Σχέδιο… ασπιρίνη για την «ανίατη» ΛΑΡΚΟ

Η προσπάθεια να κρατηθεί στη ζωή η πολύπαθη βιομηχανία λίγο πριν της τραβήξει την πρίζα η ΔΕΗ. Το fail story της βιομηχανίας παραγωγής σιδηρονικελίου. Οι απειλές των παράνομων κρατικών ενισχύσεων και της εισαγγελικής έρευνας για την προμήθεια ρεύματος. Το ρίσκο με τη νέα σύμβαση και διακανονισμό των 285 εκατ. ευρώ.

Βουλιαγμένη στα χρέη, με χρόνια κακοδιαχείριση, κουβαλώντας πληθώρα ρουσφετολογικών προσλήψεων και παχυλών διοικητικών μισθών από το 2007 έως και το 2013, αλλά και χωρίς να υπάρχει ένα σοβαρό business plan, η ΛΑΡΚΟ μοιάζει να βρίσκεται σε μη αναστρέψιμη κατάσταση.
Με ληξιπρόθεσμους λογαριασμούς ρεύματος ύψους  285 εκατ. ευρώ απειλεί να τινάξει στον αέρα την ασθμαίνουσα ΔΕΗ ΔΕΗ +7,14%. Καλείται να επιστρέψει στο δημόσιο (κατόπιν καταδικαστικής σε βάρος της απόφασης του ευρωπαϊκού δικαστηρίου) παράνομες κρατικές ενισχύσεις 136 εκατ. ευρώ. Εντούτοις για πολλοστή φορά καμία κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για την τύχη της βιομηχανίας παραγωγής σιδηρονικελίου.
Η ΛΑΡΚΟ βρίσκεται από το 2012 «παρκαρισμένη» στο ΤΑΙΠΕΔ, καθώς μέτοχός της είναι το δημόσιο με 55,2%, η ΔEΗ με 11,4% και η Εθνική Τράπεζα 33,4%. Η μόνη ευκαιρία διάσωσής της ήταν το 2014, όταν το Ταμείο σε συνεννόηση με την Ευρ. Επιτροπή και προκειμένου να αποφύγει τότε τις κυρώσεις για τις παράνομες κρατικές ενισχύσεις συμφωνήθηκε η πώληση περιουσιακών της στοιχείων.

Εντούτοις η αλλαγή της κυβέρνησης με το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στράφηκε στη διατήρηση της ΛΑΡΚΟ υπό δημόσιο χαρακτήρα, δίνοντας δικαστική μάχη κατά της πρωτόδικης δικαστικής απόφασης για την επιστροφή των 136 εκατ. ευρώ. Μάχη η οποία χάθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο. Έκτοτε η βιομηχανία που απασχολεί περί τους 1.100 εργαζομένους βουλιάζει εκ νέου κάτω από τη ραγδαία πτώση των διεθνών τιμών του νικελίου.

Ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων…

Την Άνοιξη του 2017 η ΔEΗ συμφωνεί με τη διοίκηση της ΛΑΡΚΟ σε σύμβαση προμήθειας ηλεκτρικής ενέργειας διάρκειας έως το 2020 με ευνοϊκή τιμή και όρους για την πληρωμή των τότε οφειλών της ύψους 240 εκατ. ευρώ, καθώς και πρόσθετων χρηματοροών από δραστηριότητες σε μεταλλεία της.
Ένα χρόνο μετά η ΛΑΡΚΟ δεν μπορούσε να διατηρήσει τον διακανονισμό και η δημόσια εταιρία ηλεκτρισμού ξεκίνησε τα εξώδικα. Λάμβανε κάποια ποσά ως «έναντι», όπως τον Μάιο του 2018, τα 15 από τα 50 εκατ. ευρώ που διεκδικούσε. Αλλά το πρόβλημα εντάθηκε. Μέχρι που τον περασμένο μήνα έγινε γνωστό ότι για τη σύμβαση προμήθειας μεταξύ των δύο κρατικών εταιριών παρενέβη Εισαγγελέας.
Τότε η ΔEΗ αγρίεψε. Ήρε στην βιομηχανία που μετέχει με 11,4% την εκπροσώπηση της στην προμήθεια ηλεκτρικής ενέργειας. Ζήτησε, δηλαδή, από τον Ανεξάρτητο Διαχειριστή Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας τη διακοπή ρεύματος.

