Δεν είμαστε ο Άτλας της Ευρώπης

Πόσα χρόνια έχουν περάσει; Πέντε; Έξι; Τα έχουμε χάσει πια. Μοιάζουν να είναι περισσότερα απ΄αυτά που είναι.

Μιλάω για τα χρόνια που έχουν περάσει από κείνη την μέρα. Την αποφράδα. Κι όμως ακόμα θυμάμαι αυτή την αίσθηση που είχα. Όταν άκουσα τον ανόητο και εθνικά επιζήμιο Γιωργάκη Παπανδρέου, να μας ανακοινώνει ότι η Ελλάδα μπαίνει στο απάνεμο λιμάνι του Διεθνούς Νομισματικού ταμείου.

Το τι απανεμιά επακολούθησε το ξέρουμε όλοι. Από απανεμιά σε απανεμιά. Δεν ησύχασε η θάλασσα. Μόνο φουρτούνες, τρικυμίες, καραβοτσακίσματα.

Ίσως να ήταν η τελευταία φορά που είδαμε την θάλασσα ήσυχη και τον Γιωργάκη ατσαλάκωτο, με την μωβ γραβάτα να σηματοδοτεί την εσωτερική στεναχώρια που είχε ο βλαξ.

Ο ένας μετά τον άλλο πετάνε από κείνη την μέρα πάνω μας την βαρβαρότητα τους, την επονομαζόμενη αλληλεγγύη. Δεν προλαβαίνουμε να μαζεύουμε αλληλεγγύη. Τόση αλληλεγγύη, σαν τις σφαλιάρες που έτρωγε ο Βέγγος στις παλιές ελληνικές ταινίες. Ο ένας αλληλέγγυος μας βαράει μετά τον άλλον. Πάρε μια κι απ΄αυτόν τον αλληλέγγυο, πάρε κι άλλη μία από τον άλλο αλληλέγγυο.

Με βλέμματα βλοσυρά οι Ντάισελμπλουμ της ιστορίας έρχονται συνεχώς και μας κουνάν το δάχτυλο μαζί με τους τροικανούς, που κατεβαίνουν πάντα με μούτρα  αυστηρά και σκληρά σαν την χειρότερη κριτική επιτροπή του χειρότερου τηλεπαιχνιδιού στην νεώτερη ελληνική ιστορία. Δεν προλαβαίνουμε, λοιπόν, να αφήσουμε το ένα βάρος μας πετάν το άλλο. Συντονισμένα.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να πάρει ανάσα. 

Μαζεύει στεναχώρια από παντού. Στέκεται όμως ακόμα στα πόδια της, ενώ πολλοί Έλληνες δεν μπορούν να σταθούν στα δικά τους.

Συζητάνε τώρα για το προσφυγικό. Οι πολιτικοί αρχηγοί.

Στα κανάλια άκουγα πάλι τα επιχειρήματα ενός άλλου ανδρός βλακός. Πώς όταν ήταν η Νέα Δημοκρατία ήταν πολύ λίγοι αυτοί που ερχόντουσαν. Τώρα, μόλις ανέβηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεκίνησαν και έρχονται οι πολλοί.

Ότι δηλαδή αν συνέχιζε να είναι η Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση οι Σύριοι θα καθόντουσαν στην χώρα τους να βομβαρδίζονται.

Άλλοι λόγοι μπορούν να υπάρχουν; Όπως ας πούμε ότι η κατάσταση του πολέμου έχει γενικευτεί στην Συρία; Ή ότι ο πόλεμος εξελίσσεται και κάθε μέρα όλο και περισσότεροι άνθρωποι αποφασίζουν να φύγουν; Ή ότι είναι πολλά τα χρήματα που κερδίζουν οι διακινητές; Ή ότι η Τουρκία παίζει το δικό της παιχνίδι;

Σε τέτοια ερωτήματα ο επίμονος βλαξ και ο κάθε επίμονος βλαξ δεν απαντά. Οι βλάκες έχουν εμμονές και μ΄αυτές πορεύονται. Εξυπναδισμοί και εξυπνακισμοί. Οι οποίοι βρίσκουν αυτό το ανόητο στρώμα που υπάρχει μέσα στον ελληνικό ιστό κάποιων λεφτάδων της αγραμματοσύνης, κάποιων λεφτάδων του χρηματιστηρίου, κάποιων που βρέθηκαν με ένα πούρο στο στόμα και νομίζουν ότι απέκτησαν αξία. Οι πουράξιοι.

Αυτούς οι  δήθεν καπάτσοι, αυτοί που ξέρουν να κάνουν τις «δουλειές» τους.  Όλοι  αυτοί οι αεριτζήδες που βρέθηκαν ανάμεσα σε προμήθειες, φτιάξαν περιουσίες και τώρα έχουν τρελά νεύρα γιατί αλλάζει η ιστορία και φοβούνται μήπως τους χτυπήσει την πόρτα,  της με μίζες κατασκευασμένης  ζωής τους.

Έχει πολλά νεύρα ο κλέφτης όταν ο αστυνόμος φτάσει έξω από την πόρτα του. Είναι γεγονός.

