Χρονιά κι αυτή!

Σκέφτομαι ότι όποιος Καππαδόκης του ΣΥΡΙΖΑ πει κακή κουβέντα για τη χρονιά που πέρασε θα πρέπει να του βάλουν πιπέρι στο στόμα. Κι αυτό όχι γιατί ήταν μια χρονιά εύκολη, στρωμένη με ροδοπέταλα και δάφνες. Αλλά γιατί ήταν μια χρονιά συναρπαστική, που άξιζε τον κόπο να τη ζήσεις με τα πάνω της και τα κάτω της. Και ναι, είμαστε τυχεροί όσοι τη ζήσαμε. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία τουλάχιστον, που μια ζωή βλέπουν την Αριστερά να βρίσκεται πίσω – πίσω στην ουρά με τη στάμνα στο χέρι, αλλά νερό να μην πίνει. Για να μην πω πόσες φορές σπάσαμε με τα χεράκια μας τη στάμνα όλα αυτά τα χρόνια.

Και το 2015 όμως έγιναν πολλές προσπάθειες να σπάσει η στάμνα, δεν μπορείς να πεις. Και όχι μόνο από τον Σόιμπλε και το σόι του, που ειδικεύονται στη συντριβή κάθε ανεπιθύμητης στάμνας. Αλλά κι από τα τραμπαλίσματα που προκαλούσε η απειρία, η αμετροέπεια, συχνά και η επιπολαιότητα, που στον καθρέφτη της διακυβέρνησης απέκτησαν πελώριο ανάστημα. Από τις κατακεφαλιές και τις κλωτσιές που της έδωσαν οι οργισμένοι για ό,τι ονόμασαν μετάλλαξη – όχι δική τους, δική μας. Και φυσικά από τις σφαλιάρες μιας πραγματικότητας που συχνά αρνήθηκε πεισματικά να προσαρμοστεί στις απόψεις μας.

Αν το καλοσκεφτείτε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναμετρήθηκε 365 μέρες μόνο με τους ξένους δανειστές, τους εγχώριους εκπροσώπους τους, την τοξική άρχουσα φάρα και τα ΜΜΕ της. Αναμετρήθηκε -κι αυτό ίσως να ήταν πιο δύσκολο απ” όλα- με τον εαυτό του σε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης και καθημερινής υπονόμευσης. Με την τσαπατσουλιά, τον βολονταρισμό, την κεκτημένη ταχύτητα του τύπου «τα θέλω όλα και τώρα», τη νοοτροπία στελεχών ψημένων σε άλλες μάχες – πεζοδρομίου και όχι Eurogroup. Και κοιτάζοντας προς τα πίσω τώρα, αυγή της νέας χρονιάς, πρέπει να πούμε ότι τα κατάφερε.

Είχε απώλειες, αλλά είναι ακόμα κυρίαρχος, ενώ οι αντίπαλοί του περνούν ο καθένας τη δική του κρίση. Στέκεται ακόμα όρθιος, παρά το γεγονός ότι υπέστη μια καθόλου αμελητέα αιμορραγία. Είναι επί των επάλξεων. Θα αρκούσε μάλιστα μια ματιά στα δελτία ειδήσεων των συστημικών ΜΜΕ για να καταλάβει, όποιος θέλει να καταλάβει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει -δόξα τω Θεώ και τω Μαρξ- το μίσος, τη μήνι, την εμπάθεια, της τοξικής φάρας που λέγαμε. Που πάει να πει ότι δεν είναι και τόσο αξιόπιστες οι αναλύσεις και οι φωνές περί μετάλλαξης, υποταγής και άλλα παρόμοια.

Δεν χρειάζονται ευχές συνεπώς. Έπαθαν, έμαθαν, είναι πιο έμπειροι, πιο πονηροί, πιο αποτελεσματικοί. Άρα, καλώς όρισε το 2016…