Το σχέδιο Σταθάκη

Η απειλή της διακοπής ηλεκτροδότησης θορύβησε την κυβέρνηση με το Μέγαρο Μαξίμου να συγκαλεί, πριν από περίπου δύο εβδομάδες, σύσκεψη τόσο για τη ΛΑΡΚΟ, όσο και για τη Χαλυβουργική.
Εναποτέθηκαν ελπίδες στο να κερδίσει η βιομηχανία της Λάρυμνας τα ασφαλιστικά μέτρα σε βάρος της απόφασης της ΔEΗ. Όμως την περασμένη Παρασκευή τα πράγματα γύρισαν ανάποδα.
Ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης χθες πραγματοποίησε συναντήσεις με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στις περιοχές όπου έχει εγκαταστάσεις η ΛΑΡΚΟ, αλλά και με εκπροσώπους των εργαζομένων. Η πρωτοβουλία που ανακοίνωσε ουσιαστικά μεταθέτει χρονικά το πρόβλημα.
Σύμφωνα με πληροφορίες ΔEΗ και ΛΑΡΚΟ θα υπογράψουν σύμβαση προμήθειας ρεύματος για ένα συν ένα χρόνο με την πρώτη να καταγγέλλει την προηγούμενη συμφωνία, αφού η βιομηχανία δεν την τήρησε.
Η τελευταία καλείται να μειώσει την παραγωγή της. Οι τιμές του νικελίου είναι στα 9.000 δολάρια ανά τόνο, ενώ το κόστος παραγωγής της βρίσκεται στα 13.000 δολάρια. Με την κίνηση αυτή η βιομηχανία θα ζητά λιγότερο ρεύμα και η χασούρα της ΔEΗ θα περιοριστεί. Παράλληλα, η ΛΑΡΚΟ θα της δίνει πρόσθετες χρηματοροές.
Στόχος είναι η βιομηχανία να είναι τουλάχιστον συνεπής στις τρέχουσες οφειλές της. Αν και το σχέδιο «αμφίβολο» ο κ. Σταθάκης κάλεσε τη ΛΑΡΚΟ να προχωρήσει και σε εξορθολογισμό του μισθολογικού κόστους, το οποίο, σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, πλησιάζει τα επίπεδα των εργαζομένων των ΕΛ.ΠΕ.
Στον αντίποδα η ΔEΗ, αποδέχτηκε με χθεσινή της ανακοίνωση την πρωτοβουλία του υπουργείου ΠΕΝ κάνοντας λόγο για «τελευταία ευκαιρία» και θέτοντας ως όρους την αποπληρωμής των παλιών χρεών ύψους 285 εκατ. ευρώ. Προειδοποιεί δε, με τράβηγμα της πρίζας… από την 1η Ιανουαρίου του 2019.

Η τραγική κατάσταση

Η άσχημη οικονομική κατάσταση της ΛΑΡΚΟ αποτυπώνεται και στο γεγονός ότι η διοίκηση δεν μπορεί να καταρτίσει ισολογισμούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο ΓΕΜΗ αναρτήθηκαν μόλις τον περασμένο Ιανουάριο οι ετήσιες οικονομικές καταστάσεις για το 2015 και το 2014.
Από τα στοιχεία αυτά αναδεικνύεται και το μέγεθος του βουλιάγματος… της μεγάλης βιομηχανίας, η οποία ειρήσθω εν παρόδω ανταγωνίζεται μεγαθήρια της παγκόσμιας μεταλλουργίας όπως τη VALE και ANGLOAMERICAN στη Βραζιλία, την CUNICO με εργοστάσια στα Σκόπια και το Κόσσοβο, τη SOLWAY στην Ουκρανία και τη Γουατεμάλα, τη CERO MATOSO στην Κολομβία και την SLN στη Νέα Καδηλονία.
Ο ισολογισμός του 2015 δείχνει ότι η ΛΑΡΚΟ ανακοίνωσε ζημιές 79,4 έναντι 39,7 εκατ. ευρώ το 2014. Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτές οι δύο χρονιές. Από το 2012 ανακοινώνει αδιάλειπτα ζημιογόνα αποτελέσματα. Για το λόγο αυτό άλλωστε και οι ορκωτοί ελεγκτές παρατηρούν στον ισολογισμό του 2015: «Η εταιρεία παραμένει σε δύσκολη οικονομική κατάσταση και το μέλλον της εξαρτάται από την εξέλιξη των χρηματιστηριακών τιμών του νικελίου και τις περαιτέρω αποφάσεις των μετόχων της». Το 75% περίπου του κόστους λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ εξαρτάται από την πορεία της διεθνούς τιμής του νικελίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2015 η μέση τιμή του στο LME (χρηματιστήριο μετάλλων) ήταν 11.886 δολάρια ανά τόνο και το εμπορικό κόστος λειτουργίας της ελληνικής βιομηχανίας είχε εκτοξευτεί στα 16.627 δολάρια.
Η ΛΑΡΚΟ έχει έναν κύκλο εργασιών κοντά στα 200 εκατ. ευρώ.  Η σημερινή διοίκηση κατά τη διάρκεια ενημέρωσης της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής το περσινό καλοκαίρι είχε κάνει γνωστό ότι μείωσε το κόστος παραγωγής από τα 14.500 δολάρια τον τόνο στα 12.500 δολάρια. Εκείνη την περίοδο οι διεθνείς τιμές του μετάλλου ήταν στα 9.000 με 10.000 δολάρια. Φέτος το Ιούνιο το νικέλιο είχε φτάσει στα υψηλότερα επίπεδα τριετίας, στα 15.700 δολάρια τον τόνο. Ωστόσο τον Σεπτέμβριο έπεσαν στα 12.200 δολάρια. Σήμερα, βέβαια, κατρακύλησε στα 9.000 δολάρια τον τόνο.
Ιδιαίτερη αξία και βαρύτητα έχουν οι παρατηρήσεις που γίνονται στον ισολογισμό του 2015 για τη ΛΑΡΚΟ τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι τα ίδια κεφάλαια της είναι σημαντικά μικρότερα του μετοχικού της κεφαλαίου (12,5 εκατ. ευρώ) και συντρέχουν οι λόγοι για τη λύση της εταιρίας. Αν δεν είχε γίνει δε, η αποτίμηση των μεταλλείων στην εύλογη αξία, τότε τα ίδια κεφάλαια θα συνέχιζαν να είναι αρνητικά για μία ακόμη χρήση. Επίσης το κεφάλαιο κίνησης είναι αρνητικό κατά 221,8 εκατ. ευρώ.

Χρήστος Κολώνας x.kolonas@euro2day.gr