Ομπαμα – Τραμπ, Δυο διαφορετικοι κοσμοι;;

Είναι αλήθεια πως ολόκληρος ο πλανήτης παρακολουθεί με έκδηλο ενδιαφέρον, στα όρια της αγωνίας θα λέγαμε, για το τι θα γίνει τώρα με τον νέο «πλανητάρχη» και τις ιδέες που αυτός εκφράζει. Θα αλλάξει ο κόσμος; Θα αλλάξει η παγκοσμιοποίηση; Θα αλλάξει η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ; κ.λ.π. Μερικοί μάλιστα ήδη σπεύδουν να μιλήσουν για το τέλος της παγκοσμιοποίησης. Τι συμβαίνει τελικά;

Κατ’ αρχήν να δούμε που συμφωνούν
Ομπάμα και Τράμπ. Συμφωνούν στο ότι πρέπει να υπάρχει παγκοσμιοποίηση. Εκεί που διαφωνούν είναι ως προς το περιεχόμενο. Ο μεν Ομπάμα είναι υπέρ της γνωστής μέχρι τώρα παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή μιας νεοφιλελεύθερης παγκόσμιας αγοράς όπου κυρίαρχο ρόλο θα παίζει η ιδιωτική διεθνής οικονομική ολιγαρχία, πάνω και πέρα από τις εθνικές κυβερνήσεις. Αυτό εξάλλου το είχε επιβάλει η αμερικανική οικονομική ολιγαρχία που είναι το μεγαλύτερο μέρος της διεθνούς. Ο Τράμπ, από την άλλη, είναι κι αυτός υπέρ της παγκοσμιοποίησης, όπου όμως τον πρώτο ρόλο θα παίζουν οι εθνικές κυβερνήσεις, δηλαδή τα εθνικά κράτη και φυσικά ο αντίστοιχος εθνικός καπιταλισμός. Είναι αυτό που θέλει κατά βάση και ο Πούτιν κ.λ.π.

Όταν λοιπόν ο Τράμπ λέει «πρώτα η Αμερική», εννοεί πως η Αμερική θα είναι η ηγέτιδα δύναμη της παγκοσμιοποίησης. Όταν λέει ότι ο αμερικανικός λαός «θα ξαναπάρει στα χέρα του την εξουσία», εννοεί πως τη δύναμη θα την έχει η εθνική κυβέρνηση έναντι των διεθνών ολιγαρχών. Όταν λέει ότι θα πρέπει να γίνουν «έργα υποδομής» εννοεί ότι θα πρέπει να ισχυροποιηθεί εσωτερικά η Αμερική. Και όταν λέει ότι «δεν πρέπει να αδυνατίζει η Αμερική δυναμώνοντας άλλες χώρες», εννοεί ότι θα πρέπει το αμερικανικό κεφάλαιο να κάνει κουμάντο στη διεθνή αγορά από θέση ισχύος, αλλά πάντα κάτω από την πολιτική εξουσία. Τουλάχιστον έτσι μεταφράζονται αυτά που λέει.

Με αυτές τις σκέψεις, πράγματι ο κόσμος αλλάζει. Όχι όμως σε μια επιστροφή πίσω σε κλειστά εθνικά κράτη, όπως στο παρελθόν, αλλά σε μια νέα κατάσταση όπου θα υπάρχει μεν παγκοσμιοποίηση, αλλά μέσα σ’ αυτήν το πάνω χέρι θα το έχουν οι πολιτικές αποφάσεις των εθνικών κυβερνήσεων.

Για το λόγο αυτό από το ένα μέρος συμφωνεί με τις ίδιες περίπου απόψεις του Πούτιν, ενώ από το άλλο κατηγορεί τη Γερμανία. Ειδικά σε ότι αφορά τη Γερμανία, δεν την κατηγορεί γιατί δεν θέλει να παίξει κάποιο ρόλο στην παγκοσμιοποίηση ως Γερμανικό κράτος. Την κατηγορεί γιατί χρησιμοποιεί ολόκληρη την Ευρώπη ως υποχείριο δικό της, γεγονός που πολλαπλασιάζει την οικονομική δύναμη της Γερμανίας στον διεθνή ανταγωνισμό.

Αυτές οι προθέσεις του Τράμπ (αν τελικά τον αφήσει η διεθνής ολιγαρχία να τις πραγματοποιήσει και ειδικά η αμερικανική), είναι φυσικά μια καλύτερη εκδοχή της παγκοσμιοποίησης από την πρώτη περίπτωση της αχαλίνωτης νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά δεν είναι η λύση για πιο αδύναμα, αν όχι χρεοκοπημένα κράτη, όπως είναι η Ελλάδα.

Για εμάς, κατ’ αρχήν απαιτείται εσωτερικός εκδημοκρατισμός του πολιτεύματος, ανάληψη της εξουσίας από το λαό, ώστε να ενδυναμωθεί ο λαός και συνακόλουθα το ελληνικό κράτος. Ταυτόχρονα απαιτείται άμεσα εθνικό νόμισμα και παραγωγική και κοινωνική ανασύνθεση, ώστε αφενός να απαλλαγούμε από την εγχώρια παρασιτική ηγετική ελίτ που δηλητηριάζει και απονευρώνει το κοινωνικό σώμα και αφετέρου να μπορέσουμε να σταθούμε με αξιοπρέπεια και οικονομική δυνατότητα απέναντι στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης.

Πολλοί προτείνουν ένα κλειστό εθνικό ελληνικό κράτος με οικονομική αυτάρκεια. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υπάρξει στη σύγχρονη εποχή του internet, της παγκόσμιας τεχνολογίας, των σύγχρονων μεταφορών, αλλά και των συνεχώς παραγόμενων διεθνώς νέων αγαθών. Αντίθετα χρειάζεται εσωτερική ενδυνάμωση στο μέγιστο βαθμό, ώστε να είμαστε αφενός ανταγωνιστικοί και αξιοπρεπείς και αφετέρου να έχουμε τη δυνατότητα απόλαυσης της ζωής μας στη σύγχρονη εποχή. Δεν έχουμε δα και πολλές ζωές να ζήσουμε.