Αυτές τις απόκριες θα ντυθώ άνθρωπος

Αυτές τις απόκριες θα φορέσω την πιο καλή μου μάσκα. Την μάσκα που μου χάρισαν οι γονείς μου την στιγμή που γεννήθηκα. Δεν έχω αναμνήσεις από εκείνη τη στιγμή. Μπορώ όμως με σιγουριά να πω τι μνήμες έχω από τη ζωή που έζησα μέχρι τώρα.
Αυτή η ζωή λοιπόν, είναι μια ζωή γεμάτη με έντονες στιγμές. Γεμάτη με στιγμές ρουτίνας, γεμάτη με αλληλεπιδράσεις. Μεταξύ εμένα και πολλών άλλων ανθρώπων. Ζώων. Καταστάσεων. Σκηνικών. Κοστουμιών. Δράσεων. Χαρών. Απογοητεύσεων. Επιτυχιών. Αποτυχιών. Πόσες φορές απογοητέυτηκα. Πόσες φορές συγκινήθηκα. Σε πόσες με βοήθησαν. Και σε πόσες άλλες βοήθησα. Πόσες φορές βρέθηκα με την πλάτη στον τοίχο. Και πόσες άλλες φορές τοίχοι που έμοιαζαν απέραντοι μπροστά μου, επιβλητικοί, χτισμένοι λες και από τα πιο ανθεκτικά υλικά του κόσμου όλου, γκρεμίστηκαν στη θέλησή μου απάνω, λες και ήταν τραπουλόχαρτα.

Εκπλήξεις, προσδοκίες, στόχοι που επιτεύχθηκαν, όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, λόγια ψεύτικα αλλά και λέξεις-σωτηρία. Τα πάντα βρήκα στο διάβα μου. Τα αγκάλιασα. Γιατί έμαθα πως όλα είναι μέσα στο θέατρο της ζωής. Είναι όλα ένα ακόμα μονοπάτι, ένας μεγάλος δρόμος, ένα λιθαράκι μικρό που οδηγεί στο άγνωστο. Αγκαλιάζοντας, νίκησα. Νικήθηκα. Πάλεψα μα και αποδέχτηκα. Ήξερα πως και η παραμικρή ενέργεια και κίνηση όσο μικρές και αμελητέες και αν είναι, δημιουργούν πάντα νόμους. Και ο νόμοι οδηγούν σε αποτελέσματα. Διάλεξα τα αποτελέσματά μου. Ή όχι; Δεν με νοιάζει. Ξέρω πως κινούμαι. Η κίνηση με κρατάει ζωντανό. Η κίνηση μου δίνει το δικαίωμα να ονειρεύομαι. Η πράξη. Οι αδυναμίες. Τα θέλω και τα πιστεύω μου. Η ενέργεια. Ο χορός των αντιθέσεων.
Δεν ξέρω τι σκοπό έχει η ζωή για μένα. Δεν ξέρω καλά καλά τι θέλω. Όμως συμμετέχω σε ένα παιχνίδι. Άθελά μου. Ή εν γνώσει μου. Όσο ζω είμαι μέρος του παιχνιδιού. Έχω λοιπόν δύο επιλογές. Ή παίζω και στο τέλος κερδίζω ή κατατροπώνομαι, ή δεν κάνω τίποτα και χάνω ούτως ή άλλως. Γι αυτό και εγώ θα φορέσω την πιο καλή μου μάσκα. Φρόντισα να είναι αυθεντική και όχι ψεύτικη. Και με αυτήν θα υποδυθώ αυτό για το οποίο ήρθα στον κόσμο αυτόν. Τον άνθρωπο. Και στον χορό που θα κάνω με τους άλλους ανθρώπους, θα προσπαθήσω να γίνω ένα μαζί τους. Γιατί όλοι είμαστε μικρά κομμάτια ενός οργανισμού.
Σε αυτόν τον οργανισμό, οι λειτουργίες μας θα είναι συντονισμένες. Οι ψυχές μας απελευθερωμένες. Ούτε ενοχές ούτε προσποιήσεις. Μόνο η αλήθεια θα αγκαλιάζει τα σώματά μας. Η μάσκα μας- ο άνθρωπος. Τα κοστούμια μας- η αλήθεια. Αυτές τις απόκριες θα ντυθώ ο εαυτός μου. Χορέψτε μαζί μου. Και αφού τελειώσει ο χορός, θα συνεχίζουμε να παίζουμε όλοι μαζί. Αυτό το παιχνίδι. Που λέγεται ζωή…