Του βγει or not του βγει;

Η αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας είναι αναμφίβολα η αρχή. Είδαμε την Ευρώπη της Γερμανίας να προσπαθεί να κάνει επίδειξη της δύναμης της, λέγοντας πως πρέπει εδώ και τώρα να φύγει η Αγγλία και όχι μέσα σε δύο χρόνια, όπως ορίζουν οι διατάξεις, που και οι ίδιοι έχουν ψηφίσει και αποδεχτεί.
Γιατί φωνάζει η Γερμανία;
Είναι η φυσιολογική αντίδραση του ανθρώπου πού κονταίνει να μιλάει πιο δυνατά για το ύψος του.
Πριν όμως πάμε στις σκέψεις που ετοιμάζονται να γεννηθούν στα μυαλά μας μετά την έξοδο της Αγγλίας, και πριν καταλήξουμε στο αν η απόφαση αυτή θα σηματοδοτήσει Μικρά Αγγλία ή Μικρή Ευρώπη, ας περάσουμε απ’ τις κουβέντες που κάνουν αυτή την ώρα οι Έλληνες.

Ψαχνόμαστε λοιπόν να βρούμε τη σχέση του δημοψηφίσματος που έγινε πέρυσι στην Ελλάδα, με αυτό της Αγγλίας.


Ουδεμία σχέση!

Επειδή όμως οι λίγοι εγγράμματοι δημοσιογράφοι δεν κατάφεραν να επισκιάσουν τους πάμπολλους ημιμαθείς, αμαθείς και εντεταλμένους της δημοσιογραφίας, οι οποίοι νομίζουν πως επειδή ξέρουν να συντάσσουν προτάσεις ξέρουν και να σκέφτονται, ας προσπαθήσουμε να κινηθούμε με τη ταχύτητα του μέσου νου, ακολουθώντας τα βήματα του Κοντορεβυθούλη μπας και κατανοήσουμε την αλήθεια των πραγμάτων.

Το ερώτημα «ναι ή όχι στην Ευρώπη» το έθεσε για πρώτη φορά οΠαπανδρέου στην ιστορική εκείνη σύνοδο όπου σηκώθηκαν όρθιοι οι Γερμανοί, ενώ ο Σαρκοζί ανέβηκε στο τραπέζι και του φώναζε:
Είσαι ηλίθιος;

Η Μέρκελ του είπε τότε ότι αυτό σημαίνει ή ευρώ ή δραχμή και μόνο αυτό το ερώτημα μπορείς να θέσεις στο δημοψήφισμα. Αυτό ήταν το ερώτημα για το δημοψήφισμα που ποτέ δεν έγινε.
Όταν ο Τσίπρας, κάτω από το βάρος μιας διαπραγμάτευσης που όλα έδειχναν πως θα οδηγούσε στην καλύτερη περίπτωση σε σκληρή ήττα στη χειρότερη περίπτωση σε ναυάγιο, τότε απευθύνθηκε στον ελληνικό λαό και τον ρώτησε αν συμφωνεί με τα μέτρα τα οποία πρότειναν οι Ευρωπαίοι. Αυτά τα μέτρα που όλοι γνώριζαν ότι δεν αντέχονται. Τώρα μάλιστα που εφαρμόζονται το καταλαβαίνουμε πλήρως. Αυτό ήταν το ερώτημα.

Η Δεξιά, η οποία βέβαια δεν θα μπορούσε να πείσει τους ψηφοφόρους της να πούνε ναι στα μέτρα αυτά, για να αποφύγει την συντριβή της καταφεύγει στο χειρότερο ατόπημα της.
Μετατρέπει το ερώτημα βάζοντας ως κεντρικό σύνθημα το «Μένουμε Ευρώπη«.
Ενώ κανείς δεν είχε θέσει το φεύγουμε.

Επανέφερε δηλαδή για δεύτερη φορά στην ιστορία, το καταστροφικό ερώτημα του Γιώργου Παπανδρέου αυτό που πήγε να τινάξει όλη την ευρωπαϊκή πορεία στον αέρα.
Απάντησαν δηλαδή οι Νεοδημοκράτες και οι Πασοκάνθρωποι στο ερώτημα του πρώτου δημοψηφίσματος.

ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ.

