Zoύμε πλέον, μέσα σε «νομότυπα» Άουσβιτς...

 

Ο ηθοποιός – συνθέτης και ερμηνευτής Δημήτρης Πουλικάκος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, με αφορμή τα γεγονότα στην Ερτ, και με βάση το ερώτημα «Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;» της έρευνας για την ελληνική κρίση.

Δ.Π.: Η παγκόσμια στυγνή χρηματοπιστωτική δικτατορία, έχει -τεχνηέντως καi δολίως-δημιουργήσει, ένα...
αέναο μαγκανοπήγαδο ανεργίας, με σκοπό να οργανωθούν καλά, τα νέα σκλαβοπάζαρα (που ονειρεύονται -αλλά και) που πραγματοποιούν, οι "αγοῥές", ανα την υφήλιο... 
Zoύμε πλέον, μέσα σε "νομότυπα" Άουσβιτς, αναοργανωμένα κατά νέο ιδιότυπο τρόπο, απο ανωφελείς (και διόλου αφελείς) εγκεφάλους και "ευαγή ιδρύματα", όπως οι Goldman-Sachs, Standard & Poors(sic), o Henry Kissinger, κ.ο.κ.

Το ρόλο του Άϊχμαν, έχουν αναλάβει οι "πολιτικοί" των εκάστοτε κυβερνήσεων (όπου τα κόμματά τους, είναι υπερχρεωμένα στις τράπεζες) και που για να σώσουν τα τομάρια τους, ρίχνουν καθημερινά τους λαούς, βορά στο θηρίο του Χοντρού Κεφαλαίου...

Τα μέσα που χρησιμοποιούν είναι απεριόριστα: Η αδίστακτη τηλεοπτική προπαγάνδα, το κουρέλιασμα του Συντάγματος και της "Χάρτας" των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η πολυνομία, η αλλοτρίωση (και απαλλοτρίωση) της γλώσσας, κάθε έννοιας Παιδείας και εν τέλει (και βασικότερο απ'όλα) του Πολιτισμού...

Συμβαίνει παντού και βέβαια και στην άμοιρη (εν προκειμένω) Ελλάδα μας. Κι εδώ, οι "σωτήρες" μας, έχουν αναλάβει το θεάρεστο(sick) έργο, της μαύρης ανάπτυξης της ανθυγείας, της αμάθειας, της κρατικής τρομολαγνείας... την επιχείρηση Σοκ και Δέος, δηλαδή.

"Ψόφα και μη βγάζεις άχνα", είναι το γενικό πρόσταγμα, με δόλωμα πάντα την επόμενη "δόση", που είναι πάντα, βέβαια, μόνο για τις τράπεζες και τους μεγαλοεργολάβους, που νέμονται το δημόσιο κορβανά!!!

Οι υπόλοιποι ("Κάτσετε φρόνημα, πούστηδες", διότι και "΄Ολοι μαζί τα φάγαμε"), θα πρέπει να υπομένουμε τη μοίρα μας, μήπως περισσέψει -αλλά πού!! - και κάνα ψίχουλο... και, ασφαλώς, να παραμένουμε νουνεχείς, ψύχραιμοι και νηφάλιοι, μέχρι να γίνει αυτό το θαύμα... κι αν δε σ' αρέσει, δώς 'ένα σάλτο και πέσε απ' το μπαλκόνι σου (αν έχεις ακόμα μπαλκόνι), ή, τίναξε να μυαλά σου στον αέρα (καραμπίνες, υπάρχουν άφθονες την σήμερον ημέραν και θά' πρεπε νά' χαν άλλη χρήση!)...

Κι έτσι επέρχεται το ποθούμενο, αυτής της μαύρης εξουσίας(άμα ανακατέψεις τα χρώματα, το αποτέλεσμα βγαίνει μαύρο), που είναι η σκοτεινή και άκρα του τάφου σιωπή!...