Όλη αυτή η βλακώδης σκέψη διαχέεται μέσα απ΄τα κανάλια  διότι η βλακοποίηση αυτού του διαβρωμένου, από την κακή μεταπολίτευση μυαλού είναι εύκολη.

Ένας που έχει μάθει να ζει με δανεικά των τραπεζών πως να τον μάθεις να ζει όπως οι υπόλοιποι Έλληνες;

Η χώρα είναι γυμνή σε μυαλό. Έχουμε πέσει. Έχει πιάσει  πάτο  όχι μόνο η οικονομία της χώρας, έχει πιάσει πάτο και το μυαλό μας. Και  μια τηλεόραση που θα μπορούσε να προωθήσει σκέψεις πνευματικών ανθρώπων,   οι οποίοι ούτε καν καλούνται να μιλήσουν, αντ’αυτών καλεί  τον ένα βλάκα πίσω απ” τον άλλον για να φωτίσουνε τα σκοτάδια που οι ίδιοι επιβάλλουν.

Τα λαμπατέρ τα άδεια, τα χωρίς λάμπες, έρχονται για να φωτίσουν την ιστορία.

Τα μυαλά των νέων έχουν φύγει στο εξωτερικό και τα άλλα μυαλά των νέων έχουν πέσει σε αδράνεια. Διότι δεν μπορούν, δεν θέλουν. Έχουν απελπιστεί οι νέοι  άνθρωποι  και δεν θέλουν να συμμετάσχουν πουθενά.

Εξουσία είναι οι γέροι οι οι οποίοι κρατούν θέσεις σε διοικητικά συμβούλια και κέντρα αποφάσεων και εξορίζουν κάθε τι καινούργιο , πρωτοπόρο και δημιουργικό. Διάφορες μουχλιασμένες κυρίες που για να σπάνε την ανία τους τα απογεύματα, όταν κλείνουν οι Luis Vuitton  και οι Hermes  , φλυαρούν αδιάκοπα για το μέλλον της χώρας τους,  ενώ το μόνο που τις νοιάζει είναι το μέλλον της τσάντας τους.

Και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν μετέχει πουθενά.

Έχουν δώσει στους νέους μερίδιο στο πουθενά και στο τίποτα.

Kαι το ίδιο πράττει και η αριστερά. Kρατάει τις ισορροπίες. Aλλά η ισορροπία είναι η αρχή της διαιώνισης του συστήματος.

Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που θα λύσουν τα μεγάλα θέματα; Παρακολουθούσα που μπήκανε οι πολιτικοί αρχηγοί να συζητήσουνε το προσφυγικό. Θα δούμε τι θα πούνε. Ίσως και να τα έχουν πει την ώρα που εσείς θα διαβάζετε αυτό το κείμενο.

Είδα τον Λεβέντη να μπαίνει στο Προεδρικό Μέγαρο. Δηλαδή ο καθένας που κάνει μια εκπομπή στην τηλεόραση, αύριο λέγεται πολιτικός αρχηγός. Με το ίδιο σκεπτικό ο Καρατζαφέρης έγινε αρχηγός κόμματος και στήριξε τα μνημόνια. Με το ίδιο σκεπτικό μπαίνει σήμερα ο Λεβέντης, ζητάει οικουμενικές για να έχει κι αυτός την μοναδική ευκαιρία να πάρει ένα μεγαλύτερο κομμάτι εξουσίας. Ο καθένας λοιπόν που βγαίνει στις τηλεοράσεις συχνά, μετά από λίγο αποκτά αυτή την φοβερή ικανότητα  να σύρει τον τόπο και να τον οδηγήσει δεν ξέρω που.

Άνθρωποι που έτσι και τους χάσεις δεκαπέντε μέρες απ΄την τηλεόραση χάθηκαν για πάντα.

Τι θα ήταν ο Άδωνης χωρίς ένα μήνα εμφανίσεων στην τηλεόραση; Σκόνη για απορρυπαντικά. Τίποτα περισσότερο! Όλο διαφωνίες κι όλο εξυπνάδες κι όλο εξυπνακισμοί.

Πως θέλουν λοιπόν να ακολουθήσουν οι νέοι; Πως θέλουν να μην απελπιστούν; Από όλους.

Γιατί είναι από όλους απελπισμένοι οι νεώτεροι άνθρωποι και το νοιώθω σε όλες τις συζητήσεις που κάνω. Νοιώθω ότι όλοι, αριστεροί και δεξιοί, συμμετέχουν σε συζητήσεις ατέρμονης ανοησίας και αδιεξόδου.

Είναι βέβαια και ο τρόπος που  οι δημοσιογράφοι κάνουν πλέον τις εκπομπές, που δεν σου επιτρέπει ούτε να κατανοήσεις, ούτε να μάθεις, ούτε να ξεκαθαρίσεις θέση. Μιλάει ο ένας πάνω στον άλλον, ουρλιάζουν , φωνάζουν, βάζουν έναν στην μέση και του επιτίθενται έξι, όταν πας να μιλήσεις σε ρωτάει κάτι άλλο, δεν ολοκληρώνουν, συνεχίζουνε. Δεν υπάρχει καμία συζήτηση. Έχεις το αίσθημα φωνών που ακούγονται μετά από μία έκρηξη.

