Εχω την αίσθηση ότι πιο εκνευρισμένος από την τροπή των τελευταίων εξελίξεων πρέπει να αισθάνεται ο Ανδρέας Λοβέρδος.
Είμαι βέβαιος ότι αν είχε μείνει στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ, τώρα θα ήταν στον κατάλογο των υπουργών. Πιθανώς και η Αννούλα.
Διότι...
αυτή η κυβέρνηση έχει λίγο απ όλα. Είναι αυτό που λέμε «αχταρμάς», πολιτικών κυρίως ισορροπιών. Ενδοκομματικών και... διακομματικών.
Εχει τους δοκιμασμένους και -σχετικά τουλάχιστον- πετυχημένους της αμέσως προηγούμενης, (έκδηλο αυτό στα λεγόμενα «παραγωγικά» υπουργεία), έχει τον... Καραμανλικό της (Γιάννης Ανδριανός), να ξεχωρίζει σαν την μύγα μες στο γάλα, έχει τον Μητσοτάκη της σε ... ηλεκτρική καρέκλα, (δεν μπορείς παρά να του ευχηθείς καλό κουράγιο και καλή επιτυχία, για το καλό όλων μας), έχει τη Φώφη ως... ντεκόρ στο πιο ακατάλληλο για εκείνη υπουργείο, (το Εθνικής Άμυνας), κι έχει βεβαίως τον Χρυσοχοϊδη σε υπουργείο που αίφνης αποσχίστηκε.
Οπως έχει και τον Μίλτο το Βαρβιτσιώτη στο Υπουργείο Ναυτιλίας (πάντα του άρεσαν οι... σικάτες παρέες και τα μεγάλα πλεούμενα), αλλά και τον Άδωνη τον Γεωργιάδη, ως υπουργό πλέον στο εξαιρετικά ευαίσθητο υπουργείο Υγείας.
Ο Άδωνις, όπως και να το κάνουμε είναι μια έκπληξη, ειδικά σε αυτό το υπουργείο, στη θέση του Λυκουρέτζου. Φαίνεται όμως ότι ο Αδωνις παίζει καλύτερα μπάλα από πολλούς άλλους, σε επίπεδο «common sense», παρά τις γραφικές αγριοφωνάρες που τον έκαναν αρχικά γνωστό.
Είναι και «λαϊκό παιδί» κάτι που όπως έχει φανεί, αρέσει πολύ στον Αντώνη, παρά τις μεγαλοαστικές καταβολές του.
Γι αυτό και τελικά δεν ξέρω μήπως ο πιο εκνευρισμένος θα έπρεπε να είναι ο Μάκης Βορίδης. Δεν είναι και πολύ ωραίο το όνομα σου να ακούγεται... στερεοφωνικά, αλλά τελικά να μένεις στον πάγκο.
Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι όλοι αυτοί που μπήκαν στην κυβέρνηση, έχουν μεγάλο ρίσκο μπροστά τους, είτε το αντιλαμβάνονται, είτε όχι. Ισως το πιο μεγάλο από κάθε προηγούμενη κυβερνητική σύνθεση.
Γιατί τα περιθώρια στενεύουν, κι όχι μόνον σε ότι αφορά την πλειοψηφία στη Βουλή. Ο κόσμος εδώ έχει πια κουραστεί από την κρίση, η Ευρώπη μπαίνει σε ύφεση, το ΔΝΤ αρχίζει να τραβάει το δικό του δρόμο. Κοινώς, αρκεί ένα στραβοπάτημα κι όλα μπορεί να πάνε κατά διαόλου !
Το απεύχομαι, αλλά ουδόλως το αποκλείω...
Γ. Παπανικολάου - Euro2day
Είμαι βέβαιος ότι αν είχε μείνει στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ, τώρα θα ήταν στον κατάλογο των υπουργών. Πιθανώς και η Αννούλα.
Διότι...
αυτή η κυβέρνηση έχει λίγο απ όλα. Είναι αυτό που λέμε «αχταρμάς», πολιτικών κυρίως ισορροπιών. Ενδοκομματικών και... διακομματικών.
Εχει τους δοκιμασμένους και -σχετικά τουλάχιστον- πετυχημένους της αμέσως προηγούμενης, (έκδηλο αυτό στα λεγόμενα «παραγωγικά» υπουργεία), έχει τον... Καραμανλικό της (Γιάννης Ανδριανός), να ξεχωρίζει σαν την μύγα μες στο γάλα, έχει τον Μητσοτάκη της σε ... ηλεκτρική καρέκλα, (δεν μπορείς παρά να του ευχηθείς καλό κουράγιο και καλή επιτυχία, για το καλό όλων μας), έχει τη Φώφη ως... ντεκόρ στο πιο ακατάλληλο για εκείνη υπουργείο, (το Εθνικής Άμυνας), κι έχει βεβαίως τον Χρυσοχοϊδη σε υπουργείο που αίφνης αποσχίστηκε.
Οπως έχει και τον Μίλτο το Βαρβιτσιώτη στο Υπουργείο Ναυτιλίας (πάντα του άρεσαν οι... σικάτες παρέες και τα μεγάλα πλεούμενα), αλλά και τον Άδωνη τον Γεωργιάδη, ως υπουργό πλέον στο εξαιρετικά ευαίσθητο υπουργείο Υγείας.
Ο Άδωνις, όπως και να το κάνουμε είναι μια έκπληξη, ειδικά σε αυτό το υπουργείο, στη θέση του Λυκουρέτζου. Φαίνεται όμως ότι ο Αδωνις παίζει καλύτερα μπάλα από πολλούς άλλους, σε επίπεδο «common sense», παρά τις γραφικές αγριοφωνάρες που τον έκαναν αρχικά γνωστό.
Είναι και «λαϊκό παιδί» κάτι που όπως έχει φανεί, αρέσει πολύ στον Αντώνη, παρά τις μεγαλοαστικές καταβολές του.
Γι αυτό και τελικά δεν ξέρω μήπως ο πιο εκνευρισμένος θα έπρεπε να είναι ο Μάκης Βορίδης. Δεν είναι και πολύ ωραίο το όνομα σου να ακούγεται... στερεοφωνικά, αλλά τελικά να μένεις στον πάγκο.
Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι όλοι αυτοί που μπήκαν στην κυβέρνηση, έχουν μεγάλο ρίσκο μπροστά τους, είτε το αντιλαμβάνονται, είτε όχι. Ισως το πιο μεγάλο από κάθε προηγούμενη κυβερνητική σύνθεση.
Γιατί τα περιθώρια στενεύουν, κι όχι μόνον σε ότι αφορά την πλειοψηφία στη Βουλή. Ο κόσμος εδώ έχει πια κουραστεί από την κρίση, η Ευρώπη μπαίνει σε ύφεση, το ΔΝΤ αρχίζει να τραβάει το δικό του δρόμο. Κοινώς, αρκεί ένα στραβοπάτημα κι όλα μπορεί να πάνε κατά διαόλου !
Το απεύχομαι, αλλά ουδόλως το αποκλείω...
Γ. Παπανικολάου - Euro2day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.