Αυτή τη στιγμή, πραγματοποιείται μια γενοκτονία -με το γάντι, τρόπος του λέγειν- υπό την επίφαση μιας δήθεν νομιμότητας. Και, κανονικά, θά' πρεπε να μαζευτούμε, μερικές χιλιάδες κάτοικοι αυτής της χώρας, να βάλουμε δέκα ικανούς και απο-φασισμένους νομικούς και να στείλουμε τους αχρείους που μας τυραννούν και μας αφανίζουν, στο Διεθνές Δικαστήριο Εγκλημάτων Πολέμου, τουλάχιστον! (Πόσω μάλλον, που τα εγκλήματα διαπράττονται  εν καιρώ -υποτιθέμενης- ειρήνης!... και στο όνομα της πράσιν(άλογ)ης ανάπτυξης!!)...

Ο πολιτισμός είναι η βάση. Χωρίς πολιτισμό, ούτε οικονομία υπάρχει, ούτε μισθοί, ούτε συντάξεις, ούτε καν κοινωνία.

Ο πολιτισμός είναι σαν την κουβερτούλα που μας σκεπάζει η μανούλα μας, όταν κρυώνουμε! Ένα χαλί, απαλό και σταθερό συγχρόνως, που μας παρηγορεί και μας δίνει ένα αίσθημα σταθερής και ασφαλούς θαλπωρής... να ξέρουμε πού πατάμε, δηλαδή, ένας πυκνός, αόρατος συν-ψυχισμός, που μας ανατείνει και δε μας αφήνει να είμαστε, απλά, κτήνη...

Δυστυχώς, σαν νεοελληνικό "έθνος", δεν έχουμε κατορθώσει να φτιάξουμε, έναν, ανεξάρτητο, "δικό μας", πολιτισμό...Ένας Καζαντζάκης, ένας Καβάφης, ο Ελύτης, ο Χατζηδάκις, ο Σικελιανός, ο Παπαδιαμάντης, ο Βρεττάκος, ο Τσαρούχης, ο Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης, ο Σκαλκώτας, ο Δ.Μητρόπουλος και πολλοί άλλοι, είναι σημαντικά μεν, αλλά κομμάτια ενός πάζλ, που ποτέ δεν μπορέσαμε να συν-πληρώσουμε, για να φανεί και μια καθαρή εικόνα της σημερινής μας παρουσίας, ως αυτούσιας πολιτισμικής ύπαρξης.

Ο σημερινός "πολιτισμός" μας, είναι σαν μια κουρελού, (μ' ένα μεγάλο μπάλωμα, τον Παρθενώνα ως σύμβολο του αρχαίου κλέους μας}), που μπάζει όμως, από παντού και ως εκ τούτου δεν μας προσφέρει τη "συλλογική" ζεστασιά, που έχουμε ανάγκη...

Μια που προέκυψε το θέμα και της ΕΡΤ, που με ρωτάς... Είναι το μαύρο κερασάκι, σ' αυτή τη δηλητηριώδη, μαύρη τούρτα που μας "ταΐζουνε"...

Μαυρίλα στην Εργασία, μαυρίλα στην Υγεία, μαυρίλα στην Παιδεία(Λουκέτα σε σχολεία, επιχειρήσεις, πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες, παιδικούς σταθμούς, ωδεία, κοινωφελείς κι επιστημονικούς οργανισμούς - μεγάλη, μαύρη τραγωδία)…

Κακά τα ψέματα. Η Δημόσια (και Δημόσιο είμαστ' όλοι μας) ραδιοφωνία-τηλεόραση (όσες διαφωνίες ή και ενστάσεις έχει κάποιος, περί του "τρόπου" λειτουργίας της), είναι η φωνή της Ελλάδας και μια παρηγοριά της νοσταλγίας, της ανά τον κόσμο ομογένειάς μας...

Δεν είναι απλά μια Ανώνυμη Εταιρεία! Έχει πρόσωπο, που όπως όλα τ' άλλα "πρόσωπα", θέλουν να σβήσουν απ' το χάρτη, οι Ανώνυμες (τρόπος του λέγειν) και Απρόσωπες Εγκληματικές Εταιρείες, που μας έχουν εφαρμόσει αυτή τη μέγγενη!

