Η υιοθέτηση του νόμου για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων θα αποτελούσε, σύμφωνα με τον σχεδιασμό των Ηλυσίων Πεδίων και του Μεγάρου Ματινιόν, μία «φυγή προς τα εμπρός» που θα έστελνε εντός και εκτός γαλλικών συνόρων μήνυμα μεταρρυθμιστικής αποφασιστικότητας. Αντ’ αυτού, οι κινητοποιήσεις που πυροδότησε βυθίζουν την προεδρία Hollande σε θανάσιμη κρίση.
Η καταφυγή του στην επίκληση του άρθρου 49-3 του γαλλικού Συντάγματος που επιτρέπει να τεθεί θέμα εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και αυτό να θεωρηθεί και έγκριση του νόμου (όπως συνέβη κατά την πρώτη ανάγνωση του επίμαχου νομοσχεδίου στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση, μπροστά στο ενδεχόμενο καταψήφισης από σημαντική μερίδα βουλευτών και του Σοσιαλιστικού Κόμματος) οδήγησε στην κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, ενόψει της δεύτερης ανάγνωσής του στη Γερουσία και της τελικής επικύρωσης ξανά από την Εθνοσυνέλευση.
Η ποιοτική διαφορά των τελευταίων εβδομάδων είναι η δυναμική είσοδος των συνδικάτων στο προσκήνιο. Στην πρώτη φάση των κινητοποιήσεων τον τόνο έδινε η νεολαία, με τις μεγάλες εργατικές συνομοσπονδίες να έχουν διστακτική στάση και να αρνούνται να προγραμματίσουν κινητοποιήσεις, ενώ στη δεύτερη φάση προέκυψε το πρωτότυπο κίνημα των συγκεντρώσεων υπό τον γενικό τίτλο Nuit Debout και με επίκεντρο την Place de la République στο Παρίσι: πλέον σήμανε η ώρα των απεργιών.
Τον τόνο δίνουν η μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις κατά τις εθνικές μέρες δράσης στις 19 και τις 26 Μάη, οι αποκλεισμοί των διυλιστηρίων, που προκάλεσαν ελλείψεις έως και στο ένα τρίτο των πρατηρίων, σε συνδυασμό με το αποκλεισμό από τους λιμενεργάτες του μεγάλου ντεπό καυσίμων στο λιμάνι της Χάβρης (με τους απεργούς μάλιστα να καταγγέλλουν απόπειρες της εργοδοσίας να φέρουν αντικαταστάτες χωρίς εμπειρία στη διαχείριση επικίνδυνων υλικών), οι απεργίες στους πυρηνικούς σταθμούς, η κινητοποίηση των οδηγών φορτηγών, οι αποκλεισμοί ακόμη και σε εργοστάσια επεξεργασίας απορριμμάτων, καθώς και ένα κύμα προειδοποιήσεων και προαναγγελιών για απεργίες και σε άλλους κλάδους.
Με την εξαίρεση της παραδοσιακά φιλικής προς το κυβερνών Σοσιαλιστικό κόμμα συνομοσπονδίας CFDT, που εξαρχής είχε επιφυλαχθεί, οι άλλες μεγάλες συνομοσπονδίες προκρίνουν την κινητοποίηση, με κυριότερη την παραδοσιακά συνδεδεμένη με την Αριστερά CGT, που επιμένει στις δράσεις που προκρίνονται σε διάφορους κλάδους, παρότι διακηρύσσει ότι είναι διατεθειμένη να προσέλθει σε ουσιαστικό διάλογο. Δεν λείπουν και επιδείξεις δύναμης από τη μεριά της CGT, στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου «συνδικαλιστικού αντάρτικου”, όπως συνέβη με τη διακοπή ρεύματος κατά τη διάρκεια των εγκαινίων από τον ίδιο τον πρόεδρο Hollande της ‘Πόλης του Κρασιού” στο Μπορντώ.
Ενδεικτικό της πίεσης που δέχεται η γαλλική κυβέρνηση και της προσπάθειάς της να αποφύγει ένα γενικευμένο απεργιακό μπλακάουτ είναι και το ότι παρότρυνε τον Guillaume Pepy, επικεφαλής των Γαλλικών Σιδηροδρόμων (SNCF), να προβεί σε παραχωρήσεις προς τους εργαζομένους, προκειμένου να κατευνάσει τους σιδηροδρομικούς, παραδοσιακά έναν από τους πιο μαχητικούς κλάδους, χωρίς ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος των συνδικάτων να ακυρώσει την απεργία που είχε εξαγγελθεί.
Άλλωστε, τον τόνο της αντιπαράθεσης τον έδωσε ο επικεφαλής της γαλλικής εργοδοτικής ένωσης (Medef), Pierre Gattaz, ο οποίος χαρακτήρισε τους απεργούς ως «αλήτες” και «τρομοκράτες” προκαλώντας την οξύτατη αντίδραση του επικεφαλής της CGT Phillipe Martinez, ο οποίος εκδήλωσε πρόθεση να καταθέσει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση και πιθανή παρότρυνση σε βία εναντίον των απεργών.