Έτσι όμως έθεσαν και πάλι με σαφή τρόπο οι ίδιοι το θέμα της παραμονής της χώρας μας.
Οι εντεταλμένοι της δημοσιογραφίας, 99% λάτρεις του νεοφιλελευθερισμού ασπάστηκαν χωρίς πολλά – πολλά την μετατροπή αυτού του ερωτήματος.

Ευτυχώς όμως που το ερώτημα ήταν άλλο, γιατί σύμφωνα με τα αποτελέσματα εκείνου του δημοψηφίσματος, αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είχαμε αποχωρήσει από την Ευρώπη.

Ποιοι απάντησαν λοιπόν λάθος το ερώτημα;

Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ είναι οι δύο δυνάμεις, οι οποίες έφτασαν τη χώρα πολύ κοντά στην έξοδο της από την Ευρώπη, όπως ακριβώς έκανε και ο συντηρητικός Κάμερον οδηγώντας αυτός επιτυχώς τη Μεγάλη Βρετανία εκτός.

Θα έρθει η ώρα που η νηφαλιότητα θα μοιράσει τις ευθύνες και όχι οι δημοσιογράφοι της μίζας, των εκβιασμών και των εντολών.

Σιγά – σιγά.

Για το αν ήταν σωστό τελικά το να παραμείνουμε ή όχι στην Ευρώπη αυτό θα το απαντήσει ο χρόνος ή ο ελληνικός λαός, αν και όταν του τεθεί το ερώτημα αυτό σε δημοψήφισμα. Μέχρι στιγμής πάντως στη χώρα αυτή τέτοιο δημοψήφισμα δεν έχει γίνει παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Νέας Δημοκρατίας. Οι Έλληνες πάντως που ψήφισαν ΟΧΙ στο ελληνικό δημοψήφισμα δεν ψήφισαν όχι στην Ευρώπη και όχι στο ευρώ (υπάρχουν όμως αρκετοί, μέσα σε αυτούς Χρυσαυγίτες κυρίως, αλλά και του ΛΑΕ που ψήφισαν ΟΧΙ στην Ευρώπη, αλλά αυτοί είχαν δεχθεί ως ερώτημα αυτό που είχε θέσει η δεξιά και οι δημοσιογράφοι της).

Το ΚΚΕ θα θυμηθούμε ότι δεν μετείχε ουσιαστικά του διλήμματος, έριχναν δικό τους ψηφοδέλτιο διότι απαντούσαν στο σωστό ερώτημα με το δικό τους τρόπο και τη δική τους πολιτική θέση.

Η οποία είναι πάγια εδώ και χρόνια. Μακριά από την Ευρώπη. Αν το ερώτημα ήταν όπως το είχε θέσει η δεξιά στην Ελλάδα, αυτή τη στιγμή δεν θα ήμασταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ευτυχώς που απαντήσαμε στο ερώτημα που μας τέθηκε και όχι στο ερώτημα που έθεσε η Νέα Δημοκρατία τότε.

Είναι ώρα λοιπόν να αντιληφθούμε έστω και εκ των υστέρων την επικινδυνότητα και την ανοησία των λιμοκοντόρων της βλακείας.
Είπανε μένουμε Ευρώπη και έθεσαν ξανά το ερώτημα του βλακός Παπανδρέου στην ιστορία.

Επαναλαμβάνω πως αν το ίδιο ερώτημα τεθεί στο μέλλον είναι διαφορετικό θέμα. Πάντα τα ερωτήματα έχουν σχέση με το χρόνο και την προοπτική που θέλουμε να δημιουργηθεί μακροπρόθεσμα από το αποτέλεσμα τους.

Αλλιώς πηδάει η Αγγλία από το τρένο αλλιώς εμείς. Σε άλλο βαγόνι της ιστορίας ταξιδεύει η Αγγλία σε άλλο βαγόνι η Ελλάδα. Μόνο που τώρα είναι η πόρτα της εξόδου που άνοιξε και όλοι κοιτούμε προς τα εκεί. 

Η Γερμανία λέει θα σκληρύνει τη στάση της. Πόσο πια;

Δεν έχει καταλάβει ακόμα τι έγινε;

Η Αγγλία απάντησε στον πόλεμο. Διότι οι Γερμανοί δια της «δημοκρατικής οδού» περιόρισαν τα δικαιώματα όλων των υπολοίπων χωρών, πήραν τις εθνικές κυριαρχίες τους και αποφασίζει ο Σόιμπλε για το μέλλον όλων μας. Σε αυτή την ιδιότυπη Δημοκρατία της Γερμανίας, η οποία επιβλήθηκε με πρόσχημα την δημοσιονομική προσαρμογή, ένας μόνο τρόπος, ένα μόνο όπλο υπήρχε για να ανατραπεί. Αληθινή Δημοκρατία.

