Μέτωπο αντίστασης για το ασφαλιστικό

Το ασφαλιστικό θεωρείται «η μητέρα των μαχών». Οχι όμως όπως την εννοούν όσοι συνδέουν το αποτέλεσμά της με τη συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, προσδοκώντας μια κακή για την κυβέρνηση εξέλιξη που θα προκαλέσει την πτώση της, χωρίς βεβαίως να μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν ποιο θα είναι το διάδοχο σχήμα και ποια πολιτική θα μπορούσε να εφαρμόσει.
Το ασφαλιστικό θεωρείται «η μητέρα των μαχών». Οχι όμως όπως την εννοούν όσοι συνδέουν το αποτέλεσμά της με τη συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, προσδοκώντας μια κακή για την κυβέρνηση εξέλιξη που θα προκαλέσει την πτώση της, χωρίς βεβαίως να μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν ποιο θα είναι το διάδοχο σχήμα και ποια πολιτική θα μπορούσε να εφαρμόσει.
Είναι όντως «η μητέρα των μαχών», γιατί από την έκβασή της θα επηρεαστεί το επίπεδο ζωής των σημερινών συνταξιούχων και θα κριθεί το μέλλον των ανθρώπων που ευελπιστούν πως στο τέλος του εργασιακού βίου τους θα πάρουν μια αξιοπρεπή σύνταξη.

Το ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι βιώσιμο. Σ’ αυτό συμφωνούν οι πάντες, από το ΔΝΤ μέχρι το ΚΚΕ. Επίσης, οι πάντες συμφωνούν ότι η βασική αιτία που το πρόβλημα έχει επιδεινωθεί σε δραματικό βαθμό είναι η έλλειψη πόρων. Και πώς να μη συμβαίνει αυτό όταν η ανεργία είναι εκτός ελέγχου, η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα στα όρια του αφανισμού, η απλήρωτη εργασία θάλλει, η μαύρη οικονομία καλά κρατεί και η εισφοροδιαφυγή δεν συλλαμβάνεται.
Το πώς και το γιατί φτάσαμε έως εδώ είναι μια μεγάλη συζήτηση. Ο νεοφιλελευθερισμός και τα κόμματά του χρεώνουν την ευθύνη στο σπάταλο κράτος, στα υπερδιογκωμένα κοινωνικά δίκτυα που συντηρούνταν από τον εξωτερικό δανεισμό, αλλά και στις υπερβολικές απαιτήσεις των συνδικάτων που υιοθετήθηκαν από τις κυβερνήσεις την περίοδο της Μεταπολίτευσης, οι οποίες για να εδραιωθούν στην εξουσία έστησαν εκτεταμένους και φαύλους πελατειακούς μηχανισμούς.
Προφανώς τα κόμματα του συναινετικού δικομματισμού ευθύνονται για το σημερινό χάλι (κακοδιαχείριση, λεηλασία των αποθεματικών των Ταμείων, σκανδαλώδεις ρυθμίσεις σε φίλα προσκείμενα οικονομικά συμφέροντα).
Σίγουρα υπήρξαν ακρότητες από τμήματα του συνδικαλιστικού κινήματος (τη λεγόμενη εργατική αριστοκρατία). Βεβαίως το σύστημα επιβαρύνθηκε από τις μαζικές πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και από τα θηριώδη εφάπαξ ορισμένων κλάδων.
Ωστόσο, αυτή η ερμηνεία είναι κατάφωρα μεροληπτική ταξικά γιατί αφήνει έξω από την κριτική τις εγκληματικές πολιτικές των μνημονίων που βύθισαν τη χώρα στην ύφεση. Αν περάσουν οι προτάσεις των δανειστών, οι κύριες συντάξεις θα μειωθούν 12% με 13% σύμφωνα με τον καθηγητή Σάββα Ρομπόλη, οι απόψεις του οποίου στηρίζονται σε εμπεριστατωμένες μελέτες και γι’ αυτό δύσκολα αμφισβητούνται με ορθολογικά επιχειρήματα.
Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με συνομιλητές που λειτουργούν με κριτήρια οικονομικής λογικής (αν το έκαναν θα διόρθωναν τα χοντρά λάθη τους) -ούτε νιώθουν αλληλέγγυοι απέναντι σ’ ένα μέλος της ευρωζώνης που βασανίζεται έξι χρόνια τώρα-, αλλά με δογματικούς που εστιάζουν το μίσος τους στην εργασία και στον δημόσιο τομέα και έχουν βάλει στόχο να ξεθεμελιώσουν ό,τι έχει απομείνει από το έτσι κι αλλιώς χωλαίνον κοινωνικό κράτος.
Η απάντηση στην επίθεση των δανειστών δεν μπορεί να είναι ούτε η ενδοτική λογική του τύπου «τι να κάνουμε, πρέπει να δεχτούμε όσα μας λένε, αλλιώς θα μας διώξουν από την ευρωζώνη», γιατί είναι γνωστό ότι τα τσακάλια βάζουν στο μάτι τους λιπόψυχους, ούτε η επαναστατική ανυπομονησία του παλιού και του νέου αριστερισμού, που μοιράζει ποινές στους προδότες και φαντασιώνεται εξεγέρσεις τρεις φορές την εβδομάδα, ούτε ο μιζεραμπιλισμός ενός απολιθωμένου μαρξισμού, που πιστεύει ότι όσο τα πράγματα πάνε χειρότερα για την κοινωνία τόσο το καλύτερο για το κίνημα, ούτε φυσικά ο τεμπέλικος μαξιμαλισμός, που παραπέμπει τα πάντα στον σοσιαλισμό και καταγγέλλει ως επικίνδυνη και παραπλανητική οποιαδήποτε πολιτική προσπαθεί να εξημερώσει το σύστημα και να ανακουφίσει τις λαϊκές τάξεις.
Η απάντηση μπορεί να προέλθει από τις «αμέτρητες μικρές πράξεις αντίστασης των απλών ανθρώπων» (Χάουαρντ Ζιν), που για να έχουν προοπτική ευδοκίμησης πρέπει να πλαισιωθούν και να στηριχτούν από ένα μέτωπο στο εσωτερικό της χώρας το οποίο με συγκεκριμένες προτάσεις θα αντικρούει τις ιδέες των δανειστών, δηλώνοντας ταυτοχρόνως με εμφατικό τρόπο ότι δεν πρόκειται να δεχτεί, ανεξαρτήτως του κόστους, τις βάρβαρες μεθοδεύσεις τους.
Μια ελάχιστη βάση συνεννόησης ανάμεσα στα κόμματα έχει διαμορφωθεί παρά τη δημόσια ρητορική τους. Κανένα δεν συζητά το ενδεχόμενο νέας μείωσης των κύριων συντάξεων. Το λένε συνεχώς, απομένει να το διατρανώσουν στην πράξη. Χρειάζεται όμως να κάνουν και το επόμενο βήμα: να επεξεργαστούν δηλαδή εναλλακτικές λύσεις για την εξεύρεση πόρων.
Κάποιες σκέψεις έχουν πέσει στο τραπέζι, όπως είναι η φορολόγηση των τραπεζικών συναλλαγών και του τζόγου, η μείωση του συντελεστή αναπλήρωσης για τις πιο υψηλές συντάξεις και η αύξηση για τις πιο χαμηλές, η στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος από τα έσοδα που θα προκύψουν από τις αποκρατικοποιήσεις και από την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των Ταμείων.
Αν οι δανειστές έχουν απέναντί τους ένα μπλοκ σοβαρό και αποφασισμένο να συγκρουστεί μαζί τους για ό,τι θεωρεί κρίσιμο για το μέλλον της χώρας και βεβαίως αν δεν βρουν στο πολιτικό και επικοινωνιακό σύστημα τις συνήθεις πρόθυμες ντουντούκες για να μεταδώσουν τα μηνύματά τους, ίσως αναθεωρήσουν τη στάση τους.
Διαφορετικά, πολύς κόσμος θα μπει στον πειρασμό να αναρωτηθεί αν έχει νόημα να παραμένεις σε μια συλλογικότητα όπου κυριαρχούν η ζωώδης απληστία του γερμανικού ιμπεριαλισμού και η νοσηρή εκδικητικότητα των οικονομικών ελίτ.