Kώνωψ και λέων...

Επιτέλους εξημερικανίσθημεν…

Τι πάει να πει κυβερνήσεις συνεργασίας πολλών κομμάτων. Δύο και τελειώσαμε. Εμείς θα...
κάνουμε τη δουλειά του κεφαλαίου και οι υπόλοιποι ας αριστερίζουν όσο γουστάρουν, έτσι κι αλλιώς ουδείς τους δίνει σημασία…

Επιτέλους μόνοι, λοιπόν. Τα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στο χειρότερο σημείο της ως οντότητας εθνικής, που την πέταξαν στο τελευταίο σκαλί της οικονομίας και των αξιών, παραμένουν ατάραχα στην εξουσία για να φέρουν εις πέρας το εθνοσωτήριον έργο τους.

Ποια ευαισθησία και ποια ευθιξία' αυτά αρμόζουν μόνο στους losers, στους συνασπισμένους γύρω από τη φτώχεια και την κακομοιριά.

Οπως και να το δούμε, η πιο δραματική μορφή είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Θυμίζει έντονα τον μύθο του κουνουπιού (άψυχο κόμμα) που... λεοντάριζε στο λιοντάρι (εξουσία): «Ούτε φοβούμε σε, ούτε δυνατώτερός μου ει' ει δε μη, τι σοιν εστιν η δύναμις; Οτι ξύεις τοις όνυξι και δάκνεις τοις οδούσι; Τούτο και γυνή τω ανδρί μαχομένη ποιεί». Τσιμπώντας το λιοντάρι στα άτριχα μέρη το ανάγκαζε να ξύνεται με τα ίδια του τα νύχια, ώσπου ματώθηκε, εξαντλήθηκε, νικήθηκε! Βέβαια το κουνούπι, αφού νίκησε το λιοντάρι, ηττήθηκε από ένα ευτελές ζώο, την αράχνη, αφού πιάστηκε στον ιστό της (κοινή γνώμη;).

Με χιούμορ οφείλει κανείς να αντιμετωπίζει τις «ραγδαίες» πολιτικές εξελίξεις' είναι το μόνο του όπλο για να μην αρχίσει να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο ή να καταπίνει σωρηδόν ψυχοφάρμακα.

Ε, θα "ρθει κάποια στιγμή, υποθέτει ο Βενιζέλος, που από τα πολλά τσιμπήματα (το γάντζωμά του) στην εξουσία, αυτή θα απαυδήσει και θα παραδεχτεί την ήττα του, θα του δώσει κάτι τις δηλαδή, όχι τίποτε σπουδαίο. Αλλως πώς, δεν ερμηνεύεται η εμμονή του στην κυβέρνηση. Και τελικά, μάλλον έχει δίκιο. Διότι στην περίπτωση που αποφασίσει να άρει την εμπιστοσύνη του και οδηγηθούν σε εκλογές, τι θα κάνει ο φιλόδοξος πολιτικός; Μάλλον θα πάει σπίτι του ή θα εξαναγκαστεί να παραδίδει μαθήματα Συνταγματικού Δικαίου. Ναι, αλλά αυτό είναι οδυνηρή πολιτική ήττα. Δεν φαίνεται πιθανό να ιδρύσει νέο κόμμα όπως ο άλλος φιλόδοξος (κι αυτός πια...) συνταγματολόγος του ΠΑΣΟΚ που... αλήθεια, θυμάται κανείς πού βολοδέρνει μαζί με το κόμμα (!) του;

Για τον πρωθυπουργό δεν χρειάζεται να αναρωτηθεί κανείς. Εφαρμόζοντας σκληρή δεξιά πολιτική θα "θελε να ξεφορτωθεί και το βάρος του Βενιζέλου ώστε, απρόσκοπτα, να διεκπεραιώσει τις εντολές, όχι, βεβαίως, του ελληνικού λαού αλλά της αλλοδαπής τρόικας.

Το στενό επιτελείο του (Μουρούτης, Κεδίκογλου, Κρανιδιώτης και λοιποί ακροδεξιοί γεννήτορες σκέψης και ιδεών) έχει αποφασίσει να στρέψει τα ενδιαφέροντα της κοινωνίας σε λάθος κατεύθυνση (για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ π.χ.) και, εν πολλοίς, το έχει καταφέρει, παρά το ακροδεξιό του λεξιλόγιο, το οποίο όμως ασπάζεται ο πρωθυπουργός. Αρα κάνει καλά τη δουλειά του. Εκείνη η έρμη η κοινωνία είναι το πρόβλημα. Σαστισμένη, συγχυσμένη, οργισμένη, αποδιαρθρωμένη. Εως πότε...

 Γιώργος Σταματόπουλος