Το 2016 διαδέχεται μια ιστορική χρονιά από πολλές απόψεις. Ιστορική για την Ελλάδα και την Αριστερά αυτού του τόπου, που με κύριο εκπρόσωπό της τον ΣΥΡΙΖΑ κατήγαγε διαδοχικές εκλογικές νίκες, με πρώτη εκείνη του περασμένου Ιανουαρίου.
Κάνοντας τον πολιτικό απολογισμό του 2015, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο ελληνικός λαός επέδειξε μεγάλη ωριμότητα και αντοχή στις δυσκολίες, το ίδιο και ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ, που κάποιοι επιχείρησαν να τον διασπάσουν. Κακός σύμβουλος η υποτίμηση της λαϊκής σοφίας.
Έδωσε μεγάλες και δύσκολες μάχες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ., τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στην Ευρώπη. Γιατί, ας μην ξεχνάμε ότι η εκλογική νίκη του Ιανουαρίου δεν άλλαξε άρδην ούτε τους εσωτερικούς ούτε τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς. Οφείλαμε, λοιπόν, να είχαμε κρούσει τον «κώδωνα του κινδύνου» έγκαιρα και ανάλογα να είχαμε προετοιμάσει τα μέλη μας.
Ωστόσο, παρά τα λάθη και τις αστοχίες, η διαπραγμάτευση δεν οδήγησε σε ήττα, όπως ισχυρίζονται πολλοί, ακόμα και εντός ΣΥΡΙΖΑ. Η συμφωνία που επιτεύχθηκε (περί επιτεύγματος πρόκειται στις συγκεκριμένες συνθήκες) δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε καταστροφική ούτε συνιστά ήττα. Αυτό όμως που δεν πρέπει να χάνουμε από τον ορίζοντα των εκτιμήσεών μας είναι ο θετικός διεθνής αντίκτυπος τόσο των εκλογικών νικών όσο και της σκληρής διαπραγμάτευσης, κυρίως του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.
Ας αναλογιστούμε αν οι ελπιδοφόρες εξελίξεις στην Πορτογαλία και Ισπανία θα είχαν σημειωθεί σε περίπτωση που εμείς ως κυβέρνηση είχαμε παραδοθεί άνευ όρων και είχαμε εκπέμψει το μήνυμα ότι τίποτα δεν αλλάζει στην Ευρώπη. Έτσι θα ήθελε να είχαμε ενεργήσει ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκαν Σόιμπλε. Και το παράδειγμα ΣΥΡΙΖΑ θα είχε εκλείψει.
Η είσοδος στη νέα χρονιά συνοδεύεται από νέες μεγάλες προκλήσεις τόσο για το κόμμα μας όσο και για την κυβέρνηση, η οποία είναι υποχρεωμένη να βρίσκεται σε διαρκή διαπραγμάτευση με το «κουαρτέτο». Ελπίζουμε, ωστόσο, ότι θα περάσουμε τον κάβο της αξιολόγησης και θα φτάσουμε στο ορόσημο της διαπραγμάτευσης για τη δραστική απομείωση του χρέους.
Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει προς το δεύτερο Συνέδριό του, το οποίο ήδη προετοιμάζεται. Προσωπικά, έχω την τιμή να συμμετέχω στην Επιτροπή των Θέσεων και τρεις είναι οι κατ” αρχήν προτάσεις που έχω καταθέσει. Η πρώτη είναι ότι δεν πάμε για ένα συνέδριο ρουτίνας, ούτε θα μπορούσε να ήταν τέτοιο μετά τα όσα συνέβησαν στη διάρκεια του 2015. Οφείλει να είναι συνέδριο απολογισμού αλλά και προβληματισμού, συνέδριο κριτικής και αυτοκριτικής αποτίμησης της πορείας μας μετά το 2013.
Η δεύτερη πρόταση είναι ότι αυτό το συνέδριο θα πρέπει να είναι εργαστήρι νέων ιδεών και απόφασης για νέες επεξεργασίες, διότι η περίοδος που «τρώγαμε από τα έτοιμα» έχει οριστικά τελειώσει. Μόνο έτσι θα δοθεί νέα έμπνευση στα κομματικά μέλη και γενικότερα στον κόσμο της Αριστεράς. Ένα τέτοιο συνέδριο θα σηματοδοτήσει μια ισχυρή ανάταση των δυνάμεων του κόμματος, την οποία χρειαζόμαστε επειγόντως μαζί με βήματα της κυβέρνησης στην κατεύθυνση στήριξης της κοινωνίας, που εξακολουθεί να στενάζει από τις μνημονιακές πολιτικές.
Η τρίτη πρόταση είναι ότι, με δεδομένη την κυβερνητική μας εμπειρία, πρέπει να τεθεί ως στρατηγικός στόχος ο σοσιαλισμός στο επίπεδο της Ευρώπης, αφού οι εθνικές λύσεις στα προβλήματα έχουν περιοριστεί δραματικά.
Επειδή στον κόσμο μας, και ευρύτερα στον κόσμο της Αριστεράς, υπάρχει μία τάση που θέλει να τα βλέπει όλα μαύρα, θα ήθελα να επισημάνω και κάποιες θετικές διεθνείς εξελίξεις. Σπουδαία θετική εξέλιξη αποδεικνύεται η εκλογή του αγωνιστή της ειρήνης και της δημοκρατίας Μουσταφά Ακιντζί ως ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Εκλογή που έβγαλε από το τέλμα τις διακοινοτικές συνομιλίες υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Και τώρα έχουν γεννηθεί βάσιμες ελπίδες για λύση του χρόνιου αυτού προβλήματος, το οποίο έχει σημαδέψει την εθνική μας ζωή και τις πολιτικές εξελίξεις αυτού του τόπου εδώ και πολλές δεκαετίες. Ας ευχηθούμε, λοιπόν, το 2016 να αποδειχθεί «Έτος Κύπρου».
Θα έλεγα ότι σπουδαία θετική εξέλιξη, που μας αφορά άμεσα, αποτελεί και η συμφωνία του Ιράν με τους μεγάλους για τον έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος της φίλης αυτής χώρας. Συμφωνία που φέρνει στο προσκήνιο το αίτημα δεκαετιών του αριστερού κινήματος για την ανακήρυξη της Μέσης Ανατολής σε ζώνη ελεύθερη από πυρηνικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής.
Τέλος, θετική εξέλιξη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η συνειδητοποίηση από τις ΗΠΑ και άλλες μεγάλες χώρες της Δύσης ότι ο πολυαίμακτος πόλεμος της Συρίας δεν μπορεί να τερματιστεί χωρίς τη συμβολή της Ρωσίας. Και, πλέον, έχει δρομολογηθεί μια αξιόπιστη διαδικασία ειρήνης, που θα επιτρέψει στη Συρία, βαδίζοντας έναν νέο ειρηνικό και δημοκρατικό δρόμο, να ξαναφέρει πίσω πολλά από τα παιδιά της που την εγκατέλειψαν αναζητώντας τη σωτηρία στην προσφυγιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.