Massimo D’Alema: «Ο Renzi είναι άνθρωπος της Μοσάντ»!

Σιγά την ανακάλυψη κι αποκάλυψη… (Massimo D’Alema: «Renzi è un uomo del Mossad«…) θα έλεγα στον φίλο Massimo, όπως ακριβώς του έλεγα ευθέως τις σκέψεις μου το 2006, όταν συνεργαστήκαμε για τις ιταλικές πολιτικές εκλογές («Ιταλικές Πολιτικές Εκλογές 2006 – Οι 60 ημέρες της πολιτικής, επικοινωνιακής και προγραμματικής σύγκρουσης Berlusconi – Prodi»). Για να οδηγηθούμε στο σημερινό ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι, της «νέας τάξης» πραγμάτων, το τεράστιο εμπόδιο ήταν τα σοσιαλιστικά κόμματα και κινήματα, που αντλούσαν αναφορές κι ιδεολογικές ρίζες στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες. Στην Ιταλία έπρεπε να εξαφανιστεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας (PSI), το οποίο παρά τους συνεχείς «εκσυγχρονισμούς» και συμβιβασμούς παρέμενε δέσμιο της αριστερής παράδοσης και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων.
Πως θα μπορούσε να ανεχτεί η «νέα τάξη», έναν «εκσυγχρονισμένος» σοσιαλιστή ηγέτη που με την ιδιότητα του πρωθυπουργού μιας κυβέρνησης πέντε (5) κομμάτων, δηλώνει από το πρωθυπουργικό βήμα: «Ο ένοπλος αγώνας των Παλαιστινίων είναι νόμιμος«! (Bettino Craxi: «Η ελευθερία μου, ισοδυναμεί με τη ζωή μου»…)… Έτσι, αφού οι «εκσυγχρονισμοί» κι οι «μεταρρυθμίσεις» δεν μπορούν να αλώσουν το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας, το οδηγούν σε αλλαγές ονομασιών, συμβόλων, σχημάτων, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε δύο συνιστώσες: μία της ιταλικής κεντροαριστεράς και μια άλλη της ιταλικής κεντροδεξιάς. Κάτι αντίστοιχο διαπιστώνουμε σήμερα και στο χώρο που εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ της 3ης του Σεπτέμβρη, του Ανδρέα Παπανδρέου: H επέτειος ίδρυσης του ΠΑΚ… μετατράπηκε σε «Ημέρα των ερωτευμένων με τη σοσιαλδημοκρατία»!

Η πορεία της ευρωπαϊκής αριστεράς με όχημα τον «εκσυγχρονισμό» και τις «μεταρρυθμίσεις», η απομάκρυνση από τις λεγόμενες «ιδεοληψίες», που προβάλουν οι κοσμοπολίτες «ανανεωτές» της ιμπεριαλιστικής «αριστεράς» ήταν προδιεγεγραμμένος και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για επανάληψη της ιστορίας, η οποία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά οι «σκηνοθέτες» χρησιμοποιούν πάντα δοκιμασμένες συνταγές. Στο άρθρο με τίτλο «Το τέλος της ιταλικής κεντροαριστεράς» (εφημερίδα «Άποψη«, Απρίλης 2008) επισημαίνονται όλα τα φαινόμενα που σήμερα φαντάζουν «περίεργα» και συνοψίζονται στην απλή διαπίστωση για τη «σύγκρουση» της λεγόμενης «κεντροαριστεράς και «κεντροδεξιάς», πάντα με βάση εκείνο το καλπονοθευτικό ιταλικό εκλογικό σύστημα, που δίνει μπόνους στα «συμμαχικά» εκλογικά σχήματα κι όχι στην αυτόνομη κάθοδο κομμάτων: «Η Αριστερά και η Δεξιά δεν έχουν τις διαχωριστικές γραμμές και δόγματα του παρελθόντος… Δεν διαπιστώνονται ουσιαστικές πολιτικές διαφορές ανάμεσα στους δύο συνασπισμούς (Κεντροαριστερά-Κεντροδεξιά)…Δεν διαπιστώνονται δύο ιδεολογικά αντιμαχόμενα στρατόπεδα, αλλά δύο εκλογικοί συνασπισμοί με διαφορετική αισθητική αντίληψη, χωρίς ιδεολογικές, ταξικές διαφορές… Εκλογική μάχη… ανάμεσα σε ομοιόμορφα κόμματα, ώστε ν’ αναδειχθεί ο ικανότερος διαχειριστής μιας κοινωνικής συναίνεσης προς όφελος της αγοράς» (Απρίλης 2008).
Η προώθηση εκλογικών συστημάτων με πριμοδότηση «συνασπισμών», διευκόλυνε τη συνάθροιση ετερόκλητων πολιτικών αριβιστών…
Η επιλογή του ηγέτη αριστερών κομμάτων από δήθεν δημοκρατικές διαδικασίες αμερικάνικης εισαγωγής στην Ευρώπη («προκριματικές εκλογές, όχι από τα μέλη του κόμματος, το Συνέδριο, αλλά τον «λαό»)… πρόκρινε να «επιλέγει» το σύστημα κι οι έχοντες τις οικονομικές δυνατότητες, τους αρεστούς…
Έτσι, οι σημερινές διαπιστώσεις του  Massimo D’Alema, δεν ξαφνιάζουν. Αποτελούν λογική συνέπεια όσων ανέχτηκαν, ενσωματ΄λωθηκαν, στήριξαν τις επιλογές της «νέας τάξης» πραγμάτων στην πολιτική…

Η «ειρωνεία της τύχης», ή σωστότερα ο οπορτουνισμός και το όχημα των «μεταρρυθμίσεων» για να κερδίσεις την κυβερνητική εξουσία, παίρνουν την εκδίκησή τους!
Μια ξεχασμένη φωτογραφία, εκείνη των ιταλικών Δημοτικών εκλογών στη Φλωρεντία, το 2009, στην πλατεία των ιστορικών γραφείων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (τότε «εκσυγχρονισμένο» σε ονομασία και σύμβολα… Δημοκρατικό Κόμμα) στην Vie Nuove της Φλωρεντίας, όταν ο τελευταίος από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας «πατριάρχης» της ιταλικής αριστεράς και το «Δημοκρατικό Κόμμα» (πρώην ΚΚΙ, σήμερα η ραχοκοκαλιά της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας), επιλέγουν να στηρίξουν για υποψήφιο Δήμαρχο Φλωρεντίας ένα νεαρό δεξιό μασόνο, για να μην κερδίσει τις εκλογές ο υποψήφιος του Μπερλουσκόνι… Πλάι του στο μπαλκόνι ο υποψήφιος δήμαρχος της αριστεράς, ο νεολαίος της «φωτισμένης» δεξιάς Matteo Renzi, χειροκροτεί τον άνθρωπο που μισούσε και το εξέφραζε δημοσίως, τον τότε πιο μισητό «αριστερό» Massimo D’Alema.

Ο Ιταλός δοτός πρωθυπουργός Renzi (δοτός γιατί παραβιάζεται κατάφωρα το Σύνταγμα, που ρητά επιβάλει εκλογή πρωθυπουργού), άνοιξε αμέσως την αγκαλιά του και τις «σχέσεις» του με το ρατσιστικό κατοχικό ισραηλινό καθεστώς.

Τώρα το διαπιστώνει κι ο Massimo D’Alema: «Renzi è un uomo del Mossad«…