Ο πανικός ενός λαού που ψάχνει να βρει την έξοδο κινδύνου.

Ακόμα και οι σκέψεις όταν ελέγχονται  πλήρως από πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες είναι κουτσουρεμένες σκέψεις.

“Έχει ο Κουτσούμπας σκέψη, αναμφίβολα. Και ο Κυριάκος έχει, σαφή νεοφιλελεύθερη σκέψη.

Η Γεννηματά έχει πλέον δεξιά σκέψη που την ονομάζει ΠΑΣΟΚ επειδή εκεί έτυχε να γίνει αρχηγός. Ή επειδή όταν βγαίνει από τα γραφεία κοιτάει πίσω, βλέπει την ταμπέλα ΠΑΣΟΚ και σου λέει ας μην το ξεχάσω ότι είμαι και ΠΑΣΟΚ. Αλλά δεν είναι. Δεν υπάρχει πια ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει μια πράσινη απόχρωση της δεξιάς. Υπάρχει καμιά φωτιά, υπάρχει κανένα κίνημα, υπάρχει καμιά σκέψη; Τίποτα. Ένα γραφείο για να συντηρούνται διάφοροι και να βγαίνουν στις τηλεοράσεις να αλλάζουν ρούχα.

Ο Θεοδωράκης ένας τενεκές ξεγάνωτος που όταν μπαίνει στις συσκέψεις παίρνει το σοβαρό ύφος για να καταλάβουμε ότι έχει και σκέψη μέσα στο κεφάλι του και ο Τσίπρας έχει την σκέψη που εγκλωβίζεται από αρχές που κι αυτές έχουν παλιώσει και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα τωρινά ιστορικά δεδομένα, τα οποία έχουν ξεπεράσει όλες τις παλιές ιδεολογίες.

Πρέπει να υπάρξει ένα καινούργιο ρεύμα πολιτικής σκέψης που να ξεπεράσει όλες αυτές τις πεπαλαιωμένες σκέψεις,  που αντίθετα με το παλιό κρασί είναι άγευστες, άοσμες και άχρηστες.

Συγκρουόμαστε με την μη κατανόηση του νέου πολιτικού τρόπου σκέψης που πρέπει να υπάρξει για να μπορέσουμε να φύγουμε πραγματικά προς το μέλλον.

Αλλά σε κάθε περίπτωση, στην ιστορία αυτή του προσφυγικού προβλήματος η Ελλάδα θα φερθεί ανθρώπινα γιατί αυτό είμαστε, αυτή είναι η ταυτότητα της συνείδησης μας.

Δεν θα ακολουθήσουμε ούτε τον νεοφασισμό ούτε τον νεοχουντισμό που διατρέχει υπόγεια τα κανάλια και τις σκέψεις των πολλών ακροδεξιών που μεταστεγάζονται στην Νέα Δημοκρατία.

Αλλά παράλληλα η Ελλάδα δεν μπορεί να σηκώσει όλο τον βράχο αυτόν που αναλογεί στην Ευρώπη.

Δεν είμαστε ο Άτλας.

Κι αυτό το βάρος δεν είναι ανεξάρτητο βάρος, όπως συνεχίζει προκλητικά  να λέει ο Σόιμπλε επιτιθέμενος στην χώρα μας. Δεν είναι ανεξάρτητο από την αξιολόγηση.

Μόνο ένας τόσο σκληρός και αδίστακτος δοσατζής  θα έλεγε: ναι, αλλά εγώ θέλω την δόση μου στην ώρα της».

Ακόμα και ένας μαθητής που διαβάζει όταν η χώρα του βομβαρδίζεται, όταν πάει να δώσει εξετάσεις οι καθηγητές το αξιολογούν αυτό.

Δεν είμαστε μια ανέμελη χώρα όταν οι πλατείες, οι δρόμοι, τα νησιά μας έχουν κινητοποιηθεί να αντιμετωπίσουν το κύμα που προκαλούν οι πόλεμοι που κάνουν με τα αεροπλάνα τους και τα βομβαρδιστικά τους. Έλεος πια μ΄αυτή την σκληρότητα. Έλεος πια μ΄αυτή την βαρβαρότητα της αλληλεγγύης.

Κανείς δεν μπορεί να σηκώνει μεγαλύτερο βάρος απ΄αυτό που αντέχει. Γιατί όταν λυγίζουν τα πόδια τότε καταρρέουν όλα.

Η σκέψη και μόνο η σκέψη και το δίκιο είναι οι δρόμοι για να βρεθεί η λύση.

Αλλά και η απόλυτη επίγνωση ότι δεν είμαστε ο Άτλας.

Δεν είμαστε ο Άτλας που θα κρατήσει την Ευρώπη όρθια στην αξιοπρέπεια.