Κυβερνητικοί «υπηρέτες δύο αφεντάδων»

Στο γνωστό έργο του Κάρλο Γκολντόνι «υπηρέτης δύο αφεντάδων», ο πολυμήχανος -και αφελής ταυτόχρονα- πρωταγωνιστής καταφέρνει να επιβιώσει «χειριζόμενος» τα δύο αφεντικά του. Δυστυχώς οι εγχώριοι «πολιτικοί υπηρέτες», που υποτίθεται ότι ασκούν την κυβερνητική εξουσία, είναι πλήρως υποταγμένοι και στα δύο τους «αφεντικά»: Τόσο στην μνημονιακή-γερμανική κυριαρχία όσο και στα εγχώρια ιδιωτικά κερδοσκοπικά συμφέροντα αποτελώντας στην πράξη την...

κυβέρνηση των εργοδοτών (τίτλος της «Εφημερίδας των Συντακτών»).

Το νέο Μνημόνιο που ψηφίστηκε στη Βουλή δεν αποτελεί απλώς ένα «πακέτο» λιτότητας, νέων φορολογικών βαρών και μαζικού χαρακτήρα απολύσεων. Αυτή είναι η μια σημαντική όψη του ζητήματος. Η έτερη, ίσως η πλέον σημαντική σε μεσοπρόθεσμο επίπεδο, είναι η καταστροφή και διάλυση κάθε θεσμικού-κρατικού πλαισίου που συνδέεται με το δημόσιο-κοινωνικό συμφέρον και η συλλογική, η καθολική εκχώρηση στην ιδιωτική κερδοσκοπία κάθε είδους οικονομικής-θεσμικής δραστηριότητας που αναφέρεται σε συλλογικά αγαθά και δημοκρατικά-κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών.

Ακόμα και ο κατώτατος μισθός, το οκτάωρο, ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας «ελαστικοποιούνται» και απορρυθμίζονται. Δημιουργείται, κατά συνέπεια, ένα παράλληλο -τυπικά νομιμοποιημένο- εργασιακό καθεστώς πλήρως απροστάτευτης εργασίας, ένα είδος «νομιμοποιημένης» δουλείας, με συνέπεια -μέσα από την παράλληλη και ταυτόχρονη λειτουργία του καθεστώτος αυτού με τον «επίσημο» τομέα- να αποδυναμώνει και να διαλύει τελείως κάθε είδους κοινωνική συνεννόηση. Στην πραγματικότητα, στο τρίγωνο των σχέσεων κράτους-εργασίας-κεφαλαίου οι δύο πόλοι του τριγώνου ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, Η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ. Εδώ και τρία χρόνια ξεκίνησε και επισήμως αυτή η διαδικασία που σήμερα κορυφώνεται ΑΦΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΝΟΜΟΘΕΤΕΙ. Με τον τρόπο αυτό ΔΙΠΛΑ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΗΣ «ΤΡΟΪΚΑΣ» ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΩΝ-ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ.

Αυτά τα ΔΥΑΔΙΚΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ υπηρετεί και «νομιμοποιεί» η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, την οποία στηρίζουν με κάθε τρόπο και τα δύο «αφεντικά», γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αποτελεί την έσχατη εφεδρεία του συστήματος. Αυτό το νόημα είχε και η επίσκεψη Σόιμπλε που θέλησε αφ' ενός μεν να «θωπεύσει» και να ενθαρρύνει τους εγχώριους υποτακτικούς του και ταυτόχρονα να διαβεβαιώσει τους γερμανούς ψηφοφόρους ότι η γερμανική ηγεμονία δεν κινδυνεύει από τους «τεμπέληδες» και «απείθαρχους» του Νότου.

Σήμερα η Γερμανία έχει πετύχει ένα διπλό στόχο: Αφ' ενός την οικονομική της ενίσχυση από την εισροή πόρων από το Νότο, τόσο μέσω των δανείων όσο και μέσω των τραπεζικών εκροών προς τις τράπεζές της. Ο ευρωβουλευτής των γερμανών φιλελευθέρων κ. Χατζημαρκάκης υπολογίζει ότι πάνω από 110 δισ. ευρώ έχει κερδίσει το γερμανικό δημόσιο τα τελευταία χρόνια από τα Μνημόνια και τα δάνεια.

Ο δεύτερος, ιστορικού χαρακτήρα, στόχος συνίσταται στην εδραίωση της πολιτικο-ιδεολογικής της ηγεμονίας στην Ευρώπη.

Όσοι καλόπιστοι ή αφελείς θεωρούν ότι η γερμανική ηγεμονική οικονομικο-πολιτική ελίτ πρόκειται μετά τις γερμανικές εκλογές να αναπροσανατολίσει τους στόχους αυτούς, απλώς αυταπατώνται και εξαπατούν και τους άλλους.

Η γερμανική ελίτ -μέσω και των γερμανικών εκλογών- θα επιδιώξει να συντηρήσει, να αναπαραγάγει και να ενισχύσει την πολυεπίπεδη ηγεμονία της. Η στρατηγική της λιτότητας, της διάλυσης των θεσμικών-κοινωνικών ερεισμάτων και της υποταγής των πολιτικών συστημάτων στην ηγεμονία αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει.

Η γερμανική ελίτ έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο ιστορικές κατευθύνσεις. Σύμφωνα με την πρώτη, η σημερινή πολιτική θα συνεχισθεί με πλήρη επίγνωση του ενδεχομένου ότι μπορεί να οδηγήσει σε διάλυση της Ευρωζώνης ή στην καλύτερη περίπτωση σε ζώνες δύο τουλάχιστον ταχυτήτων… Γι' αυτό το ενδεχόμενο είναι ήδη σύμφωνο ένα τμήμα της γερμανικής ελίτ και ας μην λησμονούμε ότι και ο ίδιος ο Β. Σόιμπλε δεν δέθηκε με ευχαρίστηση την αντικατάσταση του μάρκου από το ευρώ…

Η εναλλακτική λύση είναι η περίφημη Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, η οποία όμως θα στηριχθεί σε μια ισχυρή κεντρική πολιτικο-οικονομική εξουσία η οποία, προφανώς, θα ελέγχεται πλήρως από τη Γερμανία.

Βασικός όρος, «αυτονόητα» για μια τέτοιου είδους Ομοσπονδία είναι η κατάργηση της αρχής «κάθε πολίτης και μια ισότιμη ψήφος»… Αλλοίμονο αν αφήσουν τους ελλειμματικούς-απείθαρχους του Νότου να αποκτήσουν πλειοψηφίες σε θεσμούς και όργανα αποφάσεων…

Θα πρόκειται, προφανώς για ένα μετα-μοντέρνο είδος Ομοσπονδιακής Δικτατορίας, για ένα πανίσχυρο υπερ-κράτος καταστολής που θα επιβάλλει τις βουλήσεις της χρηματοπιστωτικής ηγεμονίας και του 4ου Ράιχ, σε μια Ευρώπη που θα διανύει το δικό της σύγχρονο Μεσαίωνα.

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Από paron