Σημαντική πλευρά της αντιπαράθεσης αποτελεί το θέμα της αστυνομικής βίας, καθώς η κυβερνητική πλευρά εμφανίζεται επιρρεπής στην βίαιη καταστολή όχι μόνο των διαδηλωτών που εμπλέκονται σε επεισόδια αλλά και των ειρηνικών. Η τακτική αυτή δεν έχει μπορέσει μέχρι τώρα να αποκλιμακώσει τις κινητοποιήσεις, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα: η βία κατά της αστυνομίας ή κατά συμβολικών στόχων, όπως οι τράπεζες εμφανίζεται πλέον περισσότερο νομιμοποιημένη στα μάτια αρκετών διαδηλωτών ιδιαίτερα των νεώτερων.
Όλα αυτά αποκτούν ξεχωριστή σημασία, λίγες μέρες πριν το εναρκτήριο λάκτισμα για το Euro 2016, που θα δοθεί στο Stade de France στις 10 Ιουνίου με τον αγώνα Γαλλίας-Ρουμανίας. Στους πονοκεφάλους της οργανωτικής επιτροπής για τις απεργίες που έχουν ήδη ανακοινωθεί από τους σιδηροδρομικούς και τους εργαζομένους στο δίκτυο συγκοινωνιών του Παρισιού ήρθε να προστεθεί και η απόφαση των πιλότων της Air France να εξουσιοδοτήσουν με μεγάλη πλειοψηφία το συνδικάτο τους να προκηρύξει σε κατάλληλη ημερομηνία, που δεν έχει ακόμη οριστεί, απεργία διαρκείας.
Όμως, φαίνεται ότι η «γαλλική ασθένεια” έπληξε και το γειτονικό Βέλγιο που αντιμετωπίζει την πιο μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση, αφότου ανέλαβε την εξουσία ο κεντροδεξιός συνασπισμός του γαλλόφωνου πρωθυπουργού Charles Michel. Κορμό των κινητοποιήσεων αποτελούν οι εργαζόμενοι σε δημόσιες υπηρεσίες, με αιχμή τις αλλαγές στο ασφαλιστικό, όπως η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 έτη αλλά και η αύξηση του χρόνου εργασίας. Όμως η δυσφορία αφορά συνολικά τις πολιτικές λιτότητας – σε μια χώρα με μεγάλη παράδοση συνδικαλιστική, όπως θυμίζει η μεγάλη γενική απεργία το χειμώνα του 1960-61. Εντυπωσιακή ήταν και η κινητοποίηση στις ίδιες τις Βρυξέλλες στις 24 Μαΐου όπου συγκεντρώθηκαν 80.000 διαδηλωτές.
Ωστόσο και αυτές οι απεργιακές κινητοποιήσεις δείχνουν να εμπλέκονται με το εκκρεμές πρόβλημα της σχέσης ανάμεσα στις δύο κοινότητες του Βελγίου. Το γεγονός ότι, όπως συμβαίνει συνήθως στη χώρα, οι κινητοποιήσεις είναι πιο μαχητικές στη γαλλόφωνη Βαλονία, παρότι η αποδοχή του δίκαιου χαρακτήρα των αιτημάτων εμφανίζεται πλειοψηφική σε όλο το Βέλγιο, τροφοδοτεί και την αντιπαράθεση ανάμεσα στους πολιτικούς εκπροσώπους των δύο κοινοτήτων και απειλεί την εύθραυστη κρατική ενότητα. Για τους πολιτικούς εκπροσώπους της Φλάνδρας, οι απεργιακές κινητοποιήσεις αποτελούν άλλη μια απόδειξη ότι το Βέλγιο συνίσταται από «δύο δημοκρατίες”, κατά τη διατύπωση του Bart De Wever, ηγέτη του μεγαλύτερου φλαμανδικού κόμματος. Για τους Φλαμανδούς, οι απεργίες αποδίδονται σε μεθοδεύσεις του αντιπολιτευόμενου σήμερα Σοσιαλιστικού Κόμματος, που εκμεταλλεύεται τα κοινωνικά κινήματα για να επεκτείνει τον έλεγχο που ασκεί στη Βαλονία και στο ομοσπονδιακό επίπεδο. Για αυτό και καλούν τους Σοσιαλιστές να επανεξετάσουν τη στάση τους, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος να αναζωπυρωθεί η σύγκρουση ανάμεσα σε Βαλώνους και Φλαμανδούς, που αρκετές φορές έχει διακυβεύσει την ίδια την ύπαρξη, συνοχή και φυσικά κυβερνησιμότητα του Βελγίου.
Άλλοι πάλι παρατηρητές επισημαίνουν ότι αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως αντιμέτωποι με τις πολιτικές λιτότητας και τις επιπτώσεις τους, ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι δεν έλκονται πια από τον λόγο είτε των Σοσιαλιστών είτε των συνδικαλιστικών ηγεσιών και αναζητούν περισσότερο ριζοσπαστικές λύσεις όπως δείχνει η σχετική άνοδος του αριστερού Κόμματος Εργασίας (PTB-PVDA), ιδίως στη Βαλονία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.