Απ’ τα «δύο άκρα» στη «μία» βία

Απ’ τα «δύο άκρα» στη «μία» βία

ΟΑντώνης Σαμαράς άλλαξε τη ρητορική του, η κυβέρνηση αναπροσάρμοσε την επιθετική τακτική της έναντι της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πλέον δεν θεωρείται «ακραίος» ο όλος ΣΥΡΙΖΑ αλλά εγκαλείται επειδή στους κόλπους του βρίσκονται και ακραία στοιχεία. Το περιτύλιγμα είναι σαφώς παραλλαγμένο και δεν θυμίζει σε τίποτα τις «χοντράδες» που ξεστόμιζε αρχικά ο πρωθυπουργός και οι στενοί του συνεργάτες.

Ωστόσο η ουσία παραμένει η ίδια όπως και η δημόσια συζήτηση. Η κυβέρνηση ζητάει πλήρη υποταγή στο δόγμα «νόμος και τάξη». Φρόντισαν μάλιστα ορισμένοι να τροφοδοτήσουν αυτή τη συζήτηση. Όπως για παράδειγμα οι...

αστυνομικές αρχές που μας ενημέρωσαν Οκτώβρη μήνα για μία ληστεία που διέπραξε ο Μαζιώτης τον Αύγουστο! Ή οι εφημερίδες για δικαστικές αποφάσεις του Μαΐου που αφορούν στη δολοφονία της Μαρφίν. Ή ο ίδιος ο πρωθυπουργός που θυμήθηκε τις Σκουριές. Και έτσι δίπλα στη Χρυσή Αυγή μας καλούν και πάλι «να καταδικάσουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται, χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους».

Και το ερώτημα είναι γιατί χρησιμοποιούν κάποιοι τη δολοφονική επίθεση στη Μαρφίν ως σαν να θεωρούν ένοχη την Αριστερά σε όποια της έκφανση γι’ αυτό το γεγονός. Θα έχει ενδιαφέρον να αποκαλυφθούν οι δράστες της δολοφονικής επίθεσης στη Μαρφίν γιατί θα αποδειχτεί ότι το άκρο είναι ένα και το παρακράτος στην Ελλάδα έχει το ίδιο πρόσημο όπως την εποχή του Κοτζαμάνη και των τρίκυκλων.  (στο θέμα θα επανέλθουμε με αφορμή την οπαδική βία και τα ραντεβού θανάτου των φιλάθλων).

Ωστόσο χωρίς πολλές θεωρητικολογίες και περικοκλάδες το θέμα έχει ως εξής: Μπορεί να κανείς να χρεώσει στο ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ, στον Ανταρσύα και σε όποια άλλη πολιτική οργάνωση ή ομάδα της Αριστεράς και των Αναρχικών ότι εκπαιδεύουν τα μέλη και τους οπαδούς τους στο μαζικό μαχαίρωμα στην καρωτίδα ολόκληρων κοπαδιών από αμνοερίφια ώστε να μπορούν να γίνονται φονιάδες στις συμπλοκές με τους αντιπάλους; Όπως έκανε σύμφωνα με το δικαστικό ρεπορτάζ ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Μίχος που εκπαίδευε τάγματα εφόδου της Αττικής ως ειδικός καθότι χασάπης στο επάγγελμα; Μπορεί κανείς από τους όψιμους υπερασπιστές των θεσμών να αναφέρει μια δολοφονία για την οποία βαρύνεται η Αριστερά μετά τον πόλεμο πολύ δε περισσότερο μετά τη Μεταπολίτευση; Οι μόνοι που έχουν διαπράξει δολοφονίες πολιτικές είναι άνθρωποι και οργανώσεις που σχετίζονται με παρακρατικές ακροδεξιές οργανώσεις ή και μυστικές υπηρεσίες ελληνικές ή ξένες. Έτσι απλά.

Ας τελειώνουμε με τα καλαμπούρια περί μίας βίας των δύο άκρων. Ας σταματήσουν επιτέλους όλα εκείνα τα θλιβερά ανθρωπάκια να συγκρίνουν το αίμα απ’ τις δολοφονίες με το γιαούρτωμα ή το γιουχάισμα ενός πολιτικού προσώπου πολύ δε περισσότερο με τους μαζικούς και λαϊκούς αγώνες, διαδηλώσεις και απεργίες.

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό για να γίνονται τόσο ακραία γελοίοι και επικίνδυνοι. Δύο φορές κατά το παρελθόν που είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε υιοθετήθηκε η θεωρία των άκρων απ’ την ελίτ της χώρας. η πρώτη ήταν το 1944 όταν και εξομοιώθηκαν οι αγωνιστές και το ΕΑΜ με τους ναζί και τους δοσίλογους. Ήταν τα προεόρτια για την επιβολή του εμφυλίου απ’ τους Αγγλοαμερικανούς. Η δεύτερη φορά χρησιμοποιήθηκε το 1965 με πρωταγωνιστή και πάλι όπως το 1944 το Γεώργιο Παπανδρέου. Τότε υιοθετήθηκε το «Ελευθερία και Νόμος έναντι της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς» και δύο χρόνια μετά… απλά ήρθε η δικτατορία των συνταγματαρχών.

Από inprecor