Το μέλλον του γερμανικού προτεκτοράτου

Είναι προφανές ότι, οι δανειστές της πατρίδας μας δεν πρόκειται ποτέ να τη βοηθήσουν να ανακτήσει την πιστοληπτική της ικανότητα, έτσι ώστε να επιστρέψει σε πορεία βιώσιμης ανάπτυξης – έχοντας απέναντι τους δειλές, διεφθαρμένες και ανίκανες κυβερνήσεις που δεν είναι αποφασισμένες να το διεκδικήσουν.

Πολιτικούς που αντί να εργάζονται μέρα-νύχτα για να ξεφύγει η χώρα από την κρίση, κάνουν ταξίδια αναψυχής και διασκεδάζουν σε καζίνο – ή άλλους που τους κατηγορούν απλά και μόνο για να τους υφαρπάξουν τη νομή της εξουσίας, αδιαφορώντας εξίσου για την πατρίδα τους.

Στα πλαίσια αυτά, απλά και μόνο η παράκληση του υπουργού εξωτερικών, καθώς επίσης του πρωθυπουργού της κυβέρνησης του 2010 προς τους Κυπρίους να εξαιρέσουν το Καστελλόριζο από την ΑΟΖ, τεκμηριώνει το μέγεθος της δειλίας – ενώ η μη τιμωρία όλων αυτών που καταδίκασαν την Ελλάδα στα καταστροφικά μνημόνια, χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανένας Πολίτης για το ότι παραμένουν ατιμώρητοι, αποδεικνύει το μέγεθος της συλλογικής μας ανοησίας.

Επίσης το ότι, τόσο οι εκάστοτε κυβερνήσεις, όσο και ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων δεν φαίνονται πρόθυμοι να ρισκάρουν τη σύγκρουση – φοβούμενοι πως δεν θα υπάρχουν γάζες στα νοσοκομεία, ινσουλίνη στα φαρμακεία, βενζίνη στα πρατήρια και χαρτί υγείας στα σούπερ μάρκετ. Επομένως η κυλιόμενη χρεοκοπία θα συνεχίζεται, η χώρα θα λεηλατείταισταδιακά, οι συντάξεις και οι μισθοί θα μειώνονται, οι υποδομές θα καταρρέουν (έως ότου καταλήξουν σε εξευτελιστικές τιμές στην ιδιοκτησία των ξένων), οι φόροι θα αυξάνονται, η ιδιωτική περιουσία θα οδηγείται με τη βοήθεια των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών (με ενδιάμεσο σταθμό το κράτος και τις τράπεζες) στους δανειστές, οι γάζες στα νοσοκομεία θα υπάρχουν μεν αλλά θα είναι είδος πολυτελείας, η ινσουλίνη, η βενζίνη και το χαρτί υγείας επίσης, ενώ οι Έλληνες θα φοβούνται όλο και περισσότερο τη σκιά τους – κατηγορώντας όλο και πιο πολύ τις εκάστοτε κυβερνήσεις τους, οι οποίες όμως στην πραγματικότητα θα εκτελούν τις δικές τους εντολές, αντιλαμβανόμενες τους δικούς τους φόβους.

Λύσεις βέβαια υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν . Εν τούτοις, προϋποθέτουν θαρραλέους Πολίτες και όχι μία τρομοκρατημένη, άβουλη και ξενόδουλη μάζα – υπενθυμίζοντας ότι, «κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει έναν αποφασισμένο λαό, αλλά όλοι μπορούν να ποδοπατήσουν έναν φοβισμένο λαό». Επίσης πως όταν ένας λαός είναι πραγματικά αποφασισμένος, ευρίσκεται πάντοτε ένας ικανός ηγέτης που θα εφαρμόσει τις επιθυμίες του σωστά – ποτέ το αντίθετο.

Όμως, όταν ο φόβος της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων είναι τόσο μεγάλος, ώστε να θεωρούν τον εαυτό τους θύτη και όχι θύμα,κατηγορώντας την ίδια τους τη χώρα όσο κανένας άλλος λαός στον πλανήτη, δεν υπάρχει καμία λύση και κανένα μέλλον – οπότε δεν πρέπει να είναι κανείς αιθεροβάμων, ούτε να πιστεύει σε θαύματα.

Όταν δε ερωτάται σε ποιόν οφείλεται η πολιτική, κοινωνική, πολιτισμική και στο τέλος οικονομική χρεοκοπία της χώρας, δεν πρέπει να διστάζει καθόλου να απαντήσει: αφενός μεν στη διαφθορά και στη διαπλοκή των πολιτικών, αφετέρου στην ανοησία των Πολιτών που προσποιούνται επί πλέον ότι δεν το γνωρίζουν, εάν όχι από φόβο, τότε για να εισπράττουν κάποια ψίχουλα.