Γι’ αυτό και οι Άγγλοι αποφάσισαν το δημοψήφισμα, που είναι η πιο συγκεκριμένη ανόθευτη δημοκρατική απόφαση ενός λαού.

Παρότι και στη Μεγάλη Βρετανία προσπάθησε να νοθευτεί με ψεύτικα γκάλοπ, δημοσκοπήσεις και ως εκ τούτου σκόπιμα λαθεμένες ερμηνείες των δημοσιογράφων. Το δημοψήφισμα ήταν η επίσημη έναρξη της αντεπίθεσης ενός καινούργιου παγκοσμίου πολέμου που γίνεται μέσα από τράπεζες, μέσα μαζικής ενημέρωσης και μεγάλους οικονομικούς παράγοντες.

Οικονομικούς παράγοντες των οποίων η οικονομική επιφάνεια αντιστοιχεί με προϋπολογισμούς ολόκληρων κρατών, έτσι ώστε να μπορούμε να μιλάμε για ανθρώπους – κράτη.

Γιατί όμως συνέβη αυτό το χάσμα γενεών στο δημοψήφισμα που έγινε;
Οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι εκεί έχουν μνήμες των πολέμων και ένιωσαν ξανά να χάνουν την εθνική τους κυριαρχία.

Οι νεότεροι, μακριά από μνήμες και ιστορικά γεγονότα, θέλουν να είναι μέρος του παγκόσμιου παιχνιδιού, θέλουν να έχουν την δυνατότητα να μπορούν να εργάζονται οπουδήποτε, δεν θέλουν μία ζωή γεμάτη σύνορα. Θα βρει δίκιο κανείς και στους μεν και στους δε.

Απλώς και οι μεν και οι δε πρέπει να ζήσουν μαζί στην ίδια χώρα.

Επίσης, οι άνθρωποι των νεώτερων ηλικιών έχουν απορροφηθεί από το τραπεζικό σύστημα, από τις χρηματαγορές οπότε υπερασπίζονται με έναν τρόπο το μέλλον τους, έτσι όπως το βλέπουν από τη δική τους σκοπιά.
Θέλουμε να ζούμε σε εθνικά κυρίαρχα κράτη ή ενδιαφερόμαστε μόνο για τη δική μας οικονομική αυτοτέλεια;

Θα είμαστε κράτη μονάδων; Ή ολότητες που σέβονται την ατομικότητα και τη διαφορετικότητα;

Είναι πολλά τα ερωτήματα τα οποία θα τεθούν και θα τίθενται καθημερινά και ο καθένας με τη γνώμη του θα συμβάλλει στη διαμόρφωση και στην κατανόηση όλης αυτής της νέας ιστορικής περιπέτειας στην οποία μπήκε η Ευρώπη και ο κόσμος.

Η γνώμη του καθενός θα είναι πολύτιμη. Αυθεντίες δεν υπάρχουν. Είναι όμως ανάγκη να ξεχωρίσει κανείς τα μικρά μυαλά, τους μικρονοϊκούς και τους παράφρονες ακροδεξιούς οι οποίοι πανηγυρίζουν.

Άλλο πράγμα το εθνικό συμφέρον και άλλο πράγμα ο εθνικισμός.
Εθνική ταυτότητα έχουν και οι δεξιοί και οι αριστεροί και όλοι όσοι ζουν σε έναν τόπο.
Εθνικιστές είναι μόνο όσοι μισούν τους διαφορετικούς με αυτούς ανθρώπους, θεωρώντας τους ίδιους ως παράδειγμα ζωής, ηθικής και σκέψης.

Όμως ο κόσμος χρειάζεται δυνατά μυαλά με αληθινή ψυχή, δεν θέλει κενά γυμνασμένα σώματα ποτισμένα με βλακεία και φασισμό.

Οι μπράβοι της νύχτας δεν μπορούν να πάρουν τη μέρα και να την κυβερνήσουν.

Νους υγιής εν σώματι υγιεί, επίσης, έλεγαν οι αρχαίοι. Κάτι θα ξέραν κι αυτοί!

Πρέπει να αρχίσουμε λοιπόν να διαβάζουμε προσεκτικά το καινούργιο βιβλίο της ιστορίας το οποίο διανεμήθηκε από την Πέμπτη του δημοψηφίσματος.

Όποιος κάνει σωστή ανάγνωση αυτός θα μπορέσει να προσδιορίσει και τις επόμενες κινήσεις.

Από τις πρώτες προτάσεις σε επίπεδο ευρωπαϊκό που άκουσα θεωρώ επιτυχημένη την πρόταση  του υπουργού οικονομικών της Γαλλίας, Εμμανουέλ Μακρόν, ο όποιος μιλάει για ένα πανευρωπαϊκό δημοψήφισμα για το πως θέλουμε την Ευρώπη. Εκεί οι λαοί μπορούν επιτέλους να μιλήσουν.

Να έχουμε μια κοινή αίσθηση για το τι πιστεύουν οι άνθρωποι σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, γιατί τώρα έχουμε μόνο τις αποφάσεις των κυβερνήσεων και των συμφερόντων. Σκεφτείτε ότι όλοι εδώ ήταν σίγουροι επειδή άκουγαν τις δημοσκοπήσεις και τους δημοσιογράφους ότι οι Εγγλέζοι θα μείνουν στην Ευρώπη.

Είναι η ώρα να εκφραστούν οι λαοί για το ποια Ευρώπη θέλουν.

Το δημοψήφισμα λοιπόν που έγινε στην Ελλάδα πριν ένα χρόνο είχε έναν τέτοιο χαρακτήρα.
Ποια Ευρώπη θέλουμε.

Και η απάντηση των Βρυξελλών ήταν: θα έχετε την Ευρώπη που γουστάρει ο Σόιμπλε και η παρέα του.

Τώρα η Αγγλία έφυγε και ο Σόιμπλε όσο και να ουρλιάζει έχει ήδη κοντύνει.

Όπως και οι Γερμανοί οι οποίοι αν συνεχίσουν έτσι θα απομείνουν μόνοι τους με το ευρώ στο χέρι.

Ώρα να μιλήσουν οι λαοί.

Κι αν ο Σόιμπλε τολμήσει να αντιμιλήσει σε όλη την ανθρωπότητα, τότε θα ξέρει ότι του μένει μόνο να αλλάξει το όνομα του. Ή να φορέσει τη στολή. 

Υ.Γ.1: Ο θλιβερός αποτυχημένος Ποτάμης, ο δεξιοτοποθετημένος από Σαμαρά και ξερογλείφων τον Κυριάκο και την Ντόρα για μια θεσούλα στο επικρατείας, άρχισε να τα βάζει με τους λαούς. Κι άρχισε να χωρίζει τον κόσμο σε νέους και γέρους, σε φτωχούς και αμόρφωτους και σε πλούσιους και μορφωμένους.
Δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς γιατί ακούει τον ήχο του τενεκέ στα λόγια του.
Δικαίωμα του να διαφωνεί, δικαίωμα του να λέει την γνώμη του, δικαίωμα μας να λέμε την δική μας.
Και μας χαροποιεί που δεν πέσαμε έξω στο ότι απ’ την αρχή ήταν τοποθετημένος από την δεξιά για να παίξει τον ρόλο του ωραίου Καρατζαφέρη ώστε να μαζέψει τους απολιτίκ, τους λάϊφο και τους γλάϊφο στυλ!

Υ.Γ.2: Τα δημοψηφίσματα είναι για να λύνουν οι λαοί το γόρδιο δεσμό!
Αυτοί αποφασίζουν. 

TO Bγει OR NOT TO Βγει!

Στην Ελλάδα τα ΜΜΕ έπεισαν ότι το ερώτημα το έθεσε η Αριστερά. Η  Αριστερά μπορεί να το ήθελε ή και να το πίστευε. 

Στην Ιστορία όμως το έθεσε το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία.

Υ.Γ.3: Τώρα τελείωσα το κείμενο και άνοιξα την τηλεόραση. Έπεσε πάνω στη φράση: »To βραβείο θεσμός Κώστας Μαρτάκης, το παίρνει ο Βαλάντης!»

Τι να πω; Πότε έγινε θεσμός ο Μαρτάκης;