Mε τι καρδιά να ‘καυχηθείς’ «καλά Χριστούγεννα»

Περσινό είναι το κείμενο, αλλά τι να γράψεις παραπάνω∙ και γιατί, άλλωστε…

Τα ίδια λόγια ειπωμένα με διαφορετικές λέξεις;

Μακάρι τα λόγια μας να γίνονταν στάλες νερού!

Κάθε λέξη και μια σταγόνα! Θα έφταναν αυτές οι σταγόνες να σχηματιστεί ένας ορμητικός χείμαρρος που θα την ξέπλενε την κόπρο του Αυγεία και θα τους έπαιρνε μαζί του και τους Ολετήρες που τη συσσώρευσαν και συνεχίζουν να τη συσσωρεύουν αυτήν την κόπρο.

Αλλά οι λέξεις δεν μεταλλάσσονται σε σταγόνες…

Μόνο οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι αυτές τις τελευταίες 365 μέρες.

Μόνο οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι.

Μόνο οι

αυτόχειρες έγιναν περισσότεροι.

Mόνο οι κυβερνήτες έγιναν θρασύτεροι.

Για όλους εμάς τους υπόλοιπους που, τυχαία, ακόμα το αντέχουμε αυτό το τρομακτικό ταξίδι του χαμού, σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Αντί για άλλη ευχή, ας δεηθούμε, τα επόμενα Χριστούγεννα να μας βρουν με λιγότερους άστεγους, με μικρότερες ουρές στα συσσίτια, με χαμηλότερους δείκτες θνησιμότητας, με λιγότερους αλήτες στις θέσεις των διοικητών στα δημόσια νοσοκομεία, με λιγότερους αγύρτες στα κέντρα που παίρνονται όλες αυτές οι αποφάσεις που κάνουν τη ζωή μας όλο και φθηνότερη, όλο και ζοφερότερη.

Μακάρι οι λέξεις να γίνονταν σταγόνες…

Πες μου, αλήθεια: Mε τι καρδιά να ‘καυχηθείς’ «καλά Χριστούγεννα»;