Γιατί δεν κινητοποιείται ο κόσμος με τόσα τραγικά μας συμβαίνουν; Ιδού η απορία!

Αναρωτιούνται πολλοί γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος με όλα τα τρομακτικά μέτρα που μας φορτώνουν οι δανειστές; Γιατί δεν βγαίνει  μαζικά  στους δρόμους, γιατί δεν επαναστατεί; Γιατί το αγωνιστικό φρόνημα του λαϊκού κινήματος είναι ημιθανές ή νεκρό;
Πριν από μερικά χρόνια  όταν επισκέφτηκε την Ελλάδα η Αγκέλα Μέρκελ ο ΣΥΡΙΖΑ που ήταν τότε στην αντιπολίτευση μαζί με  το ΚΚΕ και όλους τους ξέμπαρκους και χωρίς στόχο αντιστασιακούς εποχής, οργάνωσε τεράστιες κινητοποιήσεις που είχαν και εκφάνσεις βιαιοτήτων. Ρώτησαν τότε την Αγκέλα αν ενοχλείται από τις μαζικές αυτές κινητοποιήσεις και ταραχές στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις. Και εκείνη απάντησε αφοπλιστικά: «Κάθε άλλο. Αντίθετα θα με παραξένευε αν δεν υπήρχαν κινητοποιήσεις. Ο κόσμος πρέπει να εκφράζεται, να διαμαρτύρεται, να κινητοποιείται. Αυτή είναι η έννοια της δημοκρατίας, την οποία εγώ ζώντας σε νεαρή ηλικία  στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία την είχα στερηθεί».

Αγανακτήστε λοιπόν, φίλτατοι υπήκοοι της αποικίας μας. Διαμαρτυρηθείτε, εκτονωθείτε και μετά σαν καλά παιδιά αναπαυθείτε μπροστά στην τηλεόραση, για να σας γίνει η απαραίτητη πλύση εγκεφάλου. O Big Brother θα εκπέμψει ΨΦΕ (Ψέματα, Φόβο και Ελπίδα). Αυτό είναι το grosso colpo της σύγχρονης μεταμοντέρνας μεθόδου κατοχής της χώρας. Της βελούδινης κατοχής που έχει επιβληθεί με τον έλεγχο του νομίσματος, των τραπεζών και των ΜΜΕ, η οποία αποδεικνύεται πολύ πιο αποτελεσματική από τη στρατοκρατούμενη βίαιη κατοχή με τα τάνκς και τη Γκεστάπο.
Το mind control (έλεγχος του μυαλού) με το σύστημα ΨΦΕ, είναι αναμφίβολα πιο αποτελεσματικό από τον έλεγχο με την βία που οδηγεί σε λαϊκές και αγωνιστικές συσπειρώσεις. Έχοντας τα ΜΜΕ υπό την απόλυτη εξουσία του, το καθεστώς ελέγχει το μυαλό των πολιτών εκπέμποντας ψέματα, φόβο και ελπίδα. Και αγοράζει χρόνο. Έτσι η χώρα ψήνεται σιγά σιγά και στο τέλος καίγεται σαν τον βάτραχο που τον βάζουν στην αρχή σε χλιαρό νερό και στο τέλος σε καυτό και καίγεται χωρίς να το καταλάβει.
Όλες οι μαζικές κινητοποιήσεις, οι απεργίες, οι πλατείες των αγανακτισμένων και τα κινήματα της κάθε γειτονιάς χωρίς στόχο και προοπτική, κατέληξαν στην απόλυτη ήττα. Τα παθήματα έγιναν μαθήματα. Γιατί λοιπόν να βγει ο κόσμος στους δρόμους;  Για να πετύχει τι, εκτός από εκτόνωση της αγανάκτησης; Αυτήν μπορεί έτσι κι αλλιώς να τη διοχετεύει μέσα από τις οργίλες εκπομπές φωνασκούντων “αντιστασιακών” της τηλεόρασης, από την πολυθρόνα, χωρίς να ξεπαγιάζει και στο κρύο του δρόμου. Ξέρει καλά πως όσο και να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, τίποτα δεν πρόκειται να πετύχει.
Όσο υπάρχει το σημερινό πολιτικό σύστημα και η παρανοϊκή ιδεοληψία του «πάση θυσία στο ευρώ», που ακόμα και σήμερα ένα μέρος των αγανακτισμένων και φτωχοποιημένων πολιτών το δέχεται μοιρολατρικά με το mind control, είναι φυσικό τίποτα να μην αλλάζει. Έτσι, το τραγούδι της  δυστυχίας που μας έχουν καταδικάσει με την παγίδα χρέους και το ευρώ οι ανελέητοι δανειστές και οι εδώ υποτελείς τους, συνεχίζει το κρώξιμό του.
Όλες οι απεργίες, οι πορείες, οι διαμαρτυρίες, η δίκαιη οργή, δεν μπορούν να έχουν αποτέλεσμα αν δεν απαλλαγεί η χώρα από το κύριο αίτιο που προκαλεί την απέραντη φτώχεια, τον πόνο και τη δυστυχία που βιώνουμε, όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Την απαλλαγή μας από τις εγχώριες και ξένες κατοχικές δυνάμεις που ελέγχουν τη χώρα, τις ζωές μας και το μέλλον των παιδιών μας, με κύριο όπλο τους τις τράπεζες, το παρανοϊκό  ευρώ και τα ΜΜΕ.