Πολλά τα ρίχτερ στην ευρωπαϊκή Βαβέλ…

Οι εκλογές στα τρία κρατίδια της Γερμανίας και η εκκωφαντική εμφάνιση της Ακροδεξιάς, δεν ήταν κεραυνός αν αιθρία. Ούτε το αντίστοιχο πολιτικό και κοινωνικό γεγονός στη Σλοβακία. Ούτε και η κοινή εθνικιστική γραμμή των τεσσάρων χωρών του Βίσεγκραντ, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Τσεχίας και της Σλοβενίας είναι έκπληξη. Δυστυχώς, η Ε.Ε. στην προσπάθεια διεύρυνσης και ολοκλήρωσης δεν χρησιμοποίησε μέτρα και σταθμά. Δεν τήρησε τα κριτήρια, πολιτικά και οικονομικά. Δεν ανησύχησε από τις αμερικάνικες πιέσεις επί προεδρίας Μπους τζούνιορ να μπουν όλες οι ελεγχόμενες από τις ΗΠΑ χώρες της ανατολικής Ευρώπης στην Ένωση, ώστε η Ουάσιγκτον να έχει την πολιτική πλειοψηφία, όποτε αυτή της χρειαζόταν. Εκείνη μάλιστα την εποχή, φυτεύτηκε στην προεδρία της Κομισιόν ο ατλαντιστής Μπαρόζο, που μαζί με τον Αθνάρ, τον Μπλερ και στην Ιταλία τον υποτιθέμενο αριστερό Μάσιμο Ντ” Αλέμα υλοποίησαν τις πολεμικές επιχειρήσεις κατά της Σερβίας με τους ανατριχιαστικούς βομβαρδισμούς στο Βελιγράδι!

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να ισχυριστεί κανείς πως ούτε η Ελλάδα πληρούσε τις οικονομικές προϋποθέσεις ένταξης στη ζώνη του ευρώ. Μόνο που η Ελλάδα ήταν -τότε- η πλέον φιλοευρωπαϊκή χώρα και συν τις άλλοις ήταν χώρα με βαρύ, σε συμβολισμό, όνομα. Το πόσο -αργότερα- σεβάστηκαν τη χώρα μας τα δύο μεγάλα ευρωπαϊκά κέντρα και ειδικότερα το Βερολίνο, είναι ξεχωριστό θέμα. Η Ευρώπη λοιπόν, όπως την διαμόρφωσαν οι ευρωαταλαντικές ισορροπίες και τα αντίστοιχα συμφέροντα, έχασε τη συνοχή της και έγινε ευάλωτη κυρίως πολιτικά. Οι μετακομμουνιστικές χώρες, χωρίς δημοκρατική και κοινοβουλευτική κουλτούρα, αντέδρασαν με υπερσυντηρητικό τρόπο και ανέδειξαν τις πλέον εθνικιστικές κυβερνήσεις στην Ένωση, ακυρώνοντας την ομοσπονδιακή προοπτική. Χωρίς διαμορφωμένο ευρωπαϊσμό και τις αρχές που αυτός καθόριζε, δηλαδή της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ισονομίας και της αλληλεγγύης, δημιουργούν με τις αντιρρήσεις τους κλίμα απειθαρχίας και αποσύνθεσης, θέτοντας εν αμφιβόλω την ευρωπαϊκή ενότητα.

ΤΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ όργανα δεν αντέδρασαν στις παραβιάσεις των νέων χωρών. Δεν ενοχλήθηκε κανείς από τις απαγορεύσεις πολιτικών κομμάτων στις Βαλτικές χώρες. Στην προσπάθειά των μεγάλων να αρπάξουν συνεταιρικά την Ουκρανία από τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, δεν δίστασαν να χρηματοδοτήσουν ναζιστικές ομάδες και συμμορίες και να οργανώσουν πραξικόπημα. Και συνέχισαν με την κήρυξη του εμπορικού πολέμου στη Μόσχα. Πού πήγαν οι αρχές; Ακόμα και αν οι αρχές αυτές αφορούν το εσωτερικό της Ένωσης, ασχέτως αν ούτε αυτές τηρούνται, το ερώτημα που προκύπτει είναι: γιατί η Ε.Ε. βλέπει συνεχώς το τυρί και αγνοεί τη φάκα; Τι κέρδισε η Ε.Ε. από τις πολεμικές επιχειρήσεις στο Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη; Κέρδισαν κάποιες ευρωπαϊκές πετρελαϊκές εταιρείες χρυσοφόρα συμβόλαια αρπαγής του πετρελαίου, αλλά οι χώρες… κέρδισαν τις ουρές των προσφύγων που μπορεί, αλλά σχεδόν καμιά χώρα δεν δέχεται να απορροφήσει.

ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ σκακιέρα για τον έλεγχο της Ευρασίας, η Ευρώπη, που έχει αντικειμενικά ρόλο επαφής και γειτονίας, παραχώρησε τη διαχείριση στους Αμερικανούς για να αντιμετωπίσουν τους άλλους δύο μεγάλους παγκόσμιους παίκτες. Την Κίνα και τη Ρωσία. Και γιατί οι Αμερικανοί να φροντίσουν για τα συμφέροντα ενός οικονομικού ανταγωνιστής τους; Η απάντηση είναι πλέον γνωστή. Ομπάμα και Πούτιν παρακολουθούν από μακριά τα ανθρώπινα… μπάζα από τον ανταγωνισμό τους στο έδαφος της Συρίας να ξεφορτώνονται άρον άρον στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας και Ελλάδας. Και καλά η Τουρκία, ήταν συνέταιρος στην εισβολή και τη δημιουργία του ISIS, οπότε τις αναλογεί μέρος των βαρών. Η Ελλάδα όμως σε τι φταίει και πρέπει να πληρώσει για τη γεωγραφική της θέση;

ΟΤΑΝ λοιπόν η Ευρώπη, με ευθύνη των μεγάλων δυνάμεων που κυριαρχούν, θεωρεί ότι σε αυτή την Ένωση, την εν δυνάμει ομοσπονδία, υπάρχουν χώρες πολλών κατηγοριών, τις οποίες μεταχειρίζεται ακόμα και σαν πειραματόζωα, αφού και με ευθύνη της Ε.Ε. παραβιάστηκαν τα όρια δανεισμού της Ελλάδας την εποχή Σημίτη, τότε πώς θα υποστηρίξει για τα δικά της ενιαία συμφέροντα με αποτελεσματικότητα απέναντι στην υπερδύναμη των ΗΠΑ; Στις ΗΠΑ υπάρχει κεντρική κυβέρνηση και ενιαίοι κανόνες. Η οικονομία είναι ενιαία, τα επιτόκια δανεισμού κοινά, καθώς και οι φόροι. Έτσι, ο ανταγωνισμός των πολιτειών γίνεται συναγωνισμός με τους ίδιους ακριβώς όρους. Καμιά πολιτεία δεν αφήνεται στην τύχη της και η ενότητα του αμερικανικού έθνους βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα. Για κάντε συγκρίσεις. Υπάρχει ενότητα των ευρωπαϊκών λαών; Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει και μάλιστα τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Υπάρχει ενιαία αντιμετώπιση των κρατών – μελών; Αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα συνοχής οι άλλες μεγάλες δυνάμεις, όπως είναι η Ρωσία και η Κίνα;

ΥΠΑΡΧΟΥΝ -λοιπόν- περιθώρια ευρωπαϊκών συγκλίσεων χωρίς τήρηση των κανόνων; Μπορεί κανείς να πει, για παράδειγμα, ότι όσες χώρες δεν σέβονται την απόφαση για αναλογική κατανομή των προσφύγων χάνουν σε πρώτη φάση προνόμια που έχουν ως κανονικά μέλη; Πώς τέλος πάντων η Ε.Ε. μπορεί να ανακτήσει και να εδραιώσει τον χαρακτήρα μιας Ένωσης με προοπτική και ελπίδες για όλους; Αυτό είναι σήμερα το μεγάλο ερώτημα. Και αν αυτό το ερώτημα δεν απαντηθεί σύντομα, η Ευρώπη θα οδηγηθεί μοιραία στην ενίσχυση των εθνικιστικών ανταγωνισμών και τελικά στη διάλυση.