοί της Fyrom θα έριχναν από στιγμή σε στιγμή δακρυγόνα. Κι όταν τα παιδιά τους έπεφταν λιπόθυμα από τα δηλητηριώδη αέρια και τα μάτια ολονών μας έτσουζαν, μια μάνα γύρισε και μου είπε μέσα στην κάπνα: «ό,τι και να γίνει, θα περάσουμε», ενώ ένας νεαρός ούρλιαζε «φύγαμε για να σωθούμε από τον πόλεμο. Βρήκαμε πάλι τον πόλεμο μπροστά μας».