Αδυσώπητος και ανελέητος ο χρόνος ακολουθεί την πορεία του. Στο πέρασμά του αφήνει σημάδια καταλυτικά σε έμψυχα και άψυχα. Ανήμπορος ν’ αντιδράσει στον προαιώνιο κανόνα, ο άνθρωπος τον ακολουθεί μοιρολατρικά…
Γεννιέται, μεγαλώνει, δημιουργεί και στο τέλος αποσύρεται στο περιθώριο. Με ηρεμία και περισυλλογή στέκεται από μακριά κι αναμετρά τον χρόνο. Κατασταλαγμένος πια, και απαλλαγμένος από τις καθημερινές και πιεστικές άγνοιες της ζωής, ωστόσο ακόμα ενεργός και προτού έρθει ο Χειμώνας με την πλήρη απραξία και στωικότητα, με ηρεμία και γαλήνη, με λαγαρό το μυαλό του κάνει τη σούμα του. Η παλιά προαιώνια τάξη προστάζει. Ήρθε ή ώρα σου. Απολογήσου.
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα σου. Τώρα στο γέρμα της ζωής πρέπει να δώσεις απάντηση. Τι κατάφερες σ’ αυτό το σύντομο πέρασμά σου από τη ζωή; Τι έπραξες και τι παρέλειψες να πράξεις; Πόσα απ’ αυτά που έπραξες ήταν σωστά και πόσα λάθος; Προς τα πού θα γείρει η ζυγαριά;
Έχεις να δώσεις λόγο, αν όχι στο δικαστήριο του Μεγαλοδύναμου μετά την τελευτή, καθώς λένε μερικοί, αλλά στους επερχόμενους. Αποζητάς τη δίκαια κρίση τους. Αυτά τα σωστά σου κι αυτά τα λάθη σου. Σταράτα πράγματα, κι’ όχι να ελπίζεις στη συγκατάβασή τους. Ε, δε βαριέσαι … καλός ήταν…
Η αντιμετώπιση των ανίσχυρων γηρατειών
Αντιπελάργηση
Οι πελαργοί, όταν ο γονιός τους γυμνωθεί τελείως από τα φτερά (καθώς όταν γεράσει, αρχίζουν να πέφτουν), τον βάζουν ανάμεσά τους και τον ζεσταίνουν με τα δικά τους φτερά. Και του ετοιμάζουν άφθονο φαγητό, και τον βοηθούν όσο είναι δυνατόν όταν πρέπει να πετάξει, σηκώνοντάς τον απαλά, με τη φτερούγα τους, πότε ο ένας εκ δεξιών και πότε ο άλλος εξ αριστερών. Και τούτο είναι πασίγνωστο, ώστε μερικοί για την απόδοση των ευεργεσιών, κατά τον Μέγα Βασίλειο, να το ονομάζουν «αντιπελάργηση».
Οι γέροντες στη Σπάρτη
Όταν ο πατέρας γέρασε και δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί, πήρε ο γιός του, ο πολεμιστής Σπαρτιάτης, μια κουβέρτα, τον έβαλε μέσα και πήγε να τον αφήσει στον Καιάδα να πεθάνει από πείνα και δίψα, όπως γινόταν μέχρι τότε. Καθώς απομακρυνόταν, του φώναξε ο πατέρας: Γιέ μου, πάρε και την κουβέρτα! Θα την χρειαστεί ο γιός σου για να κουβαλήσει εσένα, όταν έρθει η ώρα.
Ο γιός μόλις άκουσε εκείνα τα λόγια, γύρισε πίσω και ξαναπήρε τον πατέρα του πίσω στην πόλη, μπροστά στα μάτια των έκπληκτων συμπολιτών του. Λένε πως έτσι καταργήθηκε η θανάτωση των ηλικιωμένων στον Καιάδα.
Ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης ρωτήθηκε: Τι το βαρύτερο πράγμα επί της γης; Απάντησε: Γέρων άπορος.
Αινείας και ο πατέρας του Αγχίσης
Μετά την άλωση και τη λεηλασία της Τροίας, ο Αινείας με μερικούς Τρώες (που έγιναν γνωστοί ως «Αινειάδες») εξακολούθησαν να αμύνονται σε κάποια συνοικία της πόλης, ώσπου οι Αχαιοί τους διεμήνυσαν ότι τους δέχονται «υποσπόνδους», δηλαδή ύστερα από συμφωνία να αποχωρήσουν ανενόχλητοι, με την άδεια να πάρουν ο καθένας τους ό,τι μπορούσε να σηκώσει στα χέρια του από την περιουσία του. Και ενώ όλοι οι άλλοι γέμισαν και πήραν σακιά με χρυσάφι, ασήμι, κοσμήματα, χρήματα, κλπ., ο Αινείας σήκωσε στους ώμους του τον γέροντα και ανήμπορο πατέρα του, τον Αγχίση, και τον μετέφερε έξω από την πόλη. Τότε οι Αχαιοί, θαυμάζοντας την πράξη του αυτή, του επέτρεψαν να πάρει ελεύθερα και ό,τι άλλο ήθελε από το σπίτι τους. Αλλά εκείνος και πάλι δεν προτίμησε τίποτα άλλο από τα ιερά ξόανα των θεών και τα οικογενειακά κειμήλια, που τα θεωρούσε ανώτερα από κάθε άλλο θησαυρό. Πολλές φορές κινδύνευσε για χάρη των γονέων του και για την ευσέβειά του προς τους θεούς. Μετά από αυτό, οι Αχαιοί του είπαν ότι ήταν διατεθειμένοι να του εκχωρήσουν όποιο μέρος της Τροίας ήθελε για να ζήσει εκεί με απόλυτη ασφάλεια.
Είναι παρήγορο που μερικοί νέοι άνθρωποι, ακόμα και σήμερα σκέπτονται σαν το γιο του γέροντα Σπαρτιάτη και τον Αινεία για να απαλύνουν τις τελευταίες μέρες των απομάχων της ζωής…
Αποστόλης Δ.Καλαντζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.