Η κοινωνία, αυτή τη στιγμή, υποφέρει, μα βλέπει μόνο τον "πολιτικό", τον ενδιάμεσο, τον οποίο, έστω, μπορεί να γιαουρτώσει, να τον προπηλακίσει...

Το χρηματοπιστωτικό τέρας, όμως, παραμένει άφαντο, ο ουσιαστικά εχθρός είναι κάτι σαν φάντασμα... οι πολιτικοί, είναι κάτι σαν το εκτελεστικό απόσπασμα, που για να καλύπτουν τις (τυχόν, κατα περίπτωση, ενοχές, ή τύψεις τους) έχουν μάθει, πλέον, να βλέπουν τα κοινωνικά σύνολα, σαν νούμερα, αριθμούς, στατιστικές, απανθρωπισμένα... κι έτσι "κάνουν τη (βρωμο)δουλειά τους", ανέμελλοι, όσον αφορά το αποτέλεσμα των πράξεών τους στους ανθρώπους τους ίδιους!

Η ψηφιακή τεχνολογία, είναι (όπως όλα τα "εργαλεία", εξ άλλου, ανάλογα του τίνι τρόπω και για ποιό σκοπό τα χρησιμοποιείς) "ευχή και κατάρα", συγχρόνως! Για τον εξουσιαστή, είναι πανάκεια, διότι διευκολύνει, απίστευτα το κοντρόλ, τον έλεγχο, που λέμε και στα ελληνικά... 
Για τους αναξιοπαθούντες λαούς, τους ανθρώπους, δηλαδή, είναι ένα, επίσης δυνατό εργαλείο άμυνας, συν-εννόησης (πάντα προσεκτικά, διότι στον ψηφιακό κόσμο...και οι τοίχοι -στην κυριολεξία-έχουν αυτιά!)...

Θα μπορούσαμε φερ' ειπείν, να μην πάει κανείς να πληρώσει την εφορία, ή, έστω το ρεύμα του, τον ερχόμενο Αύγουστο, ας πούμε...

Αν όχι αυτό, να συνεννοηθούμε, καμιά δεκαριά χιλιάδες από μας, να πάμε να παρατήσουμε τ' αυτοκίνητά μας στο κέντρο... Σ'αυτές τις περιπτώσεις, το "Σύστημα" θα κατέρρεε, αυτομάτως και αυθημερόν!!

Τέτοια πράμματα, όμως, τέτοιου είδους δράσεις, προϋποθέτουν μια απαγκίστρωση, μια απεξάρτηση απο π.χ. κομματικές, συνδικαλιστικές νοοτροπίες, που συντοχρόνω, έχουνε δημιουργήσει στα "μέλη" τους, νοοτροπίες ποδοσφαιρο-(κο)παδικές και νοοτροπίες προσομοιάζουσες σε (παρα)θρησκευτικές αιρέσεις.

Έτσι δημιουργείται και επιτείνεται η εσωστρέφεια, η σοβαροφάνεια, η διαστροφή της γενικότερης πραγματικότητας (χωνόμαστε σ' ένα virtual reality) και η ουσιαστική έννοια της αλληλεγγύης, όπως και του καταμερισμού εργασίας, πάνε περίπατο...

Για να συν-φωνήσεις, δηλαδή και να συν-πράξεις σε συλλογικό επίπεδο,θα πρέπει πρώτα να είσαι κύριος του εαυτού σου, εσύ ο ίδιος ο αρχηγός σου και όχι απλώς φερέφωνο κάποιων οι οποίοι σ' έβαλαν ν' αποστηθίσεις κάποιο ποίημα... Κι αυτό θέλει επίπονη σκέψη και καλλιέργεια... Ειδεμή, πάμε σαν αμνοερίφια, επί σφαγήν.


Ολόκληρη η συνέντευξη του Δ. Πουλικάκου, ΕΔΩ