Καλό χρόνο λοιπόν

Οι άνθρωποι έχουν μια περίεργη σχέση με το χρόνο. Τον κυνηγούν, τον μετράνε, τον αποτιμούν και στο τέλος καταλήγουν στην ομηρία του. Γεννιόμαστε χωρίς την αίσθηση του χρόνου, θεωρώντας πως έχουμε άπλετο ή ακόμη χειρότερα πιστεύοντας πως τον ορίζουμε εμείς και η πεπερασμένη μας φύση. Είμαστε ίχνη μιας αέναης κίνησης όπου ο χρόνος είναι μια καθοριστική συνιστώσα της, αλλά πιστεύουμε πως είμαστε ένα συμπαντικό κέντρο που καθορίζει ακόμη και τον χρόνο. Μέχρι που ανακαλύπτουμε πως το μεγαλύτερο δικαίωμα που μας παρέχει είναι να τον μετράμε. Τίποτα άλλο.
Ορίζουμε εγωιστικά το χρόνο ως μια προσωπική μέτρηση μέσα από προσωπικές ανάγκες. Ακόμα πιο εγωιστικά, θεωρούμε πως έχουμε άπλετο. Όλες οι θρησκείες δίνουν το δικαίωμα στον άνθρωπο να ανανεώνει το χρόνο μέσα από μια δεύτερη ζωή που υπόσχεται ακόμη περισσότερα, αλλά όταν ο χρόνος τελειώνει όλοι προτιμούν τη δύσκολη και μετρήσιμη ζωή τους από την ιδεατή υπόσχεση ζωής και αιωνιότητας.

Τι νόημα έχει η μέτρηση του χρόνου αν δεν είσαι επιστήμονας σε εργαστήριο που χρονομετράς μια χημική αντίδραση, ή μάγειρας που βράζεις αυγά; Τι νόημα έχει αυτή η αγχώδης καταμέτρηση που δεν οδηγεί ποτέ στην συμφιλίωση; Γιατί μακαρίζουμε κάποιον αιωνόβιο κάνοντας πρόσθεση χρόνων αντί να αθροίζουμε σημαντικότητα, σπουδαιότητα και ευτυχία στη ζωή του; Είναι ένα μυστήριο ή μάλλον ένας φόβος. Θέλουμε να έχουμε άπλετο χρόνο παρά να έχουμε σημαντικό χρόνο. Μεγάλη ψευδαίσθηση αφού άπλετο χρόνο δεν έχουμε αλλά είναι δική μας επιλογή αν θα είναι σημαντικός.
Όποια φιλοσοφική προσέγγιση και αν κάνεις για το χρόνο δεν αλλάζεις το χρόνο, αλλά μπορείς να αλλάξεις τον εαυτό σου στο χρόνο. Ίσως αυτή την έννοια έχει η μανιώδης καταμέτρηση. Όταν ολοκληρώνεται η χρονιά, πακετάρουμε το χρόνο όπως ακριβώς θα κάναμε με παλιά πράγματα. Ξέρουμε πως δεν μπορούμε να αναστείλουμε τη συνέχειά του, να αποκόψουμε κομμάτια του, αλλά μπορούμε και έχουμε το δικαίωμα να τακτοποιήσουμε λογαριασμούς και να δώσουμε υποσχέσεις στον εαυτό μας σαν να είναι θέμα χρόνου και μόνο.
Καλό και χρήσιμο χρόνο